Μπορεί ο Μιχάλης Τερζής να μην ανήκει στους συνθέτες πρώτης γραμμής όσον αφορά στη δημοσιότητα, όποιος όμως ψάξει καλύτερα θα ανακαλύψει έναν πολυγραφότατο δημιουργό με αξιόλογη πορεία, με βαθιά και ουσιαστική μουσική παιδεία και με μια γραφή που με άνεση ισορροπεί ανάμεσα στο έντεχνο και στο ελαφρό τραγούδι, στο παραδοσιακό και στο λαϊκό. Αντίστοιχα, ο Δημήτρης Λέντζος ποιεί στίχους γεμάτους έντονο λυρισμό, ελληνικά βιώματα και μνήμες, αλλά και ταξιδιάρικες εικόνες με «άρωμα» οικουμενικότητας. Εύλογο είναι, λοιπόν, από τη σύμπραξη των δύο, να προκύπτει μια δουλειά με αυθεντική και ουσιαστική ελληνικότητα –στοιχείο σχεδόν ανύπαρκτο στη μουσική των ημερών μας. Από την πρώτη νότα του Απόπλου, με το αργόσυρτο ζεϊμπέκικο “Ο Θίασος” συγκλονιστικά ερμηνευμένο από τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, γίνονται εμφανή όλα τα παραπάνω στοιχεία: οι στίχοι κάνουν αναφορές στην αρχαιότητα, στην ταραγμένη ιστορία και στην αγωνία για το μέλλον όχι με έναν επιπόλαιο ή πομπώδη τρόπο, αλλά με ταπεινότητα και σύνεση απόλυτα συνδεδεμένη με τα βιώματα και τις μνήμες του λαού μας. Την ίδια στιγμή, το μουσικό θέμα του Τερζή, ακολουθώντας απλή φόρμα και λιτή ενορχήστρωση, αναπτύσσεται με μία γυμνή μεγαλοπρέπεια –με έναν απέριττο και συνάμα τραγικό τρόπο. Πρόκειται για μία από τις πιο δυνατές στιγμές του δίσκου. Ο οποίος κάπως έτσι κυλάει και στην υπόλοιπη διάρκειά του, με το γλυκόπικρο χασάπικο “Μικρές Ιστορίες”, τα λεβέντικα ζεϊμπέκικα “Από Το Άλλο Στο Αλλού” και “Πρόσωπα Βυζαντινά” με τους Γιώργο Νταλάρα και Κώστα Μακεδόνα αντίστοιχα, το σμυρναίικο “Να ’Χεις Τύχη” (από τον Γιώργο Νταλάρα), τη λαϊκή μπαλάντα “Κόκκινο Ιώδιο” με την αγαπημένη φωνή της Σοφίας Παπάζογλου, το νεοπαραδοσιακό “Μάνα Μοναχή” με τον Γιώργο Μπαγιώκη και το βαρύ ζεϊμπέκικο “Δεν Τη Μπορώ Τη Μοναξιά”, με τη διαχρονική αξία Πίτσα Παπαδοπούλου να το απογειώνει. Βέβαια, πρέπει να τονίσω ότι τα αξιόλογα αυτά τραγούδια ευτύχησαν στην πλειοψηφία τους να τύχουν άψογων ερμηνειών από τους σημαντικούς τραγουδιστές που κλήθηκαν να τα ερμηνεύσουν, ανταποκρινόμενοι στο ακέραιο τόσο στις ανάγκες των συνθέσεων, όσο και στο πνεύμα των στίχων. Οι παραφωνίες, λίγες και αμελητέες, προκύπτουν στις πιο έντεχνες συνθέσεις: στο “Αχ! Η Ζωή” κυριαρχεί μια ξεπερασμένη νεοκυματική αισθητική, όμορφη αλλά γραφική πια –σώζεται ωστόσο αρκετά χάρη στην ερμηνεία του Παντελή Θεοχαρίδη. Το ρυθμικό “Η Κόμη Της Βερενίκης”, πάλι, αποκτά μια ανεξήγητα ρετρό ενορχήστρωση, η οποία μάλλον σηματοδοτεί την πιο μέτρια και αδιάφορη στιγμή του άλμπουμ. Όχι βέβαια ότι η πλειοψηφούσα θετική πλευρά φέρνει κάποια ανατροπή ή καινοτομία στο μουσικό στερέωμα. Ο τρόπος, ωστόσο, με τον οποίο ο Μιχάλης Τερζής επαναφέρει στον Απόπλου το λαϊκό τραγούδι στο προσκήνιο, γίνεται με τόση απλότητα, ευστοχία και συνέπεια, ώστε τελικά συγκινεί και κερδίζει την καρδιά και του πιο απαιτητικού ακροατή.
