Πόσους δίσκους ακούμε κάθε χρόνο, οι οποίοι ασχολούνται με καθημερινά ζητήματα; Ελάχιστους, αν μου επιτρέπετε. Πολλοί καλλιτέχνες αναλώνονται στην αυτοενδοσκόπηση τους – επιτυχημένη ή όχι δεν είναι ζήτημα της παρούσης στιγμής. Κάποιοι άλλοι, καλυπτόμενοι πίσω από τη συνθηματολογία και την τάχα μου δήθεν μου επικοινωνία με το κοινό, σχολιάζουν με γηπεδικό τρόπο τα κοινωνικά τεκταινόμενα με καθαρόαιμο μεσσιανικό ρόλο κρατημένο για πάρτη τους. Ναι φυσικά! Υπάρχουν και οι μανιερίστες της καψούρας. Αυτοί που ο ναρκισσισμός και ο φόβος του ρίσκου τους αναγκάζουν να κινούνται μεταξύ του σ’ αγαπώ/μ’ αγαπάς με αέναους ρυθμούς, γεγονός το οποίο αναιρεί εν τέλει την ίδια την ποιότητα του έρωτα που ευαγγελίζονται.
Στην αγγλωσαξονική και ειδικότερα αμερικάνικη τραγουδοποιΐα έχουν πάντως καταφέρει να κάνουν την καθημερινότητα βίωμα στην pop και rock στιχουργική φόρμα. Θυμηθείτε ότι ακόμα και ένα υπερ-επιτυχημένο τραγούδι όπως το “Billie Jean” του Michael Jackson ή το “Papa Don’t Preach” της Madonna μιλούν για ανεπιθύμητες (για κάποιους από τους ήρωες των τραγουδιών τουλάχιστον) εγκυμοσύνες. Πόσο μάλλον όταν μιλάμε για τον Bruce Springsteen, έναν άνθρωπο που έχει καταφέρει να μιλήσει στον μέσο Αμερικάνο όχι – όπως βλακωδώς επιχειρηματολογούν μερικά ελληνομοιράκια – επειδή αφυπνίζει την εθνικοφροσύνη του, αλλά επειδή ξέρει τι σημαίνουν τα εξής παρακάτω: ένα δάνειο το οποίο σε γονατίζει για μια ολόκληρη ζωή, ο δύσκολος να εκφραστεί έρωτας για την ταμία ενός σούπερ μάρκετ, οι ευχές που στέλνουμε στον αέρα όταν σβήνει η αγαπημένη μας (ή το παιδί μας) τα κεριά των γενεθλίων του, η αφοσιωμένη αγάπη ενός γέρικου σκυλιού, η απώλεια ενός καλού φίλου και οι αναμνήσεις χαράς και λύπης από αυτόν, η σχεδόν οργασμική εικόνα μας ως πρωταγωνιστές μίας φανταστικής ταινίας, τα λουλούδια τα οποία με κόπο ανθίζουν στο σκονισμένο αστικό μπαλκόνι μας, η γλυκιά τυχαία συνάντηση με έναν παλαιό έρωτα. Συγγνώμη, αλλά προσωπικά είναι θέματα τα οποία με αφορούν πολύ περισσότερο από το πόσο μπορεί να αντέξει την πίεση της επιτυχίας ο εκάστοτε rock ‘n’ roll αστέρας ή one – rock ‘n’ roll και πάλι- hit wonder.
Ουδόλως τυχαίως, ο Springsteen μπόρεσε να αποδώσει το τραγούδι των τελικών ζενερίκ στο Wrestler του Αρονόφσκι. Όπως και ο ήρωας της ταινίας έτσι και ο Springsteen αποτιμά και σε αυτό τοn δίσκο κάτι που ξεκίνησε με το Magic, τον προηγούμενο δίσκο του: την ίδια τη ζωή. Μεγαλεπήβολο; Όχι όταν δεν ενδύεσαι το χιτώνα του κήρυκα αξιών και αξιωμάτων. Και όχι αφού διαφοροποιείται ηχητικά από το Magic – ιδιαιτέρως δύσκολο όταν κρατάει και πάλι (και καλά κάνει!) την E Street Band ως ηχοσυμμάχους και τον Brendan O’ Brien ως παραγωγό. Την ίδια ομάδα δηλαδή, με την οποία όμως παράγει έναν ήχο πιο «μεγάλο», προσπαθώντας να προσεγγίσει ένα μεγαλύτερο φάσμα του αμερικάνικου songbook. Ενώ στο Magic ήταν ο ίδιος Springsteen που έπρεπε επαναπροσδιορίσει τι τον έφτασε εκεί ψηλά, το Working On A Dream είναι ένας λιγότερο αγχωμένος δίσκος.
Οι αποχρώσεις και οι επιστρώσεις του είναι σαφέστατα πιο πολυδιάστατες, με το αστικό λευκό blues, τη μπαλάντα, την country και τη μεσοανατολικών πολιτειών χαρακτηριστική μπασογραμμή να διατρέχουν όλες τις συνθέσεις. Ισχυρά drums, έντονες οι βιόλες, λιγότερα τα πρίμα των οργάνων, έντονα τα ιρλανδέζικα στοιχεία και πάλι, και κάπου-κάπου ξεπηδάει και εκείνος ο κλασικός και ιδιότροπος ρολλαριστός ήχος, τρεχαντήρι ίδιο, ο οποίος έκανε τον Bruce γνωστό και αναγνωρίσιμο σε οποιοδήποτε σημείο του πλανήτη έχει κτιστεί πολυκατοικία που στεγάζει ανθρώπους μεταξύ 21-32 χρονών. Κάποιοι βέβαια – και δικαίως – συνεχίζουν και μετά από αυτή την ηλικία να ακούνε τους δίσκους τους. Όπως και κάποιοι τον συντρόφεψαν δεκαετίες ολόκληρες στην ολόδικη του αρχιτεκτονική τραγουδιών. Καλή του ώρα εκεί που βρίσκεται ο Danny «the Phantom» Federici, ο οποίος έφυγε για το παντοτινό «κάπου» λίγο μετά το πέρας των ηχογραφήσεων και πριν τη έκδοση του άλμπουμ: αρχετυπικό μέλος της E Street Band, τον οποίο ο Springsteen αποχαιρετά με ένα θαυμάσιο κείμενο και του αφιερώνει το Working On A Dream.
Δεν είναι ο καλύτερος δίσκος του Bruce Springsteen. Αλλά ακριβώς επειδή είναι ευθύς, παλικαρίσιος και ανθρώπινος έτσι και σας πετύχει στην κατάλληλη διάθεση να τον ακούσετε και να τον αφουγκρασθείτε, το σίγουρο είναι ότι θα σας αλλάξει όχι μόνο τον αδόξαστο αλλά και αυτά που πιστεύετε – με λαθεμένο τρόπο – γι’ αυτόν τον κολοσσό της Αμερικής.
