O Duncan Sheik από το 1996 που κυκλοφόρησε ο πρώτος του δίσκος, επιβιώνει μέσα σε ένα κοινό το οποίο έχει θεοποιήσει καλλιτέχνες όπως η Sarah MacLachlan και η Jewel, ενώ παράλληλα προσπαθεί να επαναλάβει το θρίαμβο που είχε αγγίξει με το ντεμπούτο του δίσκο. Αυτό το δυσνόητο για μένα genre που εξυπηρετούν οι δύο προηγούμενες κυρίες και στο οποίο ανήκει και ο Sheik μπορεί αφενός να βασίζεται σε λιγοστά και πρωτογενή όργανα (κιθάρα, λίγα drums και φωνητικά) αλλά αφετέρου παρουσιάζει τέτοια μετριότητα που δύσκολα ξεφεύγει από τα Αμερικάνικα σύνορα. Με το “Phantom Moon” , o Sheik μοιάζει να ξεπερνά αυτά τα σύνορα και έρχεται να μας χαρίσει ακουστικές φολκ συγκινήσεις που μόνο μέτριες δεν είναι.
Δυστυχώς, ο Duncan Sheik, να γίνει Elliott Smith αποκλείεται. Τόσο λόγω φωνής όσο και λόγω συνθετικού ταλέντου. Μπορεί όμως να γίνει αποδεχτός τόσο από τους κριτικούς όσο και από το αγοραστικό κοινό, όσο και αν εξειδικευμένο είναι αυτό. Η εξειδίκευση και η συμπύκνωση της αγοράς όσον αφορά το ρεπερτόριο του Sheik, έγκειται στην μελαγχολική υφή των κομματιών που γράφει. Τραγούδια που σκοπό έχουν να απευθυνθούν άμεσα στην καρδιά και στο συναίσθημα και στο Phantom Moon αυτό επιτυγχάνεται κυρίως λόγω των στίχων, τους οποίους έχει γράψει ο γνωστός θεατρικός συγγραφέας Steven Sater. Στην πραγματικότητα, ο Sater είχε πολλούς στίχους έτοιμους από καιρό και αποφάσισε να τους δώσει στον Sheik για να τους μελοποιήσει. Το είχε ξανακάνει στο παρελθόν με την Laurie Anderson και είχε εξαιρετικά αποτελέσματα. Από την άλλη ο Sheik, όπως παραδέχεται, έχει κάποια προβλήματα όσον αφορά την καλλιτεχνική γέννεση των στίχων σε σύγκριση με αυτή της μουσικής, οπότε το όλο εγχείρημα του ήρθε κουτί.
Η μουσική τώρα. Αυστηρά ακουστικές κιθάρες, μία ηλεκτρική η οποία παραείναι ντροπαλή και μινιμαλιστικά drums τα οποία φοβούνται να δυναμώσουν. Ένα πληκτροφόρο όργανο καλείται κάποιες στιγμές για να ενισχύσει τις μελωδίες και πέραν τούτου, τίποτα άλλο. Η φωνή του Sheik είναι συμπαθητική και όλα μαζί αυτά τα στοιχεία αν ανακατευτούν βγάζουν έναν Nick Drake-wannabe ο οποίος στέκεται αξιοπρεπέστατα. Μάλιστα, σε διάφορες συναυλίες, ο Sheik διασκευάζει με εξαιρετική επιτυχία το αριστουργηματικό Pink Moon του αδικοχαμένου Άγγλου τροβαδούρου.
Τα τραγούδια όμως δεν παύουν να εξυπηρετούν θεατρικές αναζητήσεις. Ασφαλώς και το έργο δεν υπόκεται σε αυστήρα θεατρικά standards (μάλλον προς κινηματογραφική απόπειρα οδεύει) οπότε η μουσική φαίνεται να δένει. Ξεχωρίζουν τα “Longing Town”, “Sad Stephen’s Song”, “This is how my heard heard” και το υπερβολικά απαισιόδοξο “The Wilderness”. Ως σύνολο λειτουργεί πανέμορφα και πληγώνει, όπως οφείλει άλλωστε. Το πρόβλημα τελικά είναι, κατά πόσο χρειαζόμαστε έναν τέτοιο δίσκο από τη στιγμή που μπήκε το καλοκαίρι. Εμένα προσωπικά δεν με αγγίζουν τέτοια ερωτήματα. Η μελαγχολία ούτως ή άλλως εποχές δεν γνωρίζει.
