Χωρίς να ανατρέπουν την εικόνα τους ή να γίνονται κατάλληλοι για όσους βρήκαν την αλήθεια μόνο στους Sex Pistols, βουτάνε σε όσα τους ενέπνευσαν, επιδεικνύοντας μια φρεσκάδα και μια μανία που είχαμε καιρό να δούμε...
Στα 60 του, πλέον, βρίσκεται και πάλι στο #2 της Βρετανίας, με έναν μέτριο ωστόσο δίσκο, που ισορροπεί μεταξύ της rock ταυτότητάς του και των συνεργασιών με Ed Sheeran και Jennifer Lopez...
Μετά από 18 χρόνια σιωπής, οι παλαίμαχοι Βραζιλιάνοι χρησιμοποιούν τα ελληνικά ως γλώσσα με κρυπτικούς φθόγγους, αναβιώνοντας δημιουργικά και μελετημένα έναν κολασμένο, τελετουργικό ήχο...
Αποτυπώνει με απαράμιλλη γλύκα την ψυχοσύνθεση μιας νέας κοπέλας που ψάχνει μέσω του έρωτα το ποια είναι, επαναφέροντας ταυτόχρονα κάτι από τη χαμένη τιμή της κλασικής indie τραγουδοποιίας...
Γήινα χρώματα, αγορίστικη καθαρότητα και κοριτσίστικη «εναλλακτική» ευαισθησία, σε τραγούδια που δεν κάνουν κανέναν κόπο να ξεφύγουν από τη ζώνη ασφαλείας των δημιουργών τους...
Δίσκος κατάλληλος μόνο για millennials που χρησιμοποιούν τη λέξη κατάθλιψη με την πρώτη στραβή και αντιμετωπίζουν κάθε νέα τραγωδία στον πλανήτη με «σκέψεις και προσευχές» σε Instagram stories...
Το συγκρότημα από τη Χιλή έχει στήσει εικόνισμα στους Slayer σε αυτό του το ντεμπούτο, χτίζει ωστόσο εύληπτα τραγούδια χωρίς να ιδρώνει, στα οποία ανά πάσα στιγμή συμβαίνει κάτι το ενδιαφέρον...
Χωρίς να πρόκειται για κάτι το ρηξικέλευθο, είναι μια φωτεινή αναλαμπή της «σκέτης» ποπ, στην οποία η 25χρονη Αμερικανίδα παρουσιάζεται με εξομολογητική διάθεση και με όλα της τα χαρτιά ανοιχτά...
Αν και οι θορυβικές δομές επιμένουν να συνθλίβουν την τέρψη της μελωδίας, ο ακροατής μπορεί να ξεκολλήσει ψήγματα ποπ ζάχαρης, αν βαρεθεί να καταδύεται στις ηλεκτρονικές δίνες του Loke Rahbek...
Ηδονική αναπαράσταση του ατόφιου ατσαλιού των 1980s, μια αλάνθαστη ακτινογραφία της μεταλλικής αχρονικότητας με αιχμή του δόρατος τα καταπληκτικά φωνητικά του Jean-Pierre Abboud...
Το ντεμπούτο τους δικαιώνει τη διαχρονικότητα του βρετανικού alternative rock, όντας γεμάτο από τραγούδια-hansaplast για τις πληγές που μας αφήνει η ταλαιπωρία της καθημερινότητας...
Επιστροφή με έναν μουντό και βροχερό δίσκο, που δεν κάνει όμως καμία έκπτωση στη γνωστή post-rock ομορφιά των Ιαπώνων, καθώς αποτυπώνει τη γκρίζα ματιά τους προς τα δυσδιάκριτα ουράνια του εξωφύλλου...
Δίσκος μάλλον άνισος –και λίγος, αν αναλογιστεί κανείς τα πολλά που συμβαίνουν εντός του. Και τελικά όχι τόσο «αλλιώς», όσο φάνταζε αρχικά...
Όσα τους έκαναν αγαπητούς στο κοινό που λατρεύει την αποδόμηση της μελωδίας βρίσκονται εδώ, όμως δείχνουν σαν να το προσπαθούν (πολύ) για να παραμείνουν η avant-garde εμπροσθοφυλακή της pop κουλτούρας...
Δίσκος αναμενόμενος, ωστόσο ηλιόλουστος και με αδιαμφισβήτητη ποιότητα παραγωγής, βρίσκει τον Zach Condon να επιστρέφει στη φαρφίσα, κρατώντας τα αυτιά σου ευχαριστημένα...
Ο νεαρός Πολωνός βρήκε μεν τον τρόπο να βάζει τη μουσική του σε αμερικάνικα σίριαλ, όχι όμως και για να αυτονομήσει επαρκώς την πρότασή του κόντρα στον Bon Iver ή στα soundtracks του Nick Cave και του Warren Ellis...
