Αν είναι κάτι που μπορεί κανείς να βρει στη δεύτερη δουλειά των "Φίλοι για Πάντα" ώστε να τους συμπαθήσει είναι ότι τουλάχιστον ως παραγωγή (όχι, βέβαια, όπως το εννοούμε στην Ελλάδα) έχει δουλευτεί. Σε σχέση με την πρώτη δουλειά που φαίνεται να γράφτηκε στο πόδι, το "Πέταγα ψηλά" είχε ξεκάθαρο στόχο: να πρωταγωνιστήσει στα charts.Και δεν αποκλείεται να το κάνει, είτε βρίσκουμε κιτς τη μίξη 2 Unlimited και metal κιθάρων, είτε βρίσκουμε αρκετές φτήνιες ("Για χρέη με στριμώξανε / απ’ τη δουλειά με διώξανε πρωί-πρωί / Η γκόμενά μου μ’ άφησε / η σκύλα με παράτησε χωρίς ντροπή"), είτε γινόμαστε μάρτυρες punk rock προσαρμοσμένου στο μέσο ελληνικό αυτί ή αλά Elton John μπαλλάντας. Είναι πολλά που μπορεί να συναντήσει εδώ κανείς, αν το ψάξει λίγο παραπάνω - και μπορεί να ξεκαρδιστεί στα γέλια με τη διασκευή στο "Maniac" (εδώ "Ψέματα" με κάποια vocoder και κιθάρες) ή με το κόλπο του μπαγλαμά στο "Κι αν δηλώνω ροκ" (sic). Αλλά φοβάμαι ότι δεν έχει κανένα νόημα καμία ανάλυση επί της ουσίας. Αυτός ο δίσκος φτιάχτηκε για να παράγει μερικά συμπαθητικά χιτάκια για το ραδιόφωνο (σίγουρα πιο συμπαθητικά από την πλειοψηφία του airplay) και μέσα σε όλη τη διαδικασία αναζήτησής τους ενεπλάκη με τα πάντα. Όπως τραγουδούν και στο "Χρόνια πολλά", "βάλε ροκια και λαϊκά και λίγο ντίσκο να χορέψει κι η γιαγιά". Στόχος λοιπόν επετεύχθη και μάλιστα με αρκετή δουλειά, απ΄ό,τι φαίνεται. Από το εσώφυλλο ως τον ήχο, το αποτέλεσμα μυρίζει πολλές εργατοώρες κι αρκετές ιδέες. Και σίγουρα, θα ανταμοιφθούν.
