Είναι δύσκολο να γράψεις κριτική για καλλιτέχνες που αυτοχαρακτηρίζονται ως «οπτικοακουστικό μουσικό σχήμα» γιατί το πλαίσιο πρόσληψης, κατανόησης και συνεπώς κριτικής μιας μουσικής με οπτική χρήση είναι σαφώς ευρύτερο και γεμάτο από περισσότερα σύμβολα, τα οποία πρέπει να αναλυθούν. Το project One Hour Before The Trip είναι μια κολεκτίβα μουσικών, τεχνικών ήχου και visual artists και το #2 αποτελεί, όπως εύκολα υποψιάζεσαι, τη δεύτερη κυκλοφορία τους. Το #2 είναι μια πολύ ευχάριστη εξέλιξη σε σχέση με το #1. Γιατί ενώ στο ντεμπούτο των One Hour Before The Trip επικρατούσε ένας αμήχανος μινιμαλισμός, που ίσως πήγαζε από την ανάγκη τους για εξερεύνηση των ήχων αλλά και των τεχνικών μέσων, εδώ έχουμε έναν άρτιο δίσκο, ικανό να σταθεί χωρίς την υποστήριξη οπτικών μέσων. Οι δυναμικές των κομματιών (ιδιαίτερα στο “New Iceland”), τα κλασικά κιθαριστικά post-rock ξεσπάσματα, οι ρυθμικές εναλλαγές και πολυρρυθμίες (χαρακτηριστικό παράδειγμα το “Depredation”) είναι ορισμένα από τα αναμενόμενα ακούσματα. Η επιτυχία του #2, όμως, έγκειται τελικά στην αξιοποίηση του πειραματικού στοιχείου. Επειδή η έννοια έχει ξεφτίσει από τη χρήση, ως «πειραματικό» ορίζω οτιδήποτε ξεφεύγει σημαντικά από τις εκάστοτε νόρμες της κάθε χρονικής περιόδου. Δεδομένο είναι, λοιπόν, πως ο πειραματισμός του 1980 μπορεί να είναι η νόρμα του 1990. Για αυτό τον λόγο η έννοια δεν είναι ποτέ στάσιμη και χρειάζεται συνεχή προσδιορισμό. Γυρίζοντας στο άλμπουμ, στο #2 οι One Hour Before The Trip πραγματώνουν μουσικά ό,τι θα ονομάζαμε «δομικό πειραματισμό». Δημιουργούν δηλαδή κομμάτια με συγκεκριμένη δομή, αρχή, πρώτη θεματική ανάλυση, δεύτερη, κλπ., καθώς και τέλος. Και μέσα στη δομή της κάθε σύνθεσης εντοπίζουμε πειραματισμούς που αφορούν τόσο στην επεξεργασία των ήχων με εφέ, όσο και στον διάλογο μεταξύ των οργάνων. Βέβαια, μεγάλο κομμάτι του πειραματισμού δεν θα μπορούσε να ήταν δυνατό χωρίς τη βοήθεια της ηλεκτρονικής τεχνολογίας: κάτι ιδιαίτερα εμφανές στο τέλος του “Albatross”, όπου οι κιθάρες επεξεργάζονται μέχρι να μετατραπούν οι μελωδίες σε θόρυβο. Ένα ακόμα αξιοσημείωτο κατόρθωμα είναι η δημιουργία ατμόσφαιρας η οποία αντικατοπτρίζει τον κόσμο των καλλιτεχνών –μουσικά μα και οπτικά– και η εισαγωγή του ακροατηρίου σε αυτήν. Ίσως το πιο περιγραφικό κομμάτι στο #2 να είναι το “Depredation”, του οποίου οι μελωδίες σε καθηλώνουν και δεν γίνονται καθόλου τετριμμένες ή κουραστικές. Η πρώτη κυκλοφορία φαίνεται πως έχει διδάξει αρκετά στα μέλη των One Hour Before The Trip. Έτσι, το #2 διαθέτει επαγγελματικό ήχο, με ισορροπημένες ενορχηστρώσεις, σωστές δυναμικές, αλλά και υλικό περισσότερο δουλεμένο σε βάθος. Ίσως πριν το #3 να πρέπει να κυκλοφορήσουν ένα DVD με υλικό από τις συναυλίες τους αλλά και από το στούντιο, ώστε να δείξουν τον τρόπο που δουλεύουν –θα μπορούσαν να επωφεληθούν από κάτι τέτοιο αρκετοί εγχώριοι καλλιτέχνες. Όπως και να παρουσιάσουν ολοκληρωμένο το project One Hour Before The Trip στο ακροατήριο που δεν έχει την τύχη να τους δει ζωντανά.
