Ζιζάνιο, που, εύλογα ή άλογα, ξετρυπώνει από τη σκέψη κάθε ακροατή στο πρώτο άκουσμα ενός δίσκου ο οποίος ανακατεύει το συναισθηματικό του καζάνι: «Ως ποιο σημείο είναι βιωματικά τα τραγούδια;». Ένστικτο ανεύρεσης ομονοούντων ίσως να ’ναι το ζωύφιο και όχι χαμερπής διάθεση. Η Μαρία Πανοσιάν, παρουσιάζοντας τον πρώτο προσωπικό της δίσκο, ψεκάζει αφοπλιστικά το παράσιτο δηλώνοντας πως το άλμπουμ αποτελεί αποκύημα μιας δύσκολης προσωπικής περιόδου. Συνεπώς, η μαγική λέξη που «ανοίγει το σουσάμι» για την ακρόαση είναι «χωρισμός».
Στα Πατώματα Βρεγμένα, η Μαρία Πανοσιάν τοποθετεί στο επίκεντρο το αγαπημένο της πιάνο, το συντροφεύει με ένα τσέλο κι ένα ηλεκτρικό μπάσο και γεμίζει την ατμόσφαιρα με ηλεκτρισμένα φορτία. Ο δίσκος αποτελείται από 15 κομμάτια, στη συντριπτική τους πλειοψηφία ορχηστρικά. Απόδειξη πως η δημιουργός δεν είχε την ανάγκη να εκφράσει λόγια αλλά συναισθήματα κυρίως. Με αυτόν τον τρόπο στήνει το σκηνικό όπου διαδραματίζεται το τέλος μιας ερωτικής ιστορίας. Σχηματοποιώντας καταχρηστικά τη λίστα των συνθέσεων θα δημιουργούνταν ένα θεατρικό έργο σε τέσσερις πράξεις, οι οποίες θα παρουσίαζαν ισάριθμα συναισθηματικά στάδια: άρνηση, θυμό, θλίψη, αποδοχή. Το τσέλο που κλαίει (“Πατώματα Βρεγμένα”), το μπάσο που αγριεύει (“Εκείνη”), το πιάνο που απελπίζεται (“Η 9η Διαφωνία”).
Τις διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στις πράξεις αποτελούν τα τρία τραγούδια του άλμπουμ. Στα δύο (“Λάθος Τρένο”, “Χωρίς Εσένα”) οι στίχοι είναι αποσπάσματα από βιβλία της Αλκυόνης Παπαδάκη και της Έμιλης Παύλου αντίστοιχα, ενώ στο “Βραχυκύκλωμα” ανήκουν στην ίδια την Πανοσιάν. Με την ερμηνεία της στα συγκεκριμένα τραγούδια σφραγίζει μάλιστα τον δίσκο με τη δωρικά συναισθηματική χροιά της φωνής της, αλλά και με την αυθεντικότητα της πρόθεσής της.
Στα Πατώματα Βρεγμένα, η Πανοσιάν επιλέγει τον δρόμο της λιτότητας. Διαπερνώντας παρ’ ολίγον αλώβητη τη στενωπό του μινιμαλισμού, καταφέρνει με την υποβολή των συναισθημάτων να καταθέσει ένα άλμπουμ με συνεκτικότητα και κατά τόπους γοητευτική αδεξιότητα για όσους αντέχουν και θέλουν να περπατήσουν πάλι σε τόπους όπου κάποτε ευχήθηκαν ή καταράστηκαν:
Ίσια να πάει ο χρόνος, αλλά ο έρωτας κάθετα
Και ή κόβονται στα δύο ή που δεν απαντήθηκαν ποτέ (Οδ. Ελύτης)
