Μέχρι τώρα, δίσκοι όπως η Οιστρηλασία των Ειρήσθω Εν Παρόδω κυκλοφορούσαν συνήθως υπό τη σκέπη μικρών αθηναϊκών και θεσσαλονικιώτικων εταιρειών. Παρότι δε τμήματα της επίσημης ελληνικής δισκογραφίας, έχουν αφομοιωμένες τις επιταγές του νεοϋορκέζικου underground jazz κινήματος των πρώτων χρόνων των 1990s, όπως το εκπροσώπησαν λ.χ. οι κυκλοφορίες της Knitting Factory. Ταυτόχρονα, όμως, είναι απόλυτα διαυγές κι ένα (εσωτερικό) αίτημα για γεφύρωση με την παράδοση της ελληνικής κλίμακας, η οποία λαμβάνει ισότιμη αντιμετώπιση με αυτήν της ευρωπαϊκής ρομαντικής σκηνής των μέσων της δεκαετίας του 1970. Ίσως η παραπάνω πατριδογνωσία να σας ακούγεται αρκετά μπερδεμένη, εντούτοις στην Οιστρηλασία είναι περισσότερο φωτεινή απ’ ότι αρχικώς φαίνεται. Και αυτό διότι οι Ειρήσθω Εν Παρόδω δίνουν εκ νέου σημασία στην απόλυτη ηχητική της νότας και όχι στο στοίβαγμα δεκάδων συγχορδιών (άσχετα αν αυτό γίνεται, από όσους το πράττουν, με σκοπό την εξερεύνηση ή τον εντυπωσιασμό). Η πολυπλοκότητα της μπάντας έχει να κάνει με τη σκέψη που προηγείται του παιξίματος αλλά και –όταν ερχόμαστε στον εκτελεστικό τομέα– με τις μικρές λεπτομέρειες στις ενορχηστρώσεις. Εντύπωση θαυμάσια αφήνουν όχι μόνο η (ζωντανή) ηχογράφηση, μα και το ισχυρότατης λογικής μπάσο του Θανάση Γορούνα. Δεν μπορώ να αντισταθώ στο να αναφέρω το θαυμάσιο πέρασμα που κάνει μέχρι και από μπασογραμμή των Deep Purple στη “Γραμμή”. Να σταθώ, επίσης, στο πολύ εύστοχο ούτι του Γιώργου Κεσίσογλου, καθώς και στα πολύ λιτά κρουστά του Άκη Αλεβιζόπουλου και του Χρήστου Τσαρούχα. Πολύ θετικό, ακόμα, ότι οι Ειρήσθω Εν Παρόδω δεν ντρέπονται για τις επιρροές και κυρίως για τα ακούσματα τους –ένα πολύ κλασικό γνώρισμα, δυστυχώς, των μουσικών στην Ελλάδα. Γι’ αυτό και είναι εξαίσιο το σερμπέτι τους στο “Γεράκι Της Ελεονώρας”, με την Ανατολή να μυρίζει ως τα νύχια μου την ώρα που πατώ τα πλήκτρα για να γράψω αυτό το κείμενο στον υπολογιστή. Φωνητικά θα συναντήσετε σε δύο σημεία του δίσκου και ανήκουν στην Παυλίνα Κωνσταντοπούλου. Ουσιαστικά πρόκειται περί χρήσης αρμονικών της φωνής της. Θα πρέπει όμως να επισημάνω σε αυτό το σημείο και τη λάθος χρήση του Ανδρέα Εμπειρίκου και του ποιήματός του “Τριαντάφυλλα Στο Παράθυρο”. Τη χαρακτηρίζω άσκοπη για τους εξής λόγους: πρώτον, ακριβώς επειδή μιλάμε για μία εκφορά λόγου που υπάρχει κατατεθειμένη από τον ίδιο τον ποιητή σε επίπεδο δισκογραφίας (Διόνυσος, XDL0853). Άρα, εφόσον ο ίδιος ο δημιουργός έχει ορίσει τη ρυθμικότητά του, αυτή δεν θα έπρεπε να διασπάται στην Οιστρηλασία ανά δίστιχο. Δεύτερον, αφού η ίδια η θεατρικότητα του Εμπειρίκου όρισε τη μορφολογία του ποιήματός του, συνιστά λάθος η σημείωση «από την ποιητική του συλλογή Υψικάμινος», μιας και πρόκειται για μέρος έργου όπου ακούστηκαν ποιήματα και από την Ενδοχώρα του Ποιητή, όπως επίσης και κάποια νεώτερα ποιήματά του εκείνης της εποχής (1965). Άρα, σε ένα ήδη ολοκληρωμένο μόρφωμα έκφρασης, είναι μάλλον λαθεμένη η λογική του να χτίσουμε νέες γαίες –πόσο μάλλον όταν επεμβαίνουμε στη ρυθμολογία του λόγου ή προσθέτουμε εφέ και συγκεκριμένα delay, με αποτέλεσμα να επεμβαίνουμε σε ό,τι ήθελε να τονίσει ο αρχικός δημιουργός. Γενικά πάντως, οι Ειρήσθω Εν Παρόδω αποφεύγουν με έξυπνο τρόπο τις συνήθεις παγίδες του fusion. Ίσως στις απαρχές του “Ονειροτροπία” να φλερτάρουν επικίνδυνα μαζί τους, ωστόσο με τα ωραία φλαμέγκο παλαμάκια στη συνέχεια και μ’ ένα σχεδόν μαροκινό σόλο στο σοπράνο σαξόφωνο τις αφήνουν γοργά πίσω τους. Είτε από το κεντραρισμένο βιολί του Παύλου Μιχαηλίδη, είτε από τα πνευστά του Παναγιώτη Ράπτη –και ειδικότερα το φλογερό του φλάουτο– το φέρετρο του στεγνού Δυτικού fusion λιβανίζεται μακριά. Θα παρακολουθούμε λοιπόν με ενδιαφέρον τις κινήσεις τους στο μέλλον και επί σκηνής μιας και το σχήμα ακολουθεί και μια καλή συναυλιακή φήμη.
