Ο Glen Matlock άφησε πρόσφατα να εννοηθεί ότι οι Sex Pistols έχουν «ιδέες» για να γράψουν νέο υλικό με τον Frank Carter στα φωνητικά. Μετά τις περσινές εμφανίσεις τους στο Λονδίνο, όπου ο πρώην frontman των Gallows αντικατέστησε τον John Lydon, το συγκρότημα, με τα τρία εναπομείναντα αρχικά μέλη (Matlock, Steve Jones, Paul Cook), φαίνεται έτοιμο, λοιπόν, να εξερευνήσει ξανά το στούντιο.
Ο Matlock δήλωσε στη Daily Star πως η μπάντα «έχει ιδέες» και χαρακτήρισε τον Carter «πολύ καλό στιχουργό», προσθέτοντας όμως πως όλοι είναι ιδιαίτερα απασχολημένοι και δεν έχουν ακόμη βρει τον χρόνο να τις εξελίξουν. Κι ο ίδιος, βέβαια, αναρωτήθηκε και για το βάρος μιας τέτοιας απόφασης: «Πάνω απ’ όλα, πρέπει να σκεφτούμε αν το κοινό πραγματικά θέλει να ακούσει καινούρια μουσική από εμάς». Η δήλωσή του αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο για νέα δημιουργική περίοδο των Sex Pistols, αλλά και μια ενδιαφέρουσα ερώτηση: μπορεί ένα συγκρότημα που κάποτε ενσάρκωνε την ανατροπή να ξαναβρεί τη φωνή του μέσα σ’ έναν κόσμο που έχει μάθει πια να "πουλά" την ίδια την επανάσταση;
Ο Matlock αναρωτήθηκε, με μια δόση ειρωνείας, αν «ο κόσμος είναι πραγματικά έτοιμος για έναν νέο δίσκο των Sex Pistols». Θύμισε μάλιστα κάτι που είχε πει ο John Lydon το 1996, στη διάρκεια της επανένωσης για το Filthy Lucre Tour: όταν ένας δημοσιογράφος τον ρώτησε αν σκοπεύουν να γράψουν νέο υλικό, εκείνος απάντησε «Γιατί; Τι πρόβλημα έχει ο παλιός;».
Από την άλλη, ο Steve Jones εμφανίστηκε ακόμα πιο σκεπτικός. «Όταν μια μπάντα παίζει καινούρια κομμάτια, τότε είναι που ο κόσμος πάει να πάρει ποτό», είπε στο NME. «Πότε ήταν η τελευταία φορά που ακούσατε ένα πραγματικά καλό τραγούδι των Rolling Stones;». Και πρόσθεσε με μια δόση αυτοσαρκασμού: «Υπάρχει μια ηλικία που είσαι φρέσκος, δημιουργικός και "μέσα στο παιχνίδι". Μετά, αυτή η σπίθα κάπως σβήνει. Μπορεί να κάνω λάθος, αλλά έτσι το βλέπω».
Ο John Lydon, ωστόσο, δεν έκρυψε την ενόχλησή του για την απόφαση των πρώην συνεργατών του να παίξουν με τον Frank Carter. «Είναι σχεδόν κακοπροαίρετο αυτό που κάνουν», δήλωσε πέρσι στο NME. «Και στην τελική, είναι απλώς καραόκε, τίποτα παραπάνω. Οι Τρεις Στούτζες εκεί μέσα είχαν δεκαετίες να γράψουν νέα τραγούδια· ε, αυτό θα ήθελα να ακούσω επιτέλους». Έτσι, το ερώτημα παραμένει: υπάρχει χώρος για μια νέα εποχή των Sex Pistols ή μήπως η ίδια η μυθολογία τους δεν χρειάζεται συνέχεια;
Ο John Lydon συνέχισε το παραλήρημά του τον Μάιο, δηλώνοντας πως η νέα εκδοχή των Sex Pistols είναι «μια αποχαύνωση κάθε εντιμότητας, έντασης και συναισθηματικής αλήθειας» που εκείνος είχε ρίξει μέσα στο συγκρότημα. Και βέβαια, δεν θα μπορούσε να μην πετάξει τη χαρακτηριστική του ατάκα: «Έλα τώρα, κύριε Carter, δεν είσαι ο Johnny Rotten. Εγώ είμαι. Σωστά; Σταμάτα το λοιπόν».
Παρόλα αυτά, μέσα στο γνωστό του δηλητήριο, βρήκε μια στιγμή «μεγαλοψυχίας»: «Νομίζω πάντως πως ο Carter το αντιμετώπισε με το σωστό πνεύμα», είπε, σαν δάσκαλος που χαρίζει βαθμό επιείκειας στον μαθητή που ξέρει να αντιγράφει σωστά.
