Στον πέμπτο τους δίσκο, οι Λονδρέζοι κοιτούν τον καπνισμένο αμερικανικό ορίζοντα και γράφουν τραγούδια που αφήνουν πίσω τους σκόνη.

Μια παρέα από τη Βαρκελώνη, που θα ήθελε να έχει ζήσει στα 60s και τα 70s.

Ρίμες από το Νορθάμπτον χτίζουν με στέρεα υλικά το προφίλ του σκεπτόμενου μα αμετανόητα αλιτήριου, που αναγκάζεται να συμφιλιωθεί με έναν κόσμο που δε χωνεύει καθόλου.

Δίσκος νο. 13 για το μουσικό όχημα του Stuart A. Staples, κόντρα στον τίτλο και την αριθμητική του κατάταξη.

Στον πιο αντισυμβατικό τους δίσκο ως σήμερα, οι The Body εξακολουθούν να κινούνται στα άκρα και μεταβάλλονται, σχεδόν σαν να ξεκινούν από την αρχή.

Post black και death metal, μελωδίες και αποσυμπιεσμένη δυναμική, μια σημαντική υπόθεση του σύγχρονου metal, χωρίς μεγάλα ρίσκα.

Ambient μελωδικότητα, μινιμαλιστικά ζεστή και αξιοσημείωτα ολιγαρκής.

Μια εμφατική και ηλεκτρισμένη υπενθύμιση πως η ψυχεδελική καταιγίδα έχει μερικές ακόμα αστραπές να δώσει στον Καναδά.

Η μπάντα του DJ Harvey επέστρεψε με μια κυκλοφορία με σκοτεινό χαρακτήρα και απαράμιλλο, προσωπικό ύφος.

(20:21+20:21) x (3/10+7/10)/2 = Πότε είπαμε κυκλοφορεί το LP5;

Δυνατά μα άνευ συγκινήσεων δεινοσαυρικά rawwwk κλισέ, τσάι και...συμπάθεια.

Μια 7μελής μεταβολιστική μηχανή που αλέθει ατέλειωτες αναφορές και απαντά στη meta εποχή της,  κηρύττοντας το timeline/content rock (sic).

Ο νιγηριανός εικαστικός συστήνεται μουσικά αφουγκραζόμενος τις ανάσες της πόλης του και πλάθοντας ένα αυθύπαρκτο αστικό σύμπαν που γεννιέται μέσα στους ηλεκτρονικούς ήχους και όχι χάρη σε αυτούς.

Madlib και Four Tet ακονίζουν αιχμές σε κάθε γωνιά της τέχνης του sampling, πηγαίνοντάς την πολλά βήματα παραπέρα, φέρνοντάς την πίσω στο μέλλον.

Όσο οι Cult of Luna μένουν ανήσυχοι σαν καλλιτέχνες, μένουμε ήσυχοι σαν ακροατές.

Ένας ήχος πιο στρογγυλός, που ανεβαίνει σε πλαγιές, αλλά όχι και σε μυτερές κορυφές.