Ο μουσικός γίνεται εφευρέτης ενός ήχου που αναδεικνύεται μέσα από το ρυθμό, σε μια, όμως, χαμηλή, κατά τ' άλλα, πτήση.

Μια αποδομημένη, απροσδόκητη εκδοχή των Yo La Tengo για σκληρούς λύτες.

Ένας ολιστικός ροκ δίσκος που εκφράζει όλους τους διαφορετικούς κόσμους από τους οποίους προέρχεται ο δημιουργός του.

Ο Robin Pecknold απαλλάσσεται από κάθε άγχος για εντυπωσιασμό και φτιάχνει τραγούδια πιο ευθύβολα από ποτέ.

Μια άσκηση ακρίβειας στο μουσικό αποτύπωμα των Doves, δέκα και πλέον χρόνια μετά την τελευταία τους δουλειά.

Όσο κι αν το μήνυμά του είναι μπερδεμένο, ο πάλαι ποτέ shock rocker συνεχίζει να δημιουργεί χωρίς να κυνηγάει την ουρά του.

Ένα ηλεκτρονικό άλμπουμ για ανθρώπους που έχουν αποδεχτεί τον εαυτό τους, μπορούν να μείνουν μόνοι τους σε ένα δωμάτιο και να χορέψουν μαζί του. 

Στο πρώτο της ep στη Ninja Tune, η dj επιστρατεύει τα rap βιώματά της, διευρύνοντας τη γκάμα της με θάρρος και τόλμη, αλλά όχι απαραίτητα με επιτυχία.

Ο Phil Elverum βρήκε το νόημα της ζωής (του) σε δύο ακόρντα και μια 45λεπτη σύνθεση.

Λίγο ακόμα indie ή το «συμπαθές τίποτα»; Η ζυγαριά γέρνει προς το δεύτερο στο νέο δίσκο του σχήματος της Elizabeth Powell.

Ή πως να φτιάξεις ένα μείγμα που καταλύει κάθε έννοια οριοθετήσεων στο rock και που σε κάνει να αναρωτιέσαι σε ποιο μέρος βρίσκεσαι -τόσο στο δίσκο, όσο και στην πραγματικότητα.

Ο πρώτος δίσκος της Julianna Barwick για τη Ninja Tune μοιάζει με μια οικεία ευχάριστη έκπληξη.

Η ενέργεια των αδελφών Lawrence είναι αρκετή για να τη  θυμόμαστε και μετά το καλοκαίρι ή έχει ημερομηνία λήξης;

Ο δεύτερος σόλο δίσκος του frontman των Manic Street Preachers περιτριγυρίζει την ποίηση κι όμως, δεν έχει τίποτα ποιητικό.

Ένα ακόμη ταπεινό λιθαράκι στην υποτιμημένη, ήσυχη τέχνη που υπηρετεί ο Bill Callahan.

(Πώς) κερδίζεις το στοίχημα όταν ρεμιξάρεις έναν από τους πιο δυνατούς pop δίσκους της χρονιάς;