Ακούγοντας τον τελευταίο δίσκο του Βασίλη Καρρά, Σ’ Τα Είπα Όλα, δεν περίμενα να ξαφνιαστώ τόσο ευχάριστα. Έχοντας παρακολουθήσει για αρκετά χρόνια τη δισκογραφία του, νόμιζα πως κι αυτό το άλμπουμ θα είναι μία από τα συνηθισμένα του. Βασισμένο δηλαδή στο γνωστό λαϊκό ύφος με το οποίο γεμίζει τις πίστες και βοηθά τους παρευρισκομένους στην άφθονη κατανάλωση φιαλών με σκωτσέζικα υγρά, αλλά χωρίς να ξεφεύγει από την πεπατημένη. Τελικά όμως συμπέρανα πως ο Καρράς φιλοδόξησε να ανοίξει ακόμα περισσότερο το μονοπάτι στο οποίο πρωτοπερπάτησε με την προηγούμενή του δουλειά, το Όπως Παλιά, επιθυμώντας να αναζητήσει έναν νέο δρόμο για την καριέρα του –αν κάτι τέτοιο είναι δυνατόν. Το Σ’ Τα Είπα Όλα αποτελείται από έξι παλιά τραγούδια (διασκευές) και έξι νέα, γεγονός που με έκανε να σκεφτώ πως ίσως ο Καρράς δείλιασε: δεν τόλμησε δηλαδή ούτε έναν ολόκληρο δίσκο με διασκευές, ούτε μια αμιγώς καινούργια δισκογραφική κατάθεση. Παρόλα αυτά, προέκυψε ένα σύνολο με ισορροπία, το οποίο αποδεικνύεται καλή συντροφιά για ένα αυτί που έχει μεν ακούσει αρκετό λαϊκό τραγούδι, αλλά δεν φοβάται να ξανοιχτεί και σε μη δοκιμασμένους μουσικούς δρόμους. Μάλιστα, ο δίσκος επιλέγει να ανοίξει με ένα ηλεκτρικό μπλουζ, το “Εγκαίνια Κάνω Στη Ζωή”, στιλ στο οποίο ο Καρράς δεν είχε δοκιμαστεί μέχρι τώρα, πετυχαίνει ωστόσο να το οικειοποιηθεί με φυσικότητα. Κατορθώνει επίσης να συνταιριάξει τη βαριά του φωνή με το πιο «ελεύθερο» στυλ των Αλχημιστών στο “Λόγια Φιλικά”, ενώ στα συν συγκαταλέγεται και η επιτυχία των Λαθρεπιβατών “Δε Φταίω Εγώ Που Μεγαλώνω”, που ξεκινά ακουστικά και μετατρέπεται σε λαϊκό τραγούδι, με πιο μπάσα ενορχήστρωση και μια συναισθηματική ερμηνεία εκ μέρους του Καρρά. Ακόμα –αν και ξέρω ότι οι περισσότεροι θα διαφωνήσουν– πιστοποίησα ξανά ότι τα τραγούδια του Μάλαμα πάνε στη φωνή του, ακριβώς γιατί στην ουσία τους είναι λαϊκά. Έτσι συμβαίνει και με το “Στα Είπα Όλα”, όπου η ενορχήστρωση έχει γίνει πιο αργόσυρτη και όλα επενδύονται στην επιτυχημένη απόπειρα του Καρρά να αναγνώσει τη μαγκιά που «βγάζει» το τραγούδι. Τέλος, ενδιαφέροντες βρήκα τους στίχους στο “Παράξενη Βροχή” των Αλέκου Χαραλαμπίδη και Φίλιππου Γράψα και στο “Τελευταίο Τσιγάρο” του δίδυμου Λάκη Παπαδόπουλου-Sunny Μπαλτζή. Η φωνή, βέβαια, είναι πια φθαρμένη σε σχέση με το παρελθόν. Δεν γίνεται τόσο εμφανές ακούγοντας το άλμπουμ, είναι όμως στις συναυλίες και το καταλαβαίνεις εύκολα στις ανάσες. Επίσης, μου φάνηκε υπερβολική η ερμηνεία του “Εκεί Που Είσαι Ήμουνα”, ενώ στην “Πιρόγα” –έχει εξελιχθεί σε απωθημένο των λαϊκών φωνών ή μου φαίνεται;– δεν νομίζω ότι ο Καρράς προσέθεσε κάτι παραπάνω στις μέχρι τώρα γνωστές εκτελέσεις. Συνολικά λοιπόν, το Σ’ Τα Είπα Όλα κερδίζει τις εντυπώσεις. Όχι μόνο επειδή θα το ακούσει ο δεδομένος κόσμος του Βασίλη Καρρά –πάνω και κάτω από την πίστα– αλλά επειδή απευθύνεται σε μία ακόμα κατηγορία κοινού: αυτή που δεν έχει κόμπλεξ να ακούσει από έναν καλλιτέχνη με συγκεκριμένο ύφος κάτι το διαφορετικό.
