Στις 21 Οκτωβρίου 2017, ο κόσμος του metal έχασε έναν από τους πιο ξεχωριστούς και χαρισματικούς καλλιτέχνες του: τον Martin Eric Ain. Γεννημένος ως Martin Stricker (στις ΗΠΑ το 1967), ο Ain υπήρξε μια μορφή που ξεπερνούσε τα όρια της μουσικής. Με το μπάσο του, τη σκηνική του παρουσία και κυρίως με τη φιλοσοφική του προσέγγιση στη σκοτεινή τέχνη, σφράγισε ανεξίτηλα την ιστορία του extreme metal.
Αν και πολλοί τον θυμούνται πρωτίστως ως τον μπασίστα των Hellhammer και Celtic Frost, η συνεισφορά του δεν περιορίστηκε ποτέ σε… τεχνικό ή εκτελεστικό επίπεδο. Ο Ain υπήρξε πνευματικός συνοδοιπόρος του Tom G. Warrior, συνδημιουργός ενός οράματος που συνδύαζε τον ήχο της απόγνωσης με την αισθητική του ρομαντισμού, της παρακμής και της υπαρξιακής αναζήτησης.
Από τους Hellhammer στην αποκάλυψη των Celtic Frost
Στις αρχές της δεκαετίας του ’80, το όνομα Hellhammer προκαλούσε είτε χλευασμό είτε δέος. Η μπάντα θεωρήθηκε αρχικά ένα μουσικό αστείο, μια απόπειρα υπερβολικά πρωτόγονη για να ληφθεί στα σοβαρά. Κι όμως, αυτή η ακατέργαστη ενέργεια αποτέλεσε τη μήτρα απ’ όπου γεννήθηκε ολόκληρο το black και death metal. Ο Martin Ain μπήκε στους Hellhammer λίγο πριν τη διάλυση τους, αλλά η επιρροή του ήταν καθοριστική στη μετάβαση προς κάτι πιο ώριμο, πιο βαθύ και πιο σκοτεινά αριστοκρατικό, τους μεγαλοπρεπείς (μέχρι το φιάσκο του Cold Lake) Celtic Frost.
Με τους Celtic Frost, ο Ain και ο Warrior δημιούργησαν έναν ήχο που δεν έμοιαζε με τίποτα άλλο εκείνης της εποχής. Τα άλμπουμ Morbid Tales (1984) και τo Το Mega Therion (1985) συνδύασαν τη βαρβαρότητα του πρώιμου thrash με μια σχεδόν τελετουργική ατμόσφαιρα, εμπλουτισμένη με συμβολισμούς από την τέχνη, τη φιλοσοφία και τον αποκρυφισμό. Ο Ain, με το χαρακτηριστικό του μπάσο και τη βαριά σκηνική του αύρα, πρόσθετε στην μπάντα εκείνο το στοιχείο του μυστικισμού που την έκανε να ξεχωρίσει. Εδώ αξίζει να σημειωθεί ότι στα credits του To Mega Therion, αν και αναγνωρίζεται ότι είχε εμπλοκή στις συνθέσεις, δεν γράφεται το όνομα του Ain στην εκτέλεση των κομματιών στο μπάσο. Την θέση του είχε πάρει ο Dominic Steiner.
Το Into the Pandemonium (1987) αποτέλεσε ίσως το πιο τολμηρό τους, από μουσικής άποψης, έργο. Επρόκειτο για μια δαιμονική συμφωνία ανάμεσα στο avant-garde και το metal. Ο Ain ήταν και πάλι καθοριστικός, υποστηρίζοντας με πάθος την καλλιτεχνική ελευθερία που τους απομάκρυνε από τα στενά όρια του είδους. Εκείνη την περίοδο, ο ίδιος είχε αρχίσει να εκφράζει όλο και πιο ανοιχτά τις υπαρξιακές του ανησυχίες και τη ροπή του προς τη φιλοσοφία, τη θεολογία και την τέχνη.
