Κάθε νέα κυκλοφορία των Napalm Death, αφήνει παρόμοια αίσθηση κάθε αντίστοιχης κυκλοφορίας των Motörhead στο παρελθόν. Κι αυτό, ίσως, τελικά σημαίνει ότι το rock’n’roll όραμα και των δυο θρυλικών συγκροτημάτων είναι πολύ πιο κοντά σε σχέση με το ηχητικό φάσμα που εκπροσωπούν. Οι Napalm Death, πιστοί στις αξίες που τους καθιέρωσαν ως το top-tier extreme metal συγκρότημα, κυριαρχούν ακόμα μια φορά με το 16ο άλμπουμ τους, με τον εύσχημο τίτλο Throes of Joy in the Jaws of Defeatism, χωρίς να χρειαστεί να αλλάξουν πολλά. Με μια ελάχιστη πτώση των ταχυτήτων και κάποιες καίριες προσθήκες (post) punk, black metal και industrial, η παρέα του Barney φέρνει την «χρυσή ισορροπία» ανάμεσα στο χαρακτηριστικό grindcore που παίζουν 40 χρόνια τώρα και την σύγχρονη πραγματικότητα του extreme χώρου, που διψά μεν για νέες ιδέες αλλά ουσιαστικά γουστάρει, δε, τον παραδοσιακό ήχο (λέγε-με-Blood Incantation). Έτσι, οι Βρετανοί, διατηρούν τις τσίτες και τα ξεσπάσματα, τις γκρούβες που πάντα έχωναν ανάμεσα στα blastbeats και με έξυπνους ελιγμούς ανακαλύπτουν την Killing Joke πλευρά τους ("Amoral"), δηλώνουν τις Deathspell Omega επιρροές τους ("Joie De Ne Pas Vivre") και ουσιαστικά μπαίνουν σε διάλογο με τους ομόσταυλούς τους Anaal Nathrakh ("Backlash Just Because"). Ουσιαστικά, πρόκειται για ένα αρκετά πιο εύπεπτο άλμπουμ, που ίσως θυμίζει έντονα το Utilitarian στις προθέσεις επιτυχίας που έχει. Κι αν σκεφτούμε κάθε έναν δίσκο τους ξεχωριστά, από το μνημειώδες The Code is Red του 2005 κι έπειτα, το συμπέρασμα που προκύπτει είναι ότι οι Napalm Death δεν ασχολήθηκαν ποτέ με τις εκάστοτε μόδες και απλά ανέπτυξαν την δικό τους τρόπο εξέλιξης. Εάν είναι δύσκολο για τους heavy metal θρύλους να διατηρήσουν την φρεσκάδα τους και την διάθεση τους, για τον ακραίο χώρο του metal είναι σχεδόν ακατόρθωτο. Και το παράδειγμα των Napalm Death είναι ένα μοναδικό case study επιτυχημένων επιλογών.
Άκου κι αυτό: Anaal Nathrakh – Endarkenment (2020), Gadget – The Great Destroyer (2016), Cloud Rat - Pollinator (2019)
