Για τα περισσότερα συγκροτήματα, η επιστροφή του αρχικού ντράμερ που ήταν από την αρχή του συγκροτήματος ή ήταν μέλος στα καλύτερα άλμπουμ, συνήθως περνάει στα ψιλά καθώς τις περισσότερες φορές, ο ντράμερ δεν γράφει τραγούδια, δεν γράφει στίχους, δεν είναι ο παραγωγός και βάλτε οποιοδήποτε δεν θέλετε ακόμα. Στην περίπτωση όμως της επιστροφής του Mike Portnoy στους Dream Theater, τα πράγματα είναι διαφορετικά, καθώς ο Mike Portnoy ήταν, μέχρι την αποχώρηση του το 2010, ο συνιδρυτής/ ηγέτης/ συνθέτης/ παραγωγός/ ταραχοποιός και πολλά ακόμα στον οργανισμό των Dream Theater. Από το 2010 και μέχρι τον Οκτώβριο του 2023 που ανακοινώθηκε η επιστροφή του Mike Portnoy τόσο το συγκρότημα όσο και ο Mike Portnoy είχαν προχωρήσει μπροστά δίχως να κοιτάξουν πίσω. Με τον Mike Mangini στα ντραμς οι Dream Theater το διάστημα 2011-2021 κυκλοφόρησαν 5 άλμπουμ τα οποία τους έφεραν και το πρώτο τους Grammy για το τραγούδι “Alien” από το A View From The Top Of The World , ενώ και κάτι που έχει ιδιαίτερη σημασία είναι ότι δεν έπεσαν σε δημοτικότητα. Ενδεικτικά να θυμηθούμε ότι για το Live at Luna Park (2013) έπαιξαν μπροστά σε 8000 θεατές στην Αργεντινή , ενώ και το 2022 έπαιξαν στον Λονδίνο στην OVO Arena Wembley χωρητικότητας 12000 θεατών. Όσο για τον Mike Portnoy με τον ένα ή με τον άλλον τρόπο το ίδιο χρονικό διάστημα που ήταν εκτός των Dream Theater, ήταν μέλος και ηχογράφησε πάνω από 30 άλμπουμ ενδεικτικά με τους Neal Morse, Flying Colors, Adrenaline Mob, The Winery Dogs, Sons of Apollo, John Petrucci, Liquid Tension Experiment με τα δύο τελευταία να ήταν και τα σημάδια ότι η επανένωση ήταν κοντά καθώς για πρώτη φορά μετά από χρόνια ο Mike Portnoy έπαιξε μαζί με μέλη των Dream Theater.
H επανένωση λοιπόν ήταν το λογικό βήμα, για κάποιους μάλιστα είχε αργήσει, αλλά λίγο πια έχει σημασία. Η περιοδεία που κάνουν για να γιορτάσουν τα 40 χρόνια τους και την επιστροφή του Mike Portnoy στο συγκρότημα, έχει στεφθεί με μεγάλη επιτυχία, και εκεί οι Dream Theater ξαναγύρισαν στα παλιά παίζοντας 3 ώρες και ειδικά οι πρώτες συναυλίες τους ήταν ιδιαίτερα συναισθηματικές τόσο για το συγκρότημα, όσο και για τους οπαδούς. Τον Οκτώβριο του 2024 είχαμε το πρώτο single "Night Terror" από το νέο άλμπουμ των Dream Theater με τίτλο Parasomnia και με το πρώτο single άρχισαν τα «ωραία» που τόσο αρέσουν στους καμένους οπαδούς των Dream Theater: Το πρώτο που όλοι εστίασαν ήταν τα drums του Mike Portnoy και ξανά άρχισαν οι συγκρίσεις με τον προηγούμενο ντράμερ τους Mike Mangini. Δεκάδες reaction video βγήκαν για το τραγούδι, δεκάδες είπαν την γνώμη τους, και εάν μπορούμε να πούμε κάτι σαν απλοί ακροατές, είναι ακόμα και εάν ο Mike Mangini έπαιζε νότα- νότα αυτά που παίζει ο Mike Portnoy στο "Night Terror" και γενικότερα σε όλο το άλμπουμ, το ‘’feel” που βγάζει ο Mike Portnoy στο παίξιμο του είναι αυτό που φέρνει το κάτι γνώριμο στους Dream Theater. Για παράδειγμα δείτε στο "Night Terror" εκεί γύρω στο 6:40 και μέχρι το 7:25 τις εκφράσεις των Dream Theater όταν κάνουν μια μουσική μονομαχία με κιθάρες (John Petrucci ) / πλήκτρα (Jordan Rudess), και τον χαμογελαστό Mike Portnoy να βάζει τις πινελιές του με τα ντραμς. Με το single μας αποκαλύφθηκε και το εξώφυλλο του άλμπουμ, και εκεί οι καμένοι οπαδοί άρχισαν να ψάχνουν διάφορους συμβολισμούς που κρύβει το εξώφυλλο του Hugh Syme και κατά πόσο υπάρχει σύνδεση με τα προηγούμενα άλμπουμ τους και αρκετοί παραπονέθηκαν για την ποιότητα του εξωφύλλου, καθώς οι Dream Theater μας είχαν συνηθίσει σε καλύτερα εξώφυλλα.
