Τύμπανα που ακούγονται σαν πολιορκητικές μηχανές, άξεστη παραγωγή και στιχουργικές αναφορές στους Manilla Road, αναδεικνύουν ένα επικό, ηρωικό στοιχείο που μπορεί εν δυνάμει να αγγίξει ο καθένας...

Τα ηλεκτρονικά τους δεν ραγίζουν πια τα πατώματα, ούτε λιώνουν τους τοίχους. Παρά όμως το αδιόρατο άγχος που τα διακατέχει, επαναφέρουν πετυχημένα τη συζήτηση στο επίπεδο του χορού, κάνοντάς σε να περνάς καλά...

Γνώριμοι, αλλά και με διαθέσεις για καινούρια μονοπάτια, απέδειξαν ότι άξιζε να περιμένουμε 10 χρόνια για νέο δίσκο, ενώ πέτυχαν και πάλι να σηκώσουν ντόρο χάρη στο βιντεοκλίπ του "Deutschland"...

Ο τρελοΚαναδός δοκίμασε να αλλάξει το εκφραστικό του ύφος, αλλά δεν πέτυχε παρά να συρρικνώσει τη γραφή του και να ακούγεται βαριεστημένα σοβαροφανής –η κανονικότητα, δεν του πάει...

Η γνώριμη ambient του ενσωματώνει το ηχητικό αποτύπωμα βαρυτικών κυμάτων χρονολογημένων στο απώτατο παρελθόν του Σύμπαντος, χαράσσοντας ένα προωθημένο διαστημικό ταξίδι στο άπειρο...

Πρόσφερε τραγούδια που μπορεί να τραγουδήσει δυνατά στο μπάνιο οποιοδήποτε κορίτσι της γειτονιάς, χορεύοντας στον καθρέφτη του, αλλά δεν έπεισε ότι είναι η νέα superstar, όπως ευαγγελίζεται...

Το τελευταίο αντίο δεν αποκαλύπτει νέα πράγματα, έχει όμως ως αιχμή και επίκεντρο μια Dolores O'Riordan που συχνά συγκλονίζει με την εκφραστικότητα, το πάθος της και εκείνη την ακαταμάχητη άρθρωσή της...

Το ντεμπούτο των Καναδών επιβεβαιώνει όσους πίστεψαν στο περσινό demo: παντρεύει επιτυχημένα το επικό στοιχείο με το doom καμίνι των Candlemass και αναδεικνύει τη γυναικεία παρουσία στη φανταστική τέχνη...

Ο Αμερικανός τραγουδοποιός καταλήγει καρικατούρα των μεγάλων του ηρώων, σε έναν άνοστο δίσκο που αδυνατεί να διαχειριστεί το βάρος των νοημάτων πίσω από λέξεις όπως «μετάνοια», «συγχώρεση» και «εξιλέωση»...

Λένε αντίο μετά από 60 χρόνια καριέρας με μια αγκαλιά τραγούδια μεστής, στιλιζαρισμένης και καλλίγραμμης soul, τα οποία χαρίζουν μία ακόμα μικρή νίκη στο καλαίσθητο easy listening...

Post-punk κιθάρες και δυνατοί, βιωματικοί στίχοι ζωντανεύουν την κυκλοθυμική σχέση αγάπης/μίσους της ιρλανδικής πεντάδας με το σύγχρονο Δουβλίνο, άλλοτε με ρομαντισμό κι άλλοτε με κυνισμό...

Aναβράζον, ρωμαλέο black/death με κριτσανιστή σχιζοφρένεια, κάτι από την τελετουργική τραχύτητα των Cultes Des Ghoules και πολλά στοιχεία από την ελληνική μαυρομεταλλική σκηνή των 1990s...

Δίσκος με απτή ομορφιά, κινούμενος στο μεσοδιάστημα του αμερικάνικου folk rock και των indie τιτιβισμάτων, ο οποίος απέχει ωστόσο από το σπουδαίο, παρά τους διθυράμβους που γράφονται γι' αυτόν...

 Παρά την παρουσία του Dave Sitek των TV On The Radio στην παραγωγή, η οικειοποίηση νέων ήχων αποτυγχάνει, ενώ ο αιώνιος πλακατζής Rivers Cuomo έχει χάσει κι αυτός τη στιχουργική του αιχμή...

Παρότι μένει στις γνώριμα «γυμνές» ερμηνείες και στα λίγα, τρυφερά ακόρντα για να μεταφέρει ξανά τη μοναξιά του έντεχνου indie rock της επαρχίας, του λείπει η διορατικότητα των μεγάλων τραγουδοποιών...

5 χρόνια μετά το "Take Me To Church" ο Ιρλανδός τραγουδοποιός δεν έχει να παρουσιάσει κάτι αναλόγως συνταρακτικό, παραμένει όμως πειστικός και αποτελεσματικός όταν ρίχνει τους τόνους...