Grandaddy - The Sophtware Slump

Τελικά οι Aμερικάνοι λες και το έχουν βάλει σκοπό όταν βρίσκουν την αγγλική σκηνή σε περιόδους ύφεσης να την βομβαρδίζουν με υπέροχους δίσκους, έστω και αν οι δίσκοι αυτοί τις περισσότερες φορές δεν προέρχονται από αυτό που τα media στη άλλη πλευρά του ατλαντικού συνηθίζουν να προβάλουν κάτω από την ταμπέλα του alternative rock.

Μετά λοιπόν το προπέρσινο Deserted Songs και το περσινό Soft Bulletin, να άλλος ένας μελωδικός και εσωστρεφής δίσκος, που δείχνει να κατέχει την γλυκιά και εθιστική ροή των προαναφερθέντων. Οι Grandaddy βέβαια διαφοροποιούνται τόσο από τους Mercury Rev όσο και από τους Flaming Lips, μια και ούτε τις ψυχεδελικές κιθαριστικές εξάρσεις των Rev μιμούνται, ούτε τις πιο alternative στιγμές των Lips -δεν θα μπορούσαν ποτέ για παράδειγμα να κυκλοφορήσουν ένα She don’t use jelly. Αντίθετα χαρακτηρίζονται από μια lo-fi ηλεκτρονική αισθητική, λιτή μεν αλλά άκρως ενδιαφέρουσα. Σαν να αφήναμε δηλαδή ένα μάτσο hippies να παίζουν σαν μικρά παιδιά με κάθε λογής synthesizers και να τους δίναμε την ευκαιρία να τα μπλέξουν στα κιθαριστικά τους ακόρντα. Τίποτα το μεμπτό όμως, μια και οι hippies ως γνωστόν δεν υποτάσσονται σε κανενός είδους μηχάνημα, ούτε το θεοποιούν, παρά το αντιμετωπίζουν με μια ρομαντική διάθεση.

Σίγουρα μεγάλο μέρος στον ρομαντισμό που αποπνέουν τέτοιοι δίσκοι παίζουν οι στίχοι. Στους πρωταγωνιστές συγκαταλέγονται ο Jed, το αγαπημένο ανθρωποειδές που ξαφνικά μας άφησε, ο ανθρακωρύχος μπροστά στο dial-a-view (κάποιο είδος εικονο-τηλέφωνου φαντάζομαι) να παρατηρεί τους φίλους του να ξεθωριάζουν, τα τρελαμένα οικιακά σκεύη και άλλα παρόμοια στιγμιότυπα από τις σχέσεις ανθρώπων-μηχανών στο μέλλον (και στο παρόν ίσως).

Ο δίσκος ξεκινάει μάλλον αντίστροφα, με το 9λεπτο ψυχεδελικό He's simple, he's dumb, he's the pilot, και αυτή είναι και η μοναδική μακρόσυρτη σύνθεση αφού αμέσως επιστρέφουμε στoυς γνώριμους από το προ τριετίας ντεμπούτο τους, midtempo ρυθμούς. Το Sophtware Slump όμως πλεονεκτεί απέναντι στο 'Under the western freeway' τόσο στον ήχο -που είναι πιο προσεγμένος- όσο και στην πιο στιβαρή δομή, μια και τόσο το 'Under…' όσο και τα EP τους υστερούσαν στην αίσθηση του ενιαίου. Πέραν αυτού δεν φαίνεται να έχουν αλλάξει και πολλά, μια και θαυμάσια ατμοσφαιρικά κομμάτια βρίσκουμε (Mine at the dial-a-view ως νέο Laughing Stoke) αλλά και ρυθμικά ποπ τραγούδια (Hewlett's daughter ως νέο Summer here Kids)

Τι θα γίνει στο μέλλον; Το Sophtware Slump είναι σίγουρα μελαγχολικό αλλά διακατέχεται και από έναν υποθάλπων ρομαντισμό και ίσως μια ελπιδοφόρα διάθεση. Ακόμα και αν τελικά δεν συμφωνήσετε σε αυτήν μου την διαπίστωση, το σίγουρο είναι ότι εδώ δεν θα βρείτε τις κλειστοφοβικές και ενίοτε εφιαλτικές διαδρομές του OK Computer. Ευτυχώς δηλαδή, γιατί ίσως τελικά να μην αντέχαμε κάτι τέτοιο.