Φανταστείτε ένα εκκλησιαστικό όργανο που λιώνει σε μια έρημο (όχι αφρικανική, κάπου αλλού στην Ευρώπη ή στην Αμερική) από φως και βιομηχανική σκόνη. Το Crooked Wing των These New Puritans είναι περίπου αυτό το όραμα. Ή μάλλον, ξεκινά με μια τέτοια παραίσθηση. Και μετά σαν να ξύπνησες σ’ ένα μεταλλικό όνειρο, σε ένα δωμάτιο χωρίς πόρτες, μόνο ηχώ. Εκεί όπου οι καμπάνες δεν αναγγέλλουν καμία λύτρωση και οι σιγανές φωνές και το πιάνο ακούγονται σαν το soundtrack μιας λειτουργίας για μηχανές.
Το Crooked Wing είναι το πέμπτο άλμπουμ των These New Puritans και το πρώτο τους στούντιο άλμπουμ μετά από έξι χρόνια. Την παραγωγή υπογράφουν ο Jack Barnett και ο μακροχρόνιος συνεργάτης του (και πρωτοπόρος των Bark Psychosis), Graham Sutton, ενώ συμμετέχουν έκτακτοι και απρόβλεπτοι καλεσμένοι, από την Caroline Polachek μέχρι τον βετεράνο Βρετανό κοντραμπασίστα της τζαζ, Chris Laurence.
Από το Hidden του 2010, τα αδέρφια George και Jack Barnett ακολουθούν μια ιδιόρρυθμη, σχεδόν τελετουργική μέθοδο δημιουργίας: κάθε νότα προϋπάρχει σε παρτιτούρα, γραμμένη εξ αρχής για σύνολα και σολίστες (ο Jack έμαθε να γράφει μουσική μόνο και μόνο για τα άλμπουμ), προτού αυτές οι διαφορετικές φωνές ενωθούν και στη συνέχεια αποδομηθούν. Μόνο τότε ξεκινά η αληθινή σύνθεση. Είναι μια προσέγγιση που μοιάζει περισσότερο με αλχημεία παρά με μπάντα. Μια πρακτική χωρίς σχήμα, που καλεί κλασικά σύνολα, ποπ φωνές, μαέστρους και video artists σε μια κοινή σφαίρα. Μια εξαιρετική μπάντα που νιώθει το ίδιο άνετα να ανεβαίνει στη σκηνή δίπλα στους αιρετικούς Nurse With Wound όσο και να διασκευάζει την Björk ή να ποζάρει με κοστούμια του Hedi Slimane.
Το νέο άλμπουμ ανοιγοκλείνει τα φτερά του σαν αποσυναρμολογημένος άγγελος: άρρυθμο, θεατρικό, αχαρτογράφητο. Το "Waiting" μοιάζει με μια ανάμνηση απ’ τον κόσμο πριν τον χρόνο· το "A Season In Hell" σε εκτοξεύει σαν θραύσμα σε έναν μετα-μπαρόκ εφιάλτη όπου ο Steve Reich γράφει για τη Warp. Η Caroline Polachek μπαίνει μέσα σαν φάντασμα του ρομαντισμού, για να τραγουδήσει τo "Industrial Love Song", ένα ερωτικό γράμμα από γρανάζια και στάχτη.
Aυτό το κομμάτι είναι ίσως η πιο απογυμνωμένη στιγμή του δίσκου: μια μπαλάντα επιθυμίας ντυμένη με σίδερο και ατσάλι. Οι στίχοι ακουμπούν στις μεταφορές χωρίς να βουλιάζουν στε κάποιον πομπώδη συμβολισμό, ενώ οι φωνές (ανθρώπινες και μηχανικές) μπλέκονται σε ένα θλιμμένο μπαλέτο άψυχου έρωτα, ειδυλλιακά τολμηρό και συναισθηματικά συγκλονιστικό. Το άλμπουμ πότε παγώνει σαν το χιόνι, πότε ξεθωριάζει σαν σκιά. Ο Chris Laurence φέρνει μια στοιχειωμένη βαρύτητα στα πιο ενδοσκοπικά κομμάτια, μπολιάζοντας την αφαίρεση με μια οργανική ζεστασιά. Κάποιες στιγμές, η μουσική μοιάζει έτοιμη να καταρρεύσει από το ίδιο της το βάρος, μέχρι που μια μελωδική αναλαμπή ή ένας ρυθμικός σπασμός σε επαναφέρει.
Η συγκράτηση που κυριαρχεί στο Crooked Wing ήταν σχεδόν απούσα στα παλαιότερα έργα τους. Εδώ, διασχίζουμε ένα τοπίο από ηχώ και πολλά φαντάσματα μέσα στη μηχανή, ψίθυροι πάνω σε αρχαία όργανα. Το δίδυμο βαδίζει συμβολικά πάνω σε γραμμές ενέργειας ξεχασμένων πολιτισμών στο “Wild Fields”, σκάβει στο υποσυνείδητο ίζημα της ιστορίας στο "The Old World", και στριφογυρίζει στον ουρανό στο ομώνυμο κομμάτι. Στο "Return" επιστρέφει η φαλτσέτο φωνή σαν πνοή, καθώς το κήρυγμα σβήνει κι εσύ νιώθεις πως ταξίδεψες μέσα από κάτι ιαματικό. Ένα είδος ειρήνης απλώνεται.
Αλλά το Crooked Wing, αν και φανερώνει τους These New Puritans στην πιο εκλεπτυσμένη και θρυμματισμένη μορφή τους, δεν είναι για όλους. Η άρνησή του να προσφέρει εύκολες συγκινήσεις μπορεί να αφήσει κάποιους αδιάφορους. Και για όλη του την εφευρετικότητα, υπάρχουν στιγμές που η σχεδόν ακαδημαϊκή ακρίβεια απειλεί να επισκιάσει τον συναισθηματικό του πυρήνα. Όμως αυτό ακριβώς είναι: ένα ρέκβιεμ για την εποχή της μηχανής.
Το Crooked Wing δεν είναι όμορφο. Είναι αναγκαίο. Ένα μουσικό ανάστημα στον καιρό της μη-επαφής. Και το μόνο σίγουρο είναι πως δεν θα το καταλάβεις με την πρώτη. Ούτε με τη δεύτερη. Αλλά αν μείνεις μέσα του αρκετά, θα σε διδάξει να πετάς ακόμη και με στραπατσαρισμένα φτερά.