Ο άνθρωπος πίσω από τη σκηνή
Ο Martin Eric Ain δεν ήταν ένας μουσικός του σωρού, της συνήθειας, του… ψωνίσματος με το "εγώ". Ήταν στοχαστής, λάτρης της ποίησης και της αντισυμβατικής τέχνης. Είχε μια βαθιά αίσθηση του τραγικού καθώς και γνήσια αγάπη για τη ζωή, κάτι που αντικατοπτριζόταν σε όσα έκανε εκτός μουσικής.
Μετά τη διάλυση των Celtic Frost στα τέλη των ’80s, ο Ain αφιερώθηκε σε άλλες πτυχές της δημιουργικότητας. Εγκαταστάθηκε στη Ζυρίχη και έγινε γνωστός ως ιδιοκτήτης του Acapulco, ενός μπαρ που εξελίχθηκε σε πολιτιστικό σημείο αναφοράς για την εναλλακτική σκηνή της πόλης. Το μέρος εκείνο ήταν γεμάτο βιβλία, τέχνη, συζητήσεις και μουσική και αποτελούσε ένα πραγματικό καταφύγιο για όσους αναζητούσαν κάτι πέρα από το συνηθισμένο. Παράλληλα, ήταν συνιδιοκτήτης του κλαμπ Mascotte, στο οποίο είχαν εμφανιστεί συγκροτήματα απ’ όλο τον κόσμο. Ο Ain ήταν γνωστός, όχι μόνο στο χώρο του metal για τη διανοητική του περιέργεια και την ευγένεια με την οποία αντιμετώπιζε τους πάντες, είτε ήταν θαυμαστές είτε καλλιτέχνες της νέας γενιάς.
Η επιστροφή και το τέλος ενός θρύλου
Όταν οι Celtic Frost επανενώθηκαν το 2001, ο Ain ξαναβρέθηκε στο πλευρό του Warrior για να ολοκληρώσουν τον κύκλο τους με το Monotheist (2006). Αυτό είναι ένα άλμπουμ ιδιαίτερα σκοτεινό, βαρύ, γεμάτο απόγνωση. Η μουσική εκείνη αποτύπωνε την ωριμότητα δύο ανδρών που είχαν περάσει μέσα από φωτιές και στάχτες. Ο Ain δήλωνε τότε ότι ένιωθε το έργο αυτό σαν «μια τελετουργία συμφιλίωσης με το παρελθόν». Σ’ αυτό το LP έκανε τα φωνητικά για το τραγούδι "A Dying God Coming Ιnto Human Flesh".
Δυστυχώς, η ζωή του κόπηκε ξαφνικά. Στις 21 Οκτωβρίου 2017, υπέστη καρδιακή προσβολή. Ήταν μόλις 50 ετών. Ο θάνατός του συγκλόνισε όχι μόνο τη metal κοινότητα, αλλά και όλους όσους τον γνώριζαν ως άνθρωπο.
Κληρονομιά
Η κληρονομιά του Martin Eric Ain δεν μετριέται μόνο με riffs ή δίσκους. Μετριέται με τη στάση ζωής του. Είχε τη συνέπεια ενός ανθρώπου που έμεινε πιστός στην τέχνη, χωρίς να υποκύψει ποτέ στην ευκολία ή στη μαζικότητα. Οι επιρροές του απλώνονται παντού: από τις πρώτες black metal μπάντες της Νορβηγίας μέχρι σύγχρονα σχήματα που συνεχίζουν να πειραματίζονται με τον ήχο και τη φιλοσοφία του σκότους.
Ο Ain έβλεπε το metal όχι ως απλή μουσική, αλλά ως μορφή υπαρξιακής έκφρασης. Στο τέλος, αυτό που άφησε πίσω του ήταν ένα σύμπαν όπου η τέχνη και το σκοτάδι συναντιούνται σε ισορροπία.
Ο Martin Eric Ain δεν ήταν απλώς ένας μουσικός. Ήταν ένας φιλόσοφος με μπάσο, ένας άνθρωπος που πίστευε πως η τέχνη μπορεί να σώσει την ψυχή. Ακόμη κι αν για τη σωτηρία τούτη απαιτηθεί ο άνθρωπος να περάσει μέσα από την κόλαση. Και σχεδόν πάντα αυτό απαιτείται.
Θα τον θυμόμαστε για πάντα και για το απίθανο πουκάμισο, που φορούσε στο live video clip του "Circle of the Tyrants"…
