Το ντεμπούτο των The New Eves είναι μια τελετή αφύπνισης. Μια κραυγή αρχέγονη, παγανιστική, ποιητική. Μουσική που ξεριζώνει τη φόρμα και την πετά στη φωτιά, τραγούδια που δεν ζητούν να σου αρέσουν αλλά να σε μεταμορφώσουν.

Eldorado (στα ισπανικά «ο χρυσός»): φανταστικός τόπος στη Νότια Αμερική, όπου υποτίθεται υπήρχαν αμύθητα πλούτη. Η μανία των Ισπανών κατακτητών να τον βρουν οδήγησε σε αιματηρές αποστολές και μαζικά εγκλήματα κατά των ιθαγενών, τόσο στην Αμερική όσο και στις Φιλιππίνες.

Κυκλοφόρησε μόλις πριν πέντε μέρες, κι όμως το "The Green Lilac Park" των Moon έχει ήδη αρχίσει να στοιχειώνει τα ηχεία όσων αφέθηκαν στη γοητεία του.

Αν το Tinder είχε soundtrack και το Hinge ημερολόγιο ψυχολογικής κατάρρευσης, τότε το ντεμπούτο των Panic Shack θα ήταν η επίσημη κασέτα τους, δεμένη με κολλητική ταινία,  ιδρωμένα eyeliner και πολλά νεύρα.

Ένα διαστημικό σκάφος, ένα chipmunk που μιλάει μόνο του, ένα καπνισμένο διαγαλαξιακό μπαρ, ένα πιάνο από VHS αναμνήσεις, ένα soundtrack που κολλάει σαν παλιό game.Το "A Space OCD" του Degear0001 σου επιτρέπει να φανταστείς τη δική σου διαστημική παράσταση. Κι αν σου φανούν όλα λίγο αλλόκοτα στην αρχή, μην ανησυχείς — είσαι ακριβώς στο σωστό μέρος.

Οι Μονόκερως παρουσιάζουν ένα ντεμπούτο άλμπουμ που ισορροπεί ανάμεσα στη στοχαστική μελαγχολία και την ποίηση, με ελληνικό στίχο και ατμόσφαιρα ονειρική αλλά ποτέ επιφανειακή, προτείνοντας μια λεπτή, σωματική αφήγηση για τον έρωτα, την απώλεια και την επεξεργασία του τραύματος.

Οι αυστραλοί Tropical Fuck Storm μας παραδίδουν τον κώδικα της χώρας του παραμυθιού με λιγότερο χαοτικά, περισσότερο σκοτεινά, και όσα απολαυστικά στοιχεία μας έχουν συνηθίσει.

Ανέβα στην πίστα του ράπερ, ακόμη κι αν πρόκειται να μείνεις για λίγο.

Με το τρίτο άλμπουμ τους, Cowards, οι Squid στρέφονται στιχουργικά προς τα έσω και αισθητικά προς μια πιο ήπια προσέγγιση του προοδευτικού ροκ.

Στο καλιφορνέζικο σούρουπο, η Natalie Bergman επιστρέφει με λίγη indie soul/folk ρετρό παρηγοριά.

Ο Γιάννης Παπαϊωάννου χάνεται στα σοκάκια της σύγχρονης electronica, ακολουθώντας τα ίχνη του Barry Can’t Swim, εκεί όπου οι χορευτικοί παλμοί διασταυρώνονται με προσωπικές εξομολογήσεις και αναμνήσεις που αναβοσβήνουν σαν φώτα σε κάποιο DJ booth του Εδινβούργου.

Η βετεράνος των Raincoats, Gina Birch επιστρέφει με το δεύτερο άλμπουμ της, ένα τολμηρό βήμα μπροστά από το σόλο ντεμπούτο της, "I Play My Bass Loud" (2023), με μια σειρά από τραγούδια που αψηφούν τα μουσικά είδη. Παράλληλα κυκλοφορεί η πρώτη βιογραφία του γκρουπ με τον τίτλο "Shouting Out Loud: Lives of the Raincoats".

Ο νέος δίσκος του Αμερικάνου κωμικού και ράπερ είναι μια κυνική και σατιρική κατάθεση που δεν πρέπει να χαθεί στο ψηφιακό σωρό.

Ένας δίσκος που όσο σε μπερδεύει, τόσο κολλάει. Κάπου ανάμεσα σε ειρωνικά slacker μανιφέστα και απρόσμενες εξομολογήσεις αγάπης, οι Wet Leg φαίνεται να μεγαλώνουν χωρίς να σοβαρεύονται. Και αυτό, στο παράλογο pop σύμπαν του 2025, μπορεί να είναι και λίγο punk.

Οι μυστηριώδεις και πολυπρόσωποι Sault επιστρέφουν με ένα άλμπουμ-μανιφέστο, γεμάτο soul, funk και gospel, φτιαγμένο για να χτίσει γέφυρες εκεί που ο κόσμος επιμένει να σηκώνει τείχη.

Το hip-hop σε καιρό πολιορκίας.

Το "Raspberry Moon" των Hotline TNT επανασυνθέτει το παρελθόν με ηχητική ευγένεια και ενήλικη επίγνωση, σαν να προσπαθείς να θυμηθείς όχι πώς ήταν, αλλά πώς ένιωθες όταν δεν πονούσε ακόμα.

Ένας δίσκος σαν κόψιμο στον φλοιό του εγκεφάλου σου. Αν ακούσεις πολύ προσεκτικά, ίσως ακούσεις τις σκέψεις σου να σε εγκαταλείπουν. Αν όχι, τότε δεν ήταν για σένα.

Το "Mellowmaker" είναι μια προσωρινή μονιμότητα στο διαχρονικό και άυλο, με ένα οριακό συναίσθημα να διαπερνά το άλμπουμ.

Είναι avant-garde; Είναι οπερατικό with a twist; Είναι noise; Είναι post-punk; Είναι nowave; Είναι industrial, μιούζικαλ, ποπ;