Να το ξεκαθαρίσω από την αρχή... Οι 'Ελεύθεροι' κατά τη γνώμη μου ΔΕΝ είναι cult. Cult ήταν ο Λεβέντης στην περίφημη συγκέντρωση στη Χαλκοκονδύλη που ήταν έτοιμος για headbanging στη λαοθάλασσα που του φώναζε "Πηδα κάτω αρχηγέ", cult o Αντύπας ο οποίος σε techno beat αναρωτιέται "Τι γίνεται, τι γίνεται... της πουτάνας γίνεται", cult και ο Τάσος Μπουγάς (ίσως πριν πάρουμε πρέφα ότι το έχει αντιληφθεί πρώτος), cult είναι κατά τη γνώμη μου και ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου (επί τη ευκαιρία, συγγνώμη που δεν έχω απαντήσει στα τόσα e-mail διαμαρτυρίας που πήρα για τη δισκοκριτική στο τελευταίο του album, αλλά, πιστέψτε με, έχω βαρεθεί πλέον να εξηγώ ότι απλά δεν είμαι προκατειλημμένος και ότι -απλά- αυτή είναι μια άποψη που δικαιούμαι να έχω. Και δεν είμαι και ο μοναδικός). Ως φανατικός του οτιδήποτε πλησιάζει σε cult, χαίρομαι με αυτές τις παρουσίες που χρωματίζουν ευχάριστα τη ζωή μας και σίγουρα δεν βγάζουν αυτό το άγευστο των ...παπαροκάδων...Το σημαντικότερο όμως είναι ότι οι άνθρωποι αυτοί, όπως άλλωστε και άλλοι stars του ελλαδικού εκκλησιαστικού χώρου, είναι ύπουλα επικίνδυνοι για εκείνο που ουσιαστικά υπερασπίζουν... Νιώθεις ότι πρώτα από αυτούς τους καραγκιόζηδες θα ξεκινούσε η 'κάθαρση' αν υπήρχε περίπτωση να αλλάξει κάτι σ'αυτό τον κόσμο. Και από αυτούς, και από αυτούς που τους προβάλλουν στα παράθυρα, αλλά και από εκείνους της Εκκλησίας που τους κατηγορούν για αστείους λόγους, τραβώντας το παραμύθι, δίνοντας την ψευδαίσθηση ότι κάτι πάει ν'αλλάξει, ενώ ένα μεγάλο μέρος (όχι της νεολαίας, αυτά είναι μαλακίες) των Ελλήνων δίνει και την τελευταία μούντζα και βαδίζει μόνος -και η μπάλα παίρνει και την πίστη, για όποιον την είχε. Στο τέλος, δεν γελάς, αλλά σιχαίνεσαι τους πάντες. Τους βαθιά νυχτωμένους ως προς το τι παίζεται εκεί έξω, είτε προσπαθούν να μας πλησιάσουν σεμνά, είτε με βασανιστικές μουσικές progressive rock και έντεχνης μπαλλάντας με επιρροές νέου κύματος. Κάπως έτσι, δηλαδή, δεν μπορώ άλλωστε να προσδιορίσω μουσικά τόση κακογουστιά. Ειδικά όταν φτάνει στα όρια του epic, όχι μόνο γέλια δεν προκαλεί, αλλά μπορεί κάλλιστα να χρησιμοποιηθεί για βασανιστήρια παρόμοια με αυτά στο "Κουρδιστό Πορτοκάλι"... Ευτυχώς αυτή τη φορά αυτή τη φορά δεν θα είναι ο Μπετόβεν... Και για να παραφράσουμε τη ρήση του πατέρος Morrissey... "Burn the fucking papa-dj... Cause the music he constantly plays, says nothing to me about my life"... "Σας πάμε και σας αγαπάμε". Ποιον αγαπάτε βρε κακομοίρηδες που έχετε ξεφτιλίσει την έννοια της αγάπης, πολύ περισσότερο απ'ότι την έχουν ξεφτιλίσει οι σύγχρονες ανθρώπινες σχέσεις... Δεν μπορείς να αγαπήσεις κάτι που δεν γνωρίζεις και δεν γνωρίζετε ότι αυτή η 'αφηρημένη' αγάπη της Εκκλησίας την κάνει περισσότερο ψεύτικη και αποκρουστική και κατά συνέπεια περισσότερο επικίνδυνη για την πίστη. Ουσιαστικά όχι μόνο δεν γνωρίζετε κάποιον ατομικά, αλλά δεν έχετε ιδέα ούτε γενικά τι παίζεται εκεί έξω. Και δεν είναι τυχαίο ότι άνθρωποι που ποτέ δεν απαγγέλονταν 'σωτήρες' μου απάλυναν τον πόνο απλά και μόνο αποτυπώνοντας τις σκέψεις που έχω κάνει σε αυτούς τους σατανικούς 'δίσκους ακτίνας' (που χρησιμοποιούν και οι ίδιοι), άλλοι μου μίλησαν για πράγματα που με απασχολούν και άλλοι με έκαναν να γελάσω. Δορυφορικά δίκτυα και δίκτυα γενικώς, κάρτες, τσιπ και πάσης φύσεως ηλεκτρονικά βαπτίζονται σε 'σατανικά' και καλούμεθα όλοι σε επαγρύπνιση, να γρηγορούμε και να