Έχοντας καταφέρει να θεωρείται μία από τις φερέλπιδες νέες ερμηνεύτριες τα τελευταία χρόνια, η Ρίτα Αντωνοπούλου προσπαθεί να διαμορφώσει κι ένα προσωπικό ρεπερτόριο. Ωστόσο, αν και κάθε της προσπάθεια διακρίνεται για ένα μίνιμουμ ποιότητας, μέχρι τώρα δεν έχει καταφέρει να δώσει προσωπικό στίγμα. Λίγο οι επανεκτελέσεις παλαιότερων επιτυχιών του Θάνου Μικρούτσικου στο Για Φωνή Και Ορχήστρα, όπου –παρόλο που χειρίστηκε έντιμα το υλικό, αποδείχθηκε «λίγη» στον τελικό απολογισμό– λίγο ο παρωχημένος ήχος του Πάμε Ξανά Απ’ Την Αρχή, η ως τώρα δισκογραφική της παρουσία θεωρώ ότι δεν έχει δικαιώσει ούτε τις αρχικές προσδοκίες, ούτε τις εντυπώσεις που έχουν δημιουργηθεί. Με τη νέα της δουλειά, τα πράγματα μοιάζουν να είναι κάπως καλύτερα, χωρίς πάντως να της δίνουν την απαραίτητη ώθηση προς τα μπροστά.
Το 1 Πόλη Για 2 είναι ένα πολυσυλλεκτικό άλμπουμ, με στιγμές μοιρασμένες ανάμεσα στο αδιάφορο, το μέτριο, το συμπαθητικό και το αξιόλογο. Η συνθετική ομάδα μπορούμε να πούμε ότι διακρίνεται στην παλιά και στη νέα γενιά. Έτσι, από τη μια έχουμε δύο κομμάτια του Νίκου Ζούδιαρη, ένα του Διονύση Τσακνή, δύο του Χρήστου Θηβαίου κι ένα του Θάνου Μικρούτσικου, ενώ από την άλλη μία σύνθεση δίνει η Μαρία Παπαγεωργίου, μία η Μαρία Χριστοδουλίδου και τέσσερις ο Θέμης Καραμουρατίδης. Από την ομάδα των βετεράνων ο μοναδικός που καταφέρνει να ξεχωρίσει είναι ο Θηβαίος, τόσο με το ευχάριστο λάτιν στοιχείο του “Να ’Χα Μια Πόλη Για Δύο” όσο και με την κομψή μελωδία στο “Παλτό Ανοιχτό” –όπου συναντάμε κι ένα εξαιρετικό δείγμα στιχουργικής από τη Δανάη Αντωνοπούλου. Από εκεί και πέρα οι Μικρούτσικος/Τσακνής κινούνται σε απόλυτα προβλέψιμα, για να μην πω κουραστικά πια, εντεχνορόκ μονοπάτια, ενώ στις πιο αδιάφορες και βαρετές στιγμές συνδράμει ο Ζούδιαρης.
Αντίθετα, η νεότερη γενιά παράγει έναν σαφώς πιο φρέσκο και ενδιαφέροντα ήχο. Οι υπαρξιακοί προβληματισμοί στους στίχους του Σταύρου Σταύρου δένουν ιδανικά με την εντυπωσιακή μελωδία της Παπαγεωργίου στο “Γυάλινη”, ενώ οι «συνήθεις ύποπτοι» των τελευταίων ετών Θέμης Καραμουρατίδης/Γεράσιμος Ευαγγελάτος αποτελούν τους δημιουργούς που σηκώνουν το κύριο βάρος της δουλειάς. Αξίζει να γίνει λόγος για την παιχνιδιάρικη μελωδία και τους αισιόδοξους στίχους στο “Η Σειρά Μας”, για το ρυθμικό, ερωτικό και συνάμα πονηρό “Το Τρίτο Πρόσωπο”, ή για την πιο συγκινητική στιγμή του άλμπουμ, το “Στο Φιλικό”, μια λιτή σύνθεση όπου δεσπόζει το πιάνο του Καραμουρατίδη και οι δυνατοί στίχοι του Ευαγγελάτου. Αχρείαστη όμως, από την άλλη, η παλιομοδίτικη αισθητική στη διασκευή της “Ρόζας Λουξεμπουργκ”. Λες κι έγινε σκόπιμα, ώστε να μας υπενθυμίσει τα κακώς κείμενα που προηγήθηκαν. Για το τέλος αφήνω την ερμηνεία της Ρίτας Αντωνοπούλου για να επαναλάβω μια αίσθηση που τείνει να γίνει πια βεβαιότητα: άψογη τεχνική στην ερμηνεία, από την οποία –για ακόμα μία φορά– λείπει το συναίσθημα εκείνο που μπορεί να απογειώσει το υλικό και να συναρπάσει τον ακροατή.
Συνοψίζοντας με μια φράση, αν και διακρίνει κανείς στοιχεία αξιόλογης προσπάθειας προς τη διαμόρφωση ενός σύγχρονου, προσωπικού ρεπερτορίου με άξονα τη Ρίτα Αντωνοπούλου, τελικά το 1 Πόλη Για 2 κατατρέχεται από την ανισότητα και τη μετριότητα.
