Όσοι παρακολουθούν αρκετό καιρό την ύλη του Avopolis, θα έχουν καταλάβει την κάτι παραπάνω από συμπάθεια και υποστήριξη που δείχνουμε στην πολύπαθη ελληνική indie pop σκηνή. Δεν μπορούμε λοιπόν παρά να χαιρόμαστε που όλο και περισσότερο σχήματα βρίσκουν τη θέση που τους αξίζει στις προθήκες των κεντρικών δισκοπωλείων, και στα airplay κάποιων ραδιοφωνικών σταθμών, όσων ελάχιστων αξιόλογων εκπέμπουν βέβαια.Ευτυχώς πλέον, έχουμε περάσει σε μία εποχή για την εγχώρια δισκογραφία, όπου μόνο και μόνο η ολοκληρωμένη δισκογραφική παρουσία, δεν είναι ικανή να μας ενθουσιάσει. Και η μιζέρια της χιλιοειπωμένης έκφρασης, «μπράβο στα παιδιά, για ελληνική προσπάθεια, καλή είναι!» ανήκει πια στο παρελθόν. Ο πήχυς έχει ανέβει αρκετά, αφού ευτυχώς, η ανεξάρτητη ελληνική σκηνή μας προσφέρει τα τελευταία χρόνια πολλές πολύ ευχάριστες στιγμές.Από την συμπάθεια λοιπόν βέβαια έως την ικανοποίηση μας και τον ενθουσιασμό, ο δρόμος είναι μακρύς, και αυτό ισχύει για την πρώτη ολοκληρωμένη δισκογραφική παρουσία των Byron’s Girlfriend. Κάτι παραπάνω από δύο χρόνια ύστερα από το πρώτο τους 7” single, για την Pop Art Records, με τα Hey Beauty και Belissa, το οποίο είχαμε παρουσιάσει από το Avopolis τότε, έχει περάσει αρκετός καιρός, ικανός να οδηγήσει τον Byron και τον χαμαιλέοντα και πολυπράγμoνα Makis P. (θυμίζουμε τις δουλειές του με Crooner, κυρίως, και Hyplar) να ηχογραφήσουν ένα πλήρες album pop μουσικής, όπως αυτοί την αντιλαμβάνονται.Η συμπάθεια λοιπόν, όπως λέγαμε προηγουμένως, είναι δεδομένη, και η υποστήριξη μας αμέριστη σε ότι κάνουν τώρα και θα κάνουν στο μέλλον οι Byron’s Girlfriend. Παρ’όλα αυτά, επιτρέψτε μας να παρατηρήσουμε ότι ακόμα και αυτό το ύφος, η γλυκιά μελαγχολική διάθεση που εκπέμπει το album, στα χνάρια των συγκροτημάτων της Sarah Records και των παλιόφιλων Felt, ίσως και να καταντάει κουραστική όταν επαναλαμβάνεται τόσο τακτικά. Θα μου πείτε βέβαια, και ίσως και να έχετε και κάποιο δίκιο, κουράζει ο ρομαντισμός, η electro-κιθαριστικές ελεγείες, η αθωότητα των φωνητικών και η απρόσμενη αέρινη σεξουαλικότητα; Από ένα σημείο και έπειτα, ναι. Δεν παύουν βέβαια όλα αυτά να θρέφουν την συμπάθεια, όμως ο ενθουσιασμός δεν υπάρχει, η ανάγκη να επανατοποθετηθεί το δισκάκι στο cd-player εξαφανίζεται γρήγορα, ενώ βέβαια από την άλλη, εάν κατά τύχη φτάσει στα αυτιά μας κάποια αξιολογότατα τραγουδάκια όπως τα “Grateful” και “Al Planeta Del Amor”, δεν θα δυσαρεστηθούμε καθόλου. Το αντίθετο μάλιστα.Απλά γίναμε λίγο παραπάνω απαιτητικοί.
