Επιδίωξη μου μέσα σε όλα αυτά τα πολύχρωμα μουσικά χρόνια ήταν πάντα και θα είναι να μένω σε δίσκους που ξέρουν τι πρεσβεύουν, δίσκους με αυτοπεποίθηση που έχουν μια ιστορία να πουν, δίσκους που βγάζουν μια ενιαία εικονα μπρος τα έξω. Δεν 'πα να 'χεις εξοπλισμούς και στουντιάρες, η έμπνευση μετράει και στο τέλος του διαδρόμου να υπάρχει πόρτα που οδηγεί στο φως και όχι σε ντουβάρι. Το Εκτός των Τειχών δεν παλεύει για τον ακροατή μα για την πάρτη του καθώς "the struggle is real" που λένε και οι απαίδευτοι Αμερικανοί φίλοι μας. Εδώ είναι ξεκάθαρο πως από το πρώτο ως το τελευταίο λεπτό υπάρχει μια διαρκής πάλη με άνισα αποτελέσματα. Και αυτό γιατί η αναζήτηση θα είναι πάντα μια υπόθεση που δεν κλείνει και αυτό το ξέρουν καλά οι Λευτέρης Βολάνης και Δημήτρης Παγίδας που έστησαν αυτοσχέδια τα όνειρά τους και τις επιρροές τους πάνω σε 10 τραγούδια. Στα τραγούδια που θα κάνουν τους καλοκαιρινούς έρωτες να λάμψουν ξανά, την Μεσόγειο να πρωταγωνιστήσει στην παράσταση τους. Μιλάμε για έναν δίσκο που θα χωρέσει στις εποχές αν του το επιτρέψεις. Είχα την δυνατότητα να ακούσω τούτο εδώ το ηχογράφημα όταν οι μέρες ήταν ακόμα κρύες και ξέρω πως αλληλεπιδρά σε κάθε εποχή.
Ακουστικές κιθάρες από αυτές που θυμίζουν τα 70s αλλά και τις indie εποχές, γλυκά κρουστά που νιώθεις πως τρέχει νερό σε κάθε αυλάκι της παραγωγής, synths - όλα παλιά συνθέτοντας μια γλυκιά μελαγχολία καθ όλη την διάρκεια. Να πω σε αυτό το σημείο πως η συγκεκριμένη χρήση του σαξόφωνου με έχει συνεπάρει. Επίσης δεν μπορώ να μην αναφέρω ότι η μουσική του Εκτος των Τειχών θέλει δική της σφραγίδα. Προσωπικά εγώ άκουσα New Age, Ambient, Folk, Pop, Electronic, Library Music, Soft Rock και λίγα λέω ενώ παίζει ο "Μεσαίωνας" από πίσω, μια από τις πιο δυνατές στιγμές του άλμπουμ. Λίγο πριν μπουν οι Space Rock κιθαρες του "Λαίλαπα". Κύματα, πλήκτρα και κιθάρες να θυμίζουν το "Down On The Road By The Beach" του Steve Hiett πνιγμένα γλυκά στο ατέρμονο reverb. "Μέσα σε όνειρα ξυπνώ, γυρνώ, σε ζω, γερνώ".
Έκανα ένα άτακτο πείραμα και έβαλα τα "Κορίτσια στον Ήλιο" του Ξαρχάκου δίπλα από το Outside the Long Walls και πήρα την ίδια ικανοποίηση. Γιατί, άνθρωποι μου πρέπει να σταματήσουμε να συγκρίνουμε την νέα μουσική με την παλιά καθιερωμένη σε αξία μουσική. Δεν έχει κανένα νόημα, παίζει στο 3:17 ο "Κάποιος Αύγουστος" και ακούω τα σύνθια και τις νότες του Gigi Masin από το "Wind" και είμαι με το στόμα ανοιχτό. Παρεμπιπτόντως αυτό είναι και το αγαπημενο μου track από τον δίσκο αν και έχω να πω πως αυτή εδώ η δουλειά δεν θα σου αποκαλυφθεί από την πρώτη ακρόαση αφού τα layers είναι αμέτρητα, καθώς και τα elements. Κάθε φορά θα ανακαλύπτεις και κάτι άλλο.
Με το τεράστιο background των No Clear Mind οι Λευτέρης Βολάνης και Δημήτρης Παγίδας μόλις κυκλοφόρησαν τον δίσκο της χρονιάς. Γι'αυτό και καλό θα ήταν να κάνετε ένα ώριμο focus και να τον ακούσετε χωρίς να κάνετε 100 πράγματα ταυτόχρονα. Συγνώμη για το κούνημα του δακτύλου αλλά το εν λόγω άλμπουμ είναι ένα καθαρό δεκάρι* που μιλάει και ελληνικά και αγγλικά και που φρόντισε καλά η Veego Records με φανταστικό packaging και εξαιρετικό ήχο στο βινύλιο. Ανακαλύψτε το πριν το κάνουν μουσικόφιλοι από όλο τον κόσμο.
"Κύματα μέσα σου, η βροχή ξεκινα, σκόρπισε κρύσταλλα, σιωπηλά χρώματα"
