Λείπει το νεύρο από την έβδομη δισκογραφική δουλειά του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, λείπουν και οι ιδέες, λείπει η άποψη, πέρα από την επιρροή από την ιταλική τραγουδοποιία που είναι ολοφάνερη. Πριν καλά - καλά αρχίσουμε τα έχουμε πει όλα. Αναγνωρίζοντας την ευαισθησία και τη συνέπεια του δημιουργού και το γεγονός ότι όλες του οι δουλειές μέχρι τώρα (συμπεριλαμβανομένης και της παρούσας) διακρίνονται για την αξιοπρέπειά τους, θα μπορούσαμε να πούμε αβίαστα ότι "Το Διάλειμμα Κρατάει Δυο Ζωές" είναι ίσως από τις πιο "στημένες" και με περιορισμένη παλέτα φαντασίας δουλειές του. Και επιπρόσθετα η ασαφής κατεύθυνση του (ένα συντηρητικό έντεχνο, pop, rock ως ...κιτς, με έντονες ιταλικές επιρροές, σύνολο) ως προς τον τρόπο χτισίματος του ήχου που περιβάλλει τις μέτριες και ατελείς συνθέσεις δεν βοηθά, ούτε και οι στίχοι που προσπαθούν και τα καταφέρνουν να πάρουν από ότι κακό έχει κανείς να προσάψει στο σύγχρονο έντεχνο... Λέξεις των Ισαάκ Σούση, Λίνα Νικολακοπούλου, Νίκου Μπότσα, Βασίλη Γιαννόπουλου και Λίνας Δημοπούλου που απλά κολλάνε μεταξύ τους και δημιουργούν ένα όμορφο αισθητικό αποτέλεσμα, χωρίς όμως να λένε τίποτα, πέρα από κάποιες εξαιρέσεις. Καλύτερη -με διαφορά- στιγμή η σύνθεση των L.Magni και L.Zappa "Vanita Di Vanita" που τραγούδησε ο Α.Branduardi, σε ελληνικούς στίχους του Ισαάκ Σούση, τραγούδι από την παιδική χορωδία του Σπύρου Λάμπρου και τίτλο "Τερατάκια Τσέπης". Αυτό και μόνο λέει πολλά.
