Όσοι γκρινιάζουμε –βάζω και τον εαυτό μου μέσα– χρόνια τώρα για την ποιότητα της εγχώριας δισκογραφικής παραγωγής, έχουμε άραγε δίκιο; Τόσοι δίσκοι δεν κυκλοφορούν κάθε χρόνο; Τόσες διαφορετικές συνιστώσες, από όλο το μουσικό φάσμα, δεν υπάρχουν διαθέσιμες για τον κάθε μουσικόφιλο; Προς τι η τόση γκρίνια τελικά; Τέτοια ερωτήματα επανέρχονται στη σκέψη μου κάθε φορά που κάθομαι να γράψω τη γνώμη μου για δίσκους όπως το Μέσα Μου Κρύβεσαι Εσύ. Οι Άκρως Απόρρητον είναι ένα γκρουπ που αποτελείται από τους Δημήτρη Παλούδη (κιθάρες, φωνή, σύνθεση, στίχοι), Γιάννη Ταμπακάκη (πλήκρα), Πέτρο Βασιλειάδη (μπάσο) και Δημήτρη Αλεξίου (τύμπανα) –από τα παρασκήνια τους συνδράμει κι ο Φώντας Ανδρεόπουλος, ο οποίος γράφει και τους περισσότερους στίχους. Το Μέσα Μου Κρύβεσαι Εσύ είναι το δεύτερο άλμπουμ τους, που έρχεται 6 χρόνια μετά το ντεμπούτο τους Sms, κι έπειτα από μερικές δραστικές αλλαγές στη σύνθεσή τους. Στα 12 τραγούδια τα οποία περιέχει γίνεται σαφές ότι έχουμε να κάνουμε με ένα ροκ συγκρότημα. Και σε αυτό το «ροκ» εντοπίζεται, νομίζω, το κύριο μειονέκτημα της κυκλοφορίας. Γιατί, μπορεί το ροκ να μην πέθανε ποτέ, όπως προφήτεψαν κατά καιρούς διάφοροι μουσικοί «μεσίες», σίγουρα όμως μεταλλάχτηκε και εξελίχθηκε μέσα στις δεκαετίες, απορροφώντας κάθε φορά στοιχεία από το ευρύτερο μουσικό περιβάλλον. Το ύφος, όμως, και ο ήχος που μας παρουσιάζουν στο Μέσα Μου Κρύβεσαι Εσύ οι Άκρως Απόρρητον είναι αγκιστρωμένος στο χτες, σε ήδη «πατενταρισμένες» πρακτικές από τα 1970s και τα 1980s. Το προσωπικό στίγμα, αυτό που θα τους έκανε να ξεχωρίσουν, απουσιάζει σχεδόν παντελώς από τα τραγούδια τους. Και είναι κρίμα, διότι αυτά τα παιδιά δείχνουν να διαθέτουν τα εφόδια εκείνα που θα τους επέτρεπαν να καταφέρουν κάτι πιο ενδιαφέρον. Μελωδίες ξέρουν να γράφουν (μπορώ, ας πούμε, να φανταστώ πολλούς αναπτήρες να ανάβουν στο άκουσμα του “Κρυμμένο Ναυάγιο” στις συναυλίες τους), οι στίχοι –κυρίως ερωτικού μα και κοινωνικού προβληματισμού– αποδεικνύουν ότι η απαραίτητη τεχνική έχει κατακτηθεί, ενώ και η οργανοπαιξία στέκεται σε αρκετά καλό επίπεδο, αν και η μέτρια παραγωγή αφαιρεί πόντους από το τελικό αποτέλεσμα. Τι να φταίει –για να επανέλθω στον προβληματισμό της πρώτης παραγράφου– για τη «συντηρητικότητα» των Ελλήνων μουσικών που καταπιάνονται με το ροκ, την οποία συναντάμε δυστυχώς συχνά; Φοβούνται ότι δεν θα τους παίξουν τα ραδιόφωνα αν κάνουν κάτι πιο ιδιαίτερο; Αδιαφορούν για τις μουσικές εξελίξεις, τις εγχώριες αλλά και τις διεθνείς, όντας απλώς νοσταλγοί μιας άλλης εποχής και νοοτροπίας; Ή μήπως αρκούνται στα κεκτημένα, γνωρίζοντας ότι η αναζήτηση προσωπικού στίγματος απαιτεί σκληρή και μακρόχρονη προσπάθεια; Την απάντηση μπορούν να τη βρουν μόνο οι ίδιοι –και οι Άκρως Απόρρητον ανήκουν σε όσους μπορούν. Γι’ αυτό και προσωπικά θα περιμένω κάτι καλύτερο, καθώς εδώ έδειξαν ότι είναι εφικτό. Το θέμα είναι, βέβαια, να το θελήσουν και οι ίδιοι...

 

Ακολούθησε το Avopolis Network στο Google News

 

Διαβάστε Ακόμα

Featured