προσευχόμεθα για να επικρατήσει το καλό. Μόνο που την ίδια ώρα, ο φίλος μου βασανίζεται με αντικαταθλιπτικά για το κενό που νιώθει (και που σίγουρα δεν θα γεμίσει αν απαλλαχτούμε από τα τσιπάκια), η κολλητή μου κλαίει για μια χαμένη αγάπη, ένας φίλος μου, λίγο μεγαλύτερος, για τη ζωή που γλιστρά και του φεύγει από τα χέρια χάριν της καθημερινής ρουτίνας και κάποιος άλλος για πιο 'πεζα' πράγματα, όπως για δουλειές που έπεσαν έξω και καλείται πλέον να δουλεύει από το πρωι ως το βράδυ, αν είναι τυχερός... Γιατί, είτε το έχουν αντιληφθεί όλοι αυτοί οι βαθιά νυχτωμένοι, εξακολουθούν να μας απασχολούν απλά πράγματα (και ίσως ακόμα πιο απλά, όπως μια ματιά ή μια διαφυγή) και η καθημερινότητά μας είναι, ήταν, είναι και θα είναι σημαντική. Και η δική μας και αυτή του ανθρώπου δίπλα μας. Είτε πρόκειται για 'ανούσια' για κάποιους πράγματα, είτε για 'ουσιαστικά', είτε πρόκειται για έννοιες και αξίες που μπορεί να παινεύονται εδώ, αλλά άλλοι, δίχως ουσιαστικά να τις αναφέρουν, μας έχουν μιλήσει περισσότερο στην καρδιά μας. Με πολύ απλά λόγια αν μου πει κανείς "γέλασε", σίγουρα δεν θα γελάσω. Κι αυτό δεν είναι πρόβλημα των παιδιών εδώ, που το κέφι τους κάνουν και όσα λεπτά δημοσιότητας τους αντιστοιχούσαν, τα πήραν και με το παραπάνω, και μάλιστα στερούμενοι ταλέντου. Είναι πρόβλημα και της Εκκλησίας, αλλά και όλων όσων "νοιάζονται για το καλό μας". Όλων όσων ενδιαφέρονται για τον άνθρωπο, αλλά που ποτέ δεν έσκυψαν (όχι πάνω από 10.000.000 άτομα, όπως επιχειρούν) πάνω από τον ίδιο ξεχωριστά. Γιατί καθένας είναι διαφορετικός και έχει κάθε δικαίωμα να τον απασχολεί οτιδήποτε: Από το πως θα αγαπήσει και θα αγαπηθεί, μέχρι το πως θα γαμήσει και θα γαμηθεί. Και, άλλωστε, η ισοπεδωτική λογική του "μακριά από τα ηλεκτρονικά" και του "αγαπάτε γιατί χανόμαστε", δεν διαφέρει και πολύ από τη λογική του μακριά από τη λογική "μακριά από αυτούς που δεν θα με καταλάβουν" και από αυτή του "γαμάτε γιατί χανόμαστε". Γι' αυτό λοιπόν, και οι ίδιοι, αλλά και οι άλλοι "πατέρες" που τους κατηγορούν προβάλλοντάς τους (και ουσιαστικά όντας κι εκείνοι -στην πλειοψηφία τους, όχι όλοι σίγουρα- μακριά από τον άνθρωπο), είναι επικίνδυνοι όχι μόνο για την Εκκλησία (άλλωστε το παιχνίδι εκεί έχει χαθεί -μέχρι νεωτέρας), αλλά και για την ίδια την πίστη...Και για να τελειώνουμε, όχι ότι δεν έχει και τα ευχάριστά της η όλη ιστορία. Με τα -αντίστροφα των προθέσεων τους- συναισθήματα που προκαλούν, ίσως μπορέσουν να κάνουν ευρέως γνωστή την ουσία του ροκ. Και για να διευκολύνουμε, διαβάζοντας άσπρο, αντιλαμβάνεσαι μαύρο -μεσάνυκτα έχουν έτσι κι αλλιώς οι άνθρωποι. Είναι ιδιαίτερα ευχάριστο το παιχνίδι και ακόμα πιο χαρμόσυνο το μήνυμα που πάνε να περάσουν. Έτσι λοιπόν διαβάζοντας απόψεις του στυλ "ροκ είναι ο αμετακίνητος από τις θέσεις του" από τέτοια άτομα ("Pοκ όμως, πρέπει να πούμε, ότι μεταφραζόμενο στά ελληνικά είναι ο σκληρός βράχος, και μεταφορικά ο ασυμβίβαστος και ο αμετακίνητος από τις θέσεις του. Kαι οι θέσεις ενός μοναχού σε θέματα πίστεως είναι αμετακίνητες, ο δε μοναχός είναι ο ασυμβίβαστος, ο σκληρός βράχος. Με αυτήν την έννοια όλοι οι μοναχοί, όλοι οι παπάδες και η Ορθόδοξη Eκκλησία είναι ροκ"), καταλαβαίνεις το αντίθετο, ότι "rock είναι ο βράχος που κατρακυλά, αλλάζει θέση, ο άνθρωπος που ψάχνεται και εξελίσσεται". Μακάρι το μήνυμα αυτό να ληφθεί από τις σύγχρονες ελληνικές "rock" μπάντες που είναι στην πλειοψηφία τους τόσο rock, όσο και η Εκκλησία...