Το Parasomnia (παραϋπνία) είναι ένα άλμπουμ με μια κεντρική ιδέα που όπως την περιέγραψε ο Mike Portnoy στην συνέντευξη που παραχώρησε στον Σάκη Φράγκο «το άλμπουμ ξεκινά με τον ακροατή να πέφτει στο κρεβάτι για ύπνο και τελειώνει όταν ξυπνάει… Ο ακροατής ξυπνά από τον βραδινό του ύπνο και όλες οι εμπειρίες που είχε, ήταν τα προηγούμενα 70 λεπτά που κοιμόταν. Ουσιαστικά το “Parasomnia” μιλάει για όσα συμβαίνουν όταν κοιμάσαι», και στα 71 λεπτά που διαρκεί ακούμε αυτά που θα ήθελε να ακούσει ο μέσος οπαδός του συγκροτήματος, αλλά και αυτοί που έχουν μια περισσότερη σχέση με το συγκρότημα -όχι οι καμένοι, αυτοί μπορεί και να ήθελαν για παράδειγμα διπλό άλμπουμ, κάτι που το έχουν κάνει με απόλυτη επιτυχία με το Six Degrees of Inner Turbulence (2002) και με λιγότερη επιτυχία με το The Astonishing (2016): Υπάρχει το 20 λέπτο “The Shadow Man Incident” με το όποιο κλείνει το άλμπουμ , υπάρχει το συναυλιακό “Midnight Messiah”, που για πολλούς θυμίζει το ύφος του “As I am” από το Train of Thought (2003) άλμπουμ τους, υπάρχει η τύπου μπαλάντα "Bend the Clock" στο οποίο ο James LaBrie μας δείχνει, όπως και στο A View From The Top Of The World ότι πια τόσο ο ίδιος όσο και το συγκρότημα, ξέρει τα φωνητικά του όρια και δεν προσπαθεί για κάτι το εξεζητημένο. Στο παρελθόν, το συναυλιακό “Midnight Messiah” θα ήταν θέμα για τον James LaBrie καθώς θα προσπαθούσε να ακουστεί για κάτι που πια δεν του βγαίνει, τώρα όμως το φτάνει στα όρια του δίχως να εκτεθεί και όπως μας δείχνουν και ορισμένα video από τις πρόσφατες συναυλίες τους, το συγκεκριμένο τραγούδι μπορεί και το αποδίδει καλά, εν αντιθέσει με μερικά παλιότερα τραγούδια τους όπως το "Metropolis I" που εκεί υπάρχει πρόβλημα. Το Parasomnia έχει 8 τραγούδια εκ των οποίων το ”Are We Dreaming?” είναι instrumental, ενώ και το “In the Hands of Morpheus” είναι η εισαγωγή στο άλμπουμ, οπότε στην ουσία έχουμε 6 τραγούδια, με το άλμπουμ να διαρκεί 71 λεπτά. Οι κριτικές που έχει πάρει το άλμπουμ είναι οι περισσότερες ενθουσιώδεις, ενώ και σε χώρες όπως στην Γερμανία πήγε στο νούμερο 3, και νούμερο 1 στο UK Rock & Metal Albums .