Ποια είναι η ειρωνεία εδώ; Η περιοδεία της νέας μπάντας αναβλήθηκε όταν ο Steve Jones έσπασε τον καρπό του, ίσως το πιο punk πράγμα που τους έχει συμβεί εδώ και δεκαετίες. Οι συναυλίες θα επαναπρογραμματιστούν μόλις αναρρώσει πλήρως και μέχρι τότε, το μόνο που μένει ζωντανό είναι ο μύθος... Και οι δηλώσεις του Lydon, φυσικά, που θυμίζουν πως το πραγματικό χάος δεν χρειάζεται ποτέ ενίσχυση μικροφώνου.
Αλλά ας το πιάσουμε από εκεί που σταμάτησε το "God Save the Queen". Αν ήσουν πιτσιρικάς το ’77, με την παραμάνα στο αυτί, τα μαλλιά στον ουρανό και τη ζωή στο κόκκινο, το να ακούσεις σήμερα ότι οι Sex Pistols «έχουν ιδέες για νέο υλικό» ακούγεται λίγο σαν να σου λένε πως οι Ramones ετοιμάζουν reunion… με ολογράμματα. Μια βλασφημία με τεχνολογική υποστήριξη.
Από τη μία, μπορεί να αποτύχουν θεαματικά. Από την άλλη, αυτό είναι το πνεύμα των Pistols: να αποτυγχάνεις τόσο μεγαλειωδώς που ο κόσμος νομίζει πως το έκανες επίτηδες. Ας γράψουν, λοιπόν, καινούργια τραγούδια —ας τα πουν “Pretty Vacant 2.0” και “Anarchy in the Cloud”. Κι αν όντως το τολμήσουν, θα τα ακούσουμε όλοι με περιέργεια πιστεύω, κάποιοι από εμάς με εκείνη ενός παλιού πάνκη που τα έχει δει τα πάντα: κι όχι γιατί περιμένει κάτι, αλλά γιατί θέλει να δει αν το πτώμα του rock μπορεί ακόμα να χορέψει.
Οι Sex Pistols ήταν ένα ατύχημα που συνέβη την κατάλληλη στιγμή. Ένα πυρηνικό δυστύχημα που σήκωσε τη σκόνη του Λονδίνου και της μεσαίας τάξης. Δεν έγραφαν τραγούδια για να μείνουν, έγραφαν για να καταστρέψουν τα πάντα. Κι όταν τελείωσε η (όποια) καταστροφή, και έμεινε μόνο στάχτη, είναι πολύ δύσκολο, όσο κι αν την ανακατεύεις, να ξαναζωντανέψεις τη φλόγα.
Ναι, ο Frank Carter έχει punk φωνή, έχει ενέργεια, και έχει και μια punk ορμή. Αλλά ο κόσμος που γέννησε τους Sex Pistols δεν υπάρχει πια. Ο θυμός (και ο κάθε σύχγρονος θυμός) έχει γίνει εμπορεύσιμο προϊόν, το χάος έχει ατζέντα και ο κυνισμός είναι lifestyle. Αν οι Pistols μπουν ξανά στο στούντιο, θα είναι λίγο σαν να βάζεις το "Anarchy in the U.K." σε διαφήμιση ασφαλιστικής εταιρείας, που εντάξει στις μέρες μας μπορεί να ακούγεται σωστό... μέχρι να καταλάβεις πόσο λάθος είναι.
Δεν λέω, από την άλλη, ίσως και να έχει πλάκα. Να δεις τον Matlock, τον Jones και τον Cook να προσπαθούν να ξαναγράψουν τη συνταγή της αναρχίας, αυτή τη φορά με deadlines, συμβόλαια και social media. Ίσως τότε το πραγματικό punk να είναι ακριβώς αυτό: να δεις τους ίδιους τους πρωτεργάτες του να προσπαθούν να μείνουν ζωντανοί μέσα σε ένα σύστημα που τους έχει ήδη μουμιοποιήσει.
Οπότε, αν με ρωτάς, ναι, ας το κάνουν. Αλλά όχι για να αποδείξουν κάτι. Ας το κάνουν για να θυμηθούν πως κάποτε η μουσική δεν είχε καμία σημασία, κι όμως μπορούσε να τα φέρει όλα πάνω κάτω. Σήμερα, ό,τι και να κάνουν δεν θα καταφέρουν τίποτα...
