Όσο οι άλλοι μαλώνουν για τον Light και τον ΛΕΞ, εγώ επιστρέφω στην Εκδρομή του Βεσλεμέ και μάλιστα άργησα πολύ, γιατί από τις 14 Φεβρουαρίου βρίσκεται στις δισκοθήκες και στα ηχεία μας και είναι ό,τι πρέπει για τους ανοιξιάτικους χωρισμούς.
Γιάννης Βεσλεμές με 10 τραγούδια χωρισμού σε 33 λεπτά, δέκα διαφορετικές ματιές στο σύμπαν των σχέσεων με περιτύλιγμα όπως πάντα ηλεκτρονικό, ήχο βιομηχανικό, φωνητικά πειραγμένα κι ένα μεγαλύτερο εύρος μουσικό που κάπου αγγίζει την R&B και κάπου την acid.
Το σίγουρο είναι ότι ο Γιάννης Βεσλεμές ξέρει να γράφει μουσική. Και το κάνει με ευκολία. Χωρίς καμιά έγνοια για το αν θα «πουλήσει αρκετά». Φτιάχνει δίσκους για χρονοκάψουλες να ανακαλυφθούν από πλάσματα του μέλλοντος και να μοιραστούν. Έχει γράψει κάποια από τα ομορφότερα σύγχρονα ηλεκτρονικά κομμάτια ως Felizol (βλ. “Άλις ή Αλίκη”, “Our Team Never Won” και άλλα πολλά) κι ένα από τα αρτιότερα ηλεκτρονικά άλμπουμ της γενιάς μας (Απολίθωμα), έχει βυθιστεί ενίοτε σε μια τόσο πυκνή παραγωγή που συχνά δεν προλαβαίναμε να ακολουθήσουμε κι έχει ως Γιάννης Βεσλεμές πλέον δημιουργήσει μια δική του σφραγίδα, το δικό του trademark στην ελληνική σκηνή, που ακόμα κι αν αλλάζει σημαντικά από την Πάρνηθα στην ηλεκτρονική τριλογία του 2022 και από τον Εξορκισμό στην Εκδρομή πάντα θα φέρνει το απόκοσμο, το γκρίζο, το μεταλλαγμένο, το σκοτεινό, το γκροτέσκο «του Βεσλεμέ».
Η Εκδρομή θα σε κάνει να χορέψεις σίγουρα, αν και μέσα της ανθίζει η απώλεια και το πένθος. “Dance This Mess Around” τραγούδησαν κάποτε οι Β52’s και αναφέρομαι σε αυτούς συχνά πυκνά, αφού εντόπισαν τον πιο σωστό τρόπο να μάχεσαι το χάλι της ψυχής. Τον χορό.
Κινούμενος σε αυτή τη βάση ο Γιάννης Βεσλεμές παραμένοντας σε ελληνικό στίχο, synths και drum machines ανοίγει την Εκδρομή του τραγουδώντας «Δεν έχω νταλκά γιατί δεν έχω καρδιά», σαν το πρώτο πρωινό όλων των χωρισμών μας, με λόγο αποφασιστικό, καθημερινό και industrial πιτσιλιές, συνεχίζει με το «Δεν πικάρουμε στα κόκκινα», παραμόρφωση φωνής και λόγο ξεκάθαρα πιο ποιητικό και αφαιρετικό, «Με την καρδιά στο χέρι» και μια εισαγωγή που έρχεται πιο κοντά σε μια 80s horror ταινία, παραδίδει ίσως το πιο ερωτικό, νοσταλγικό, συναισθηματικό («Ήμασταν κάποτε οι νέοι») κομμάτι του δίσκου, μια διασκευή στο «Κυκλοφορώ κι Οπλοφορώ» των Κραουνάκη-Νικολακοπούλου ακολουθεί, θα έλεγε κάποιος -σίγουρα όχι όποιος γνωρίζει καλά τον Βεσλεμέ- ανορθόδοξη, εγώ θα πω ακριβώς όπως πρέπει να