Στο δεύτερό του ολοκληρωμένο άλμπουμ, ο Digital Alkemist συνεχίζει αυτό που γνωρίζει καλά. Από γερμανικό label τούτη τη φορά, ο Κώστας Χρυσόγελος εξακολουθεί να πειραματίζεται με ρυθμική βάση την ποιοτική ηλεκτρονική μουσική, καθώς και με διάφορους ήχους και όργανα από λογής-λογής είδη της μαύρης μουσικής. Κι όλα αυτά δοσμένα πάντα με μια κατά βάση mid και downtempo αισθητική, η οποία «τριπχοπίζει» αισθητά. Αυτό που συμπεραίνεις στο Fuga Magica, σε σχέση ειδικά και με την προηγούμενη δουλειά του Digital Alkemist, είναι ότι ο εν λόγω παραγωγός έχει λειτουργήσει πραγματικά σαν παραγωγός και όχι σαν beatmaker/beatsmith, όπως θα λέγαμε και στη hip hop αργκό… Τουτέστιν, έχει προσδώσει περισσότερο βάρος στην πλούσια ενορχήστρωση (πιάνο, πλήκτρα, θέρεμιν, ακουστική κιθάρα και φλάουτο) και στη ζέση του ήχου, παρά στο αμιγώς ηλεκτρονικό μέρος. Παράλληλα, η Χαρά Κότσαλη επενδύει τη φωνή της στα τραγουδιστά σημεία του δίσκου και το φέρνει εις πέρας αξιοπρεπέστατα. Το Fuga Magica διαθέτει επίσης τέλεια παραγωγή, δεν είναι τυχαίο εξάλλου ότι μεγάλο μέρος του ηχογραφήθηκε στις Η.Π.Α. Ο ποιοτικός του ήχος, σε συνδυασμό με μερικές ιδέες των συνθέσεων, εγγυάται θετικά vibes –περισσότερα «γκρουβαριστά» παρά dance. Ωστόσο η συγκλονιστική συνθετική ιδέα λείπει, χωρίς πάντως κάτι τέτοιο να σημαίνει ότι η ροή, αισθητικά και μουσικά, σε αφήνει αδιάφορο. Ένα σημείο στο οποίο αξίζει να σταθεί κανείς περαιτέρω είναι το “Word Up”. H διασκευή του (θρυλικού πλέον) τραγουδιού των Cameo κερδίζει θετικό πρόσημο –προσωπικά τη βρίσκω σκαλιά ανώτερη από αντίστοιχη που είχε κάνει μέλος των Spice Girls ή οι Korn… O Digital Alkemist επαναπρογραμματίζει το κομμάτι και το θρυλικό πλέον snare drum του με τρόπο που δείχνει ότι όχι μόνο «κόβει το μάτι του» παραγωγικά, αλλά και ότι η θητεία του σαν ντράμερ σε πολλά σχήματα τον ακολουθεί καλλιτεχνικά. Προσωπικά απόλαυσα πολύ την εν λόγω διασκευή, βρίσκοντάς την άψογη. Συνοψίζοντας, το Fuga Magica του Digital Alkemist είναι ένας αξιοπρεπέστατος δεύτερος δίσκος. Αρτιότατος τεχνικά και με ενδιαφέρονται στοιχεία μουσικά. Ηλεκτρονικός αλλά και «μαύρος». Χωρίς να περιλαμβάνει κάποια καινοτομία συνθετικά καταφέρνει να ξεφεύγει από το «μονοκόμματο» του πρώτου δίσκου, πράγμα που συναινεί στην εξελικτική πορεία του Κώστα Χρυσόγελου.
