H Katrin The Thrill μετρά δεκαετία ύπαρξης, αν και προϊστορικά το ομώνυμό της συγκρότημα είχε διαφορετικές ονομασίες –αρκετοί θα τους θυμούνται π.χ. ως Dementia Praecox από τα Indie Free festival, συχνά γραμμένο με κακή ορθογραφία. Πλέον, αποτελούν ένα σόλο project για τη βασική δημιουργό, τραγουδίστρια και κιθαρίστριά τους Κατερίνα Πανοπούλου, η οποία ήρθε πρόσφατα πιο κοντά στα φώτα της δημοσιότητας μα και στο ευρύτερο ακροατήριο μέσω της συμμετοχής στον διαγωνισμό Coca-Cola Soundwave.
Το EP Earth Is Calling Us είναι η πρώτη επίσημη κυκλοφορία της Katrin The Thrill, η οποία καθυστέρησε μάλιστα πάρα πολύ να βγει, λόγω κυρίως της μετακίνησης της Πανοπούλου από την Ελλάδα στην Αγγλία (2 φορές) και τη συχνή αναζήτηση συνεργατών. Περιλαμβάνει πέντε τραγούδια με οικολογική κραυγή και στόχος είναι μέρος των εσόδων από τις πωλήσεις να ενισχύσει την αναδάσωση των καμένων δασών της χώρας. Αναρωτιέμαι βέβαια πόσο πρακτική είναι μια τέτοια κίνηση, όσον αφορά στο μέγεθος του ποσού αναλογικά με το εύρος των καμμένων δασών... Δεν συναντά πάντως κανείς κάθε μέρα μια κυκλοφορία με ιδεολογία –κι αρκεί αυτό για να αναγνωρίσεις έναν συναισθηματισμό και μια ιδιαιτερότητα στο παρόν EP.
Ο συναισθηματισμός είναι μάλιστα η λέξη με την οποία θα ταύτιζα την Κατερίνα Πανοπούλου. Γίνεται άλλωστε έκδηλος και στους στίχους –από το «χιτάκι» “You Make Me Wanna Die” ως το “Sorry”, χωρίς όμως να στερεί τα τραγούδια από δυναμική. Σε πρώτη ακρόαση, το Earth Is Calling Us μπορεί να σε κάνει να νιώσεις άσχημα με τον εαυτό σου –για όσα λάθη έχεις κάνει σε σχέσεις, στην καθημερινότητά σου, στον τρόπο σκέψης σου αλλά και σε ό,τι και όποιον έχεις βλάψει (συμπεριλαμβανομένου και του περιβάλλοντος). Υπό αυτή την έννοια, τα τραγούδια της Katrin The Thrill επιτυγχάνουν να ενεργοποιήσουν έναν μηχανισμό που βάζει μπροστά τη διαδικασία αυτοκριτικής. Με την προϋπόθεση ασφαλώς να υπάρχει και κάποια συνείδηση, ειδάλλως μουσική και στίχοι δεν είναι ικανοί από μόνοι τους να κάνουν κάτι τέτοιο.
Χωρίς να θέλω να ξεχωρίσω τα τραγούδια από την ιδεολογία την οποία πρεσβεύουν, τα καλύτερα μουσικά στοιχεία του EP είναι α) η φωνή της Πανοπούλου β) οι συνθέσεις και γ) οι καταπληκτικές «βρώμικες» δεύτερες κιθάρες στα ρεφρέν του “I’m Sorry”, οι οποίες συντελούν στον επιβλητικό ρόλο που έχει αναλάβει το μπάσο και τα επαναλαμβανόμενα φωνητικά, δημιουργώντας ένα μουσικό «ξεκοίλιασμα» της ψυχής της δημιουργού. Δεν χρειάζονται παραπάνω λέξεις παρά μόνο ένα «συγγνώμη», ακυρώνοντας τη λαϊκή ρήση η οποία ταυτίζει την ύπαρξη της συγγνώμης με την εξαφάνιση του φιλότιμου. Τέλος, το “Earth Is Calling Us” είναι ένα αντι-ποπ αλλά ταυτόχρονα ποπ τραγούδι, που ξεφεύγει από τις συνηθισμένες μουσικές φόρμες.
Δεν είναι πάντως όλα ρόδινα: το “Unreal” μοιάζει να επαναλαμβάνεται στατικά από την αρχή ως το τέλος, χωρίς να υπάρχει κάποιος λόγος. Τα τύμπανα επίσης χάνουν σε δυναμικές και δεν εξελίσσονται, με αποτέλεσμα να μοιάζουν με έναν στάνταρ ρυθμό από drum machine. Αντίστοιχα προβλήματα παρατηρούνται στο “God”, όπου οι κιθάρες ηχούν πολύ χαλαρές, χωρίς τη σκληρότητα που φαίνεται (στο βάθος) ότι διαθέτουν. Τα πλήκτρα επίσης, αποδυναμώνουν τα δυνατά φωνητικά.
Το Earth Is Calling Us καταφέρνει παρ’ όλα αυτά να αποτελέσει ένα σταθερό πρώτο (δισκογραφικό) βήμα. Υπάρχει βέβαια απόσταση από ένα EP προς ένα ολοκληρωμένο άλμπουμ, αλλά η Katrin The Thill δείχνει ότι μπορεί να τη διανύσει. Αρκεί βέβαια να μην περιμένουμε άλλα δέκα χρόνια ώσπου να γίνει αυτό.