είναι οι διασκευές -ρούχα ξένα φορεμένα αλλιώς- «Παίξε λοιπόν τα εύθυμα» σκοτεινό, spoken word με φανταστικά electronics, στίχους που θυμίζουν πρόσφατους στίχους και «βόλτες» φίλων του («η Κηφισίας μοιάζει με ποτάμι») και βαθιά συναισθηματική φωνή, ξεκάθαρα αποδεικνύεται εδώ ότι o Γιάννης Βεσλεμές έχει τους Στέρεο Νόβα μέσα του και ίσως τον Κωνσταντίνο Βήτα σόλο, ειρωνικό λίγο πριν το πιο αινιγματικό «Οι Βοσκοί», πιο οργισμένο, ασθματικό, με ψυχρά industrial synths, πιο κοντά στις giallo ταινίες που αγαπά, μια ακρόαση εδώ δεν αρκεί, ο «Πήγασος» μπαλάντα Βεσλεμική με απρόσμενα ρυθμικά γυρίσματα που σου «κολλάνε» σαν διαφημιστικά σποτάκια, «Εκατό Εσπερινοί» και μικρόφωνο στον Βούλγαρη δίπλα σε έναν ηλεκτρονικό ήχο που ακούγεται σαν πειραγμένη τσαμπούνα ή γκάιντα κι ένα beat οικείο σαν να το έχεις ακούσει κάπου ξανά, έκκληση για βοήθεια στον Lucio Fulci λίγο πριν το τέλος, στο ομώνυμο κομμάτι που στάζει αυτοαναφορικότητα κι αναμνήσεις, ίσως το πιο πειραματικό track του άλμπουμ, συγκινητικό κλείσιμο με «Εκδρομή» που αγγίζει και κάπως τα «έντεχνα» και για να το θέσουμε στην υπερβολή του, ίσως θα μπορούσε να ακούγεται με μαλαματίνες σε παρέες Κνιτών στα νησιά.
Νοσταλγία, νεότητα, έρωτας, χωρισμός, φίλοι, εραστές, σινεμά, θάνατος, σαρκασμός, χιούμορ, ειρωνία (ένα άλμπουμ χωρισμού που κυκλοφόρησε του Αγίου Βαλεντίνου βγάζοντας την γλώσσα στην ευτυχία και τον έρωτα), λέξεις δηκτικές, δίσκος που δεν απευθύνεται σε όλους, αλλά σε λίγους και καλούς, αυτούς που ακούν και ξανακούν και κάνουν μακροβούτια. Πρώτο μισό δίσκου πιο εύκολο, δεύτερο πιο πειραματικό. Ξόρκι στον πόνο και την απώλεια που αν τα τραγουδάς, ίσως τα ξεπερνάς.
Το άλμπουμ-κλαυσίγελος που σε πάει εκδρομή στη χώρα της απώλειας, σε παίρνει και σε σέρνει, σαρκάζει τον πόνο σου και γελάει τον έρωτα σου. Σαρδόνιος Βεσλεμές με εναλλαγές σε ηχόχρωμα φωνής και υφή μέμφεται και συγχρόνως πονά.
Εξώφυλλο που μπαίνει σε κορνίζα στο σαλόνι από Νίκο Πάστρα. Όλοι οι γνωστοί φίλοι του Γιάννη Βεσλεμέ είναι εδώ και όλοι φανταστικοί. Αλέξανδρος Βούλγαρης (The Boy), όπως είδαμε στο «Εκατό Εσπερινοί», Γιώτης Παρασκευαϊδης σε ηχογράφηση, μίξη και ηλεκτρονικό μπάσο, Λεωνίδας Οικονόμου στα synths.
Ξεκάθαρα ένας δίσκος «παρακαταθήκη για τους καμμένους του μέλλοντος».
Ελπίζω να τον εντοπίσουν κάποτε σε παλαιοπωλεία και ανοιχτές αγορές, να τον αγοράσουν με ένα ευρώ και να ζητήσουν από το ChatGPT να αναλύσει το φαινόμενο «Γιάννης Βεσλεμές».
