Κατ’ αρχάς να δώσουμε στον φίλτατο Rivers Cuomo τα ειλικρινή μας συγχαρητήρια αφού επιτέλους κατάφερε και αποφoίτησε από το Harvard. Το καμάρι των απανταχού Nerds, όπως η cool Αμερική χαρακτηρίζει άτομα σαν τον Rivers, με το «χαρτί» στο χέρι αποφάσισε ότι ήρθε η ώρα να επιστρέψει, σηκώνοντας ψηλά την βαριά σημαία της pop intelligentsias.
Εφτά χρόνια ύστερα από το υπερεπιτυχημένο ντεμπούτο album και ξεπερνώντας τα, ας πούμε, ψυχολογικά προβλήματα που τον ταλαιπωρούσαν όταν ηχογραφούσε το “Pinkerton” του 1996, το οποίο αδίκως βέβαια θεωρήθηκε από το όπως πάντα υπερβολικό Rolling Stone ως «το χειρότερο album» εκείνης της χρονιάς, ο Rivers, τα απίστευτα cool γυαλιά του και η παρέα του θεώρησαν σωστό να χαρίσουν στους fans τους ένα πράσινο διαμαντάκι τόσο χρωματιστό και απροκάλυπτα φιλόδοξo όσο και μια deleted edition της πρώτης περιπέτειας του πράσινου ήρωα των comics, Incredible Hulk.
Όπως όμως συμβαίνει και όταν διαβάζουμε τις περιπέτειες των ηρώων της Marvel, έτσι και το νέο album των Weezer φτάνει στο τέλος του πάνω που μπαίνουμε στο κλίμα του. To φράγμα των 29 λεπτών φαίνεται πολύ δύσκολο να ξεπερασθεί και τα 10 τραγούδια που περιέχονται στο «πράσινο album» είναι τα μόνα πάνω στα οποία οι Weezer στηρίζουν μια επιτυχημένη επιστροφή. Ο κυνικός της παρέας ίσως θεωρήσει ότι έχουμε να κάνουμε με μια ακόμα περίπτωση στέρηψης του πηγαδιού της έμπνευσης, όμως είπαμε, είναι ο κυνικός και ίσως και λίγο κακός της συντροφιάς μας.
O Rivers Cuomo, επιτρέψτε μου, είναι μία μουσική ιδιοφυία και το ξέρει. Δεν γνωρίζει μόνο να αναλύει τους λόγους που οδήγησαν στην εξάπλωση του οικονομικού φιλελευθερισμού και τις αιτίες της αποτυχίας των σοσιαλιστικών κοινοτήτων στην Ισπανία ύστερα από τον εμφύλιο, αλλά είναι και απόλυτος γνώστης της χρυσής συνταγής της κιθαριστικής pop. Ίσως και αυτό να ήταν που ήθελε να αποδείξει στους fans του που κοιμούνται αγκαλιά με μία κόπια του πρώτου Weezer, στους κριτικούς που «έθαψαν» το πιο προσωπικό δεύτερο album, αλλά και στον ίδιο του τον εαυτό του. Δεν είχε χάσει το μαγικό ραβδάκι, απλά το είχε κρύψει για λίγο.
Αν τo «πράσινο Weezer» έχει κάτι, αυτό είναι η αυτοπεποίθηση. Είναι cool-as-fuck και το ξέρει. Δεν έχει ανάγκη τα επαινετικά σχόλια του οποιουδήποτε μουσικογραφιά, όπως δεν έχει ανάγκη και ο μαθητής-ιδιοφυία από τον δάσκαλό του. Είναι καλυτερός του και τον «γράφει» κανονικά. Είναι κοινωνικά αποδεκτός και ίσως το παίζει και χαζούλης ορισμένες φορές, και όμως ζει στον δικό του σκοτεινό μικρόκοσμο. Είναι τέλος πάντων ο χειρότερος εφιάλτης της μέσης αμερικάνικης κοινωνίας. Αν ήταν μαθητής, το «πράσινο Weezer» ίσως είχε πάρει το ημιαυτόματο του μπαμπά και θα είχε καθαρίσει όλους τους υπόλοιπους συμμαθητές του και θα ξερίζωνε την καρδιά από τους επιφανειακά επιτυχημενούς, ξέρετε, αυτούς που κυνηγάνε οι κοπελίτσες για να ακουμπήσουν τις γραμμώσεις του σώματός τους.
Μήπως όμως η αυτοπεποίθηση ευτελίζεται σε αλαζονεία; Μήπως ο Rivers μας θεωρεί, εμάς τους ακροατές του και θαυμαστές του, ως απλά υποχείρια του; Μήπως όλα είναι μια αυταπάτη; Μήπως το μόνο που θέλει ο Cuomo είναι ένα ακόμα “Buddy Holy” και heavy rotation στο ΜΤV; Γιατί αυτό φαίνεται από την στιγμή που κρύβει ή και θυσιάζει τις ανησυχίες του για να μας προσφέρει ένα καλογυαλισμένο album, επισροφή στις παλιές καλές αποδεκτές στιγμές του ντεμπούτου, αν και λιγότερο περιπετειώδεις και περισσότερο αναμενόμενες.
