Το Μπέρμιγχαμ δεν θα ξεχάσει ποτέ τη χθεσινή μέρα. Η 30η Ιουλίου 2025 σημαδεύει στο ιστορικό ημερολόγιο της πόλης μια στιγμή που το Μπέρμιγχαμ έγινε μια τεράστια, θορυβώδης και δακρυσμένη αγκαλιά για τον Ozzy Osbourne, τον άνθρωπο που γεννήθηκε στις εργατικές συνοικίες της, τραγούδησε για τον τρόμο και την απόγνωση, και κατέληξε να γίνει παγκόσμιο σύμβολο ζωής μέσα από το σκοτάδι.
Από τα ξημερώματα, χιλιάδες fans του metal (και της ψυχής του) μαζεύτηκαν στην Broad Street. Εκεί όπου τα γράμματα, τα λουλούδια και τα αμέτρητα μηνύματα στόλιζαν τη γέφυρα και το παγκάκι των Black Sabbath και όλα μαζί είχαν μετατραπεί, εδώ και μέρες, σε ένα αυτοσχέδιο ιερό. Άνθρωποι κάθε ηλικίας άφηναν λουλούδια, σημειώματα, δίσκους, μπλουζάκια, σημάδια μιας μοναδικής σχέσης η οποία συχνά ξεπέρασε τη μουσική, και άγγιξε την καρδιά, τη σημάδεχψε για πάντα.
Γύρω στη μία το μεσημέρι, έξι αστυνομικές μηχανές άνοιξαν τον δρόμο για την πομπή. Ο ήχος της μπάντας που έπαιζε το Iron Man, σαν ύστατο θρήνο σε μινορέ, σκέπασε τα πάντα. Και όταν η νεκροφόρα σταμάτησε μπροστά στο μνημείο, στολισμένη με μωβ λουλούδια που σχημάτιζαν το όνομά του – OZZY – ήταν σαν να πάγωσε ο χρόνος.
Η οικογένειά του – η Sharon, ο Jack, η Aimee, η Kelly, ο Sid Wilson και το μωρό τους, ο μικρός Sidney – κατέβηκαν, έσκυψαν, άφησαν λουλούδια, διάβασαν μερικά από τα μηνύματα. Τα μάτια τους δεν άντεχαν. Ούτε και όσων ήταν εκεί κοντά τους.
Καθώς το αυτοκίνητο απομακρυνόταν για την ιδιωτική τελετή στο Gerrards Cross, η φωνή του πλήθους δυνάμωσε. "Ozzy, Ozzy!", αλλά όχι με την ένταση κάποιου συνθήματος, αλλά σαν ένα μουρμουριστό ξόρκι ενάντια στη λήθη. Για τον άνθρωπο που μας έμαθε πως ακόμα και η κόλαση μπορεί να έχει ρυθμό. Kάποιοι άλλοι, βέβαια, πιο φανατικοί φώναζαν πιο δυνατά "Ozzy, Ozzy, Ozzy, oi, oi, oi" καθώς έφτανε κοντά τους η νεκροφόρα.
Κάποια στιγμή, η πομπή σταμάτησε στο πιο φορτισμένο σημείο της διαδρομής: εκεί στη γέφυρα και το παγκάκι των Black Sabbath. Εκεί που η θλίψη είχε ήδη ριζώσει μέρες τώρα, με λουλούδια που μαραίνονταν δίπλα σε γράμματα εφήβων, εξομολογήσεις τριαντάρηδων, δάκρυα των μεγάλων. Εκεί, η Sharon Osbourne κατέβηκε από το όχημα κρατώντας σφιχτά στο στήθος της το δαχτυλίδι του Ozzy, περασμένο σε μια αλυσίδα, σαν φυλαχτό απέναντι στην απώλεια. Τα παιδιά της, Jack, Kelly και Aimee, στάθηκαν δίπλα της. Η Kelly φορούσε τα στρογγυλά, μωβ γυαλιά του πατέρα της, σαν να έβλεπε τον κόσμο για λίγο μέσα από τα μάτια του. Έσκυψαν όλοι, άφησαν λουλούδια πάνω στον ήδη φορτωμένο βωμό των θαυμαστών. Διάβασαν σημειώματα, χάιδεψαν αφίσες, κράτησαν το σήμα της ειρήνης ψηλά προς το πλήθος. Ένα σιωπηλό "ευχαριστώ" από αυτούς που τον γνώρισαν πίσω από τις μάσκες της σκηνής.
Σε μια στήλη του με τίτλο Dear Ozzy για τους Times το 2011, ο Πρίγκιπας του Σκότους είχε ερωτηθεί αν έχει σκεφτεί τι θα ήθελε για την κηδεία του.
«Ειλικρινά, δε με νοιάζει τι μουσική θα βάλουν στην κηδεία μου· ας παίξουν ένα medley με Justin Bieber, Susan Boyle και We Are the Diddymen αν αυτό τους κάνει χαρούμενους», είχε γράψει τότε. «Απλώς θέλω να είναι μια γιορτή, όχι μια καταθλιπτική τελετή πένθους». Και συνέχισε με το χαρακτηριστικό του χιούμορ: «Θα ήθελα και μερικές φάρσες, ίσως ήχοι χτυπημάτων από μέσα απ’ το φέρετρο· ή ένα βίντεο με μένα να ζητάω από τον γιατρό μου δεύτερη γνώμη για τη διάγνωση "θάνατος". Δε θέλω να υπάρχουν αναφορές στις κακές στιγμές».
Ο θάνατος του Ozzy στις 22 Ιουλίου, στα 76 του χρόνια, δεν σημαίνει απλά το τέλος ενός frontman μιας σπουδαίας μπάντας. Είναι το τέλος ενός κύκλου για τη μουσική, αλλά και την πόλη που τον ανέθρεψε. Και το Μπέρμιγχαμ φρόντισε να του απαντήσει όπως του άξιζε: με έναν τοίχο ζωγραφισμένο στην Granville Street – "Forever Ozzy. Birmingham will always love you". Δίπλα στα υπόλοιπα murals στο Digbeth και τη Navigation Street. Σαν να λέει η πόλη: εδώ γεννήθηκε. Και εδώ θα μείνει. Σε κάθε riff, σε κάθε σκοτεινή γωνιά που φωτίζεται από τον ήχο του.
Και κάπου ανάμεσα στα δάκρυα και τα riff, φαινόταν καθαρά: ότι οι πόλη και οι κάτοικοί της δεν αποχαιρετούσαν μόνο έναν τραγουδιστή. Αποχαιρετούσαν έναν κομμάτι του εαυτού τους.
