Το κορίτσι που αν όλα καταρρεύσουν, «θα έχει το μαλλί και τους τεράστιους κρίκους», γνωστή ως η γυναικεία φωνή στην avant soul κολλεκτίβα των Sault, αφού μας ξεσήκωσε με το "Wildfires" έγινε μαμά κι αποφάσισε να τραγουδήσει για την εμπειρία αυτή και τη δική της Σερβο-Ισπανίδα μαμά. Έτσι προέκυψε το "Mother", το οποίο χρειάζεσαι μόνο μία ώρα και έξι λεπτά για να το ακούσεις και να καταλάβεις ότι κάποιες στιγμές η απλή soul είναι αρκετή.
Ξεκάθαρα το κορίτσι της διπλανής πόρτας -κι ας είναι η πόρτα αυτή στο Δυτικό Λονδίνο- συνθέτει λόγια και μουσική με τον Stevie Wonder στο κεφάλι κι ένα μωρό αγκαλιά, και γεννά ένα άλμπουμ ακραία τρυφερό, στοχαστικό πάνω στο θέμα της μητρότητας και όχι μόνο, με την ίδια να εναλλάσσει ρόλους ανάμεσα σε μητέρα-κόρη και να μην διστάζει μεταξύ κατανόησης, ευγνωμοσύνης και όρκων (“always be there for … my angel, born in June”) να επιτίθεται στην μαμά που πάντα όλοι μπορούμε να βρίσκουμε για να κατηγορούμε ότι παρέλειψε ευθύνες και όνειρα (“Mama, please stop acting twenty-three / You’ve got responsibilities / Are you still stuck in your teens?”). Δίπλα στις παραλείψεις, τα «ευχαριστώ» με ένα ρυθμικό φαλτσέτο, πιάνο, φωνές χορωδίας, gospel ρυθμό κι έναν ήχο άμεσο και τόσο οικείο που θυμίζει ‘70s και 80’s και καταλήγει διαχρονικός. Στην παραγωγή ο Inflo πλέκει γύρω της την ορχηστρική soul-jazz που πολύ καλά γνωρίζει και μας δίνει τη βρετανική soul που θέλουμε. Ένα παράπονο, ωστόσο, ως άνθρωπος που αγαπά τις κιθάρες και την ένταση το έχω, γιατί και τα 12 tracks κινούνται νανουριστικά, αλλά η εσωτερίκευση και η αίσθηση ότι ακούς μια ιδιωτική συζήτηση τελικά επικρατούν και ξεπερνούν και το προηγούμενο Rose in the Dark (2020). Κατά τα λοιπά ξεχωρίζουν το απαλό εναρκτήριο "Don't Let Me Fall", το "Promises" που μοιάζει με αργή disco, το “Build Me Up,” που βρίσκει την Cleo να αναρωτιέται αν μπορεί να δώσει στο παιδί της το είδος της αγάπης που δεν πήρε εκείνη και το "Don’t Let It Go to your head" για τα bongos και τις groovy μπασογραμμές. Στα συν του album και ένα εξαιρετικό εξώφυλλο με μαμά-κόρη/μαμά-παιδί/εγγόνι -όλα μαζί.
Προσωπικά, με εμπειρία πάνω και στους δύο ρόλους θα χύνω δάκρυ με τον στίχο “The little stars and the locked-up dreams/The missing pieces, they’re in me” και θα σκέφτομαι ότι η Sol γράφει τελικά για κάθε ανθρώπινη σχέση. Τους ανθρώπους που αγαπάμε να κατηγορούμε για τις παραλείψεις τους, θέλουμε όμως τελικά δίπλα μας γιατί είναι η πίστη και η αγάπη που επικρατεί.