Κατά την γνώμη μου, το καλύτερο τραγούδι είναι το "A Broken Man" καθώς στο συγκεκριμένο τα έχει όλα : Ξεκινάει δυναμικά με κάποιους να βρίσκουν στοιχεία από Opeth στην εισαγωγή, χαρακτηριστικά γεμίσματα από τον Mike Portnoy και το καλύτερο σημείο είναι τα φωνητικά του James LaBrie στο τραγούδι. Εναλλαγή από τα heavy σε πιο λυρικά στο ρεφραίν του τραγουδιού και μετά πάλι στα heavy για να ακολουθήσει μια ωραία μελωδία του Jordan Rudess στα πλήκτρα και ένα σόλο του John Petrucci με στοιχεία από Steve Morse (Dixie Dregs, ex Deep Purple) σε ορισμένα σημεία του solo. Όπως όλα τα άλμπουμ των Dream Theater κάθε φορά που τα ακούς ανακαλύπτεις όλο και περισσότερα πράγματα: Την πρώτη φορά δεν είχα δώσει τόσο σημασία στο “The shadow Man Incident”, την δεύτερη φόρα τα πλήκτρα του Jordan Rudess εκεί γύρω στο 13 λεπτό με έκαναν να αναφωνήσω ότι παρόλα τα μπλιμπλίκια που χρησιμοποίει στα πλήκτρα του, όταν θέλει μπορεί με μια απλή σχετικά μελωδία να βγάλει κάτι το ευφάνταστο και την τρίτη φορά που άκουσα το τραγούδι, διαπίστωσα ότι από το 10ο λεπτό μέχρι και το 15 λεπτό υπάρχει το instrumental «ξεσάλωμα» των Dream Theater που σε αυτά τα 5 λεπτά το κάθε μέλος βγάζει το καλύτερο εαυτό του στο άλμπουμ.
Τώρα εάν είναι καλύτερο από τα προηγούμενα άλμπουμ που είχαν βγάλει με τον Mike Mangini, και γενικά εάν είναι καλύτερα από τα 3-4 τελευταία άλμπουμ που είχαν βγάλει με τον Mike Portnoy πριν την αποχώρηση του, η απάντηση που μπορείς να δώσεις είναι ότι στο 16ο άλμπουμ της καριέρας τους και μετά από 40 χρόνια καριέρας, το Parasomnia είναι το καλύτερο δυνατόν άλμπουμ που θα μπορούσαν να βγάλουν. Ακολουθούν την heavy κατεύθυνση που καλώς ή κακώς είναι επιλογή τους, φυσικά υπάρχουν πολλά prog σημεία διάσπαρτα στο άλμπουμ, υπάρχουν αναφορές σε στίχους στο “Midnight Messiah” από παλιότερα τραγούδια τους βάζοντας τους οπαδούς να ψάχνουν να βρουν την σύνδεση, και την παράσταση κλέβουν τελικά... οι ίδιοι Dream Theater. Ναι, ο Mike Portnoy είναι πίσω, ναι ο John Petrucci-που και πάλι είναι ο παραγωγός- έχει τις κιθάρες μπροστά λίγο παραπάνω στην παραγωγή, αλλά του το συγχωρούμε, και μπορώ να αναφερθώ για τον καθένα ξεχωριστά. Για κλείσιμο θα επανέλθω σε διάφορες συνεντεύξεις των μελών του συγκροτήματος που όλοι λένε ότι ήταν σαν να είχαν κάνει ενα μεγάλο διάλλειμα και το "family" των Dream Theater ενώθηκε ξανά για να συνεχίσει σαν να μην πέρασε μια μέρα. Κάνουν το καλύτερο που μπορούν μετά απο 40 χρόνια καριέρας. Και αυτό μου φτάνει...
