Άλλη μια φορά που αψηφήσαμε τη ζέστη και βρεθήκαμε στην Πλατεία Νερού στα πλαίσια του Release Athens Festival στις 11 Ιουλίου για να ακούσουμε live τους Klangphonics, Aurora και London Grammar σε μια τρυφερή βραδιά που χαράκτηκε στη μουσική μνήμη μας.
Παρά τον ήλιο που έκαιγε ακόμα, δεν ήταν λίγοι εκείνοι που έφτασαν νωρίς και απόλαυσαν τους Γερμανούς Klangphonics, το πρωτοποριακό τρίο ηλεκτρονικής μουσικής, που τα ρυθμικά vibes τους έκαναν μια εξαιρετική εισαγωγή για το πρόγραμμα που θα ακολουθούσε στην 6η μέρα του Φεστιβάλ. Με ανανεωμένη και πλούσια χρήση ακουστικών οργάνων, οι Klangphonics ανέβασαν το κλίμα με έναν ήχο που ήταν τόσο δυναμικός όσο και chill – μια ισορροπία ιδανική που το κοινό υποδέχθηκε θερμά.
Δυνατή σκηνική παρουσία, ανεβαστικός ήχος που σε παρακινούσε να τους ψάξεις σε περίπτωση που δεν τους είχες ακούσει ξανά. Με ένα σκηνικό που εξελισσόταν σε ένα εικαστικό ταξίδι, καθώς η οπτική υποστήριξη των Klangphonics ήταν πολύ ιδιαίτερη. Τα γραφικά, τα χρώματα και οι μορφές που εμφανίζονταν στις οθόνες δημιουργούσαν μια αίσθηση υπνωτιστικής εμπειρίας. Η παρουσία τους άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις, και η ανταπόκριση από το κοινό ήταν ενθουσιώδης.
Στη συνέχεια, η σκηνή κατακλύστηκε από μια μοναδική παρουσία, την Aurora, μια από τις πιο ξεχωριστές και ιδιαίτερες φωνές της Ευρώπης τα τελευταία χρόνια. Η Νορβηγίδα καλλιτέχνιδα, με τα ξανθά μαλλιά και την εντυπωσιακή φυσική ομορφιά της, ανέβηκε στη σκηνή χωρίς μακιγιάζ, με μόνο το λευκό ρομαντικό φόρεμά της να επιβεβαιώνει την αέρινη και ευαίσθητη φύση της. Με την αγγελική, αιθέρια φωνή της, που μοιάζει να ξεπήδησε από τους σκανδιναβικούς μύθους, άρχισε το set της εν μέσω ενός σκηνικού από μπλε φωτισμούς, που δημιουργούσαν μια ατμόσφαιρα απόκοσμη και μυστικιστική.
Ο κόσμος είχε ήδη ενθουσιαστεί από την εμφάνισή της, αλλά η Aurora από τη στιγμή που ξεκίνησε να τραγουδά, κατάφερε να κερδίσει όλο το ενδιαφέρον και να αγγίξει τις καρδιές όλων μας. Με το πρώτο κομμάτι “Churchyard”, που ανέπτυξε μια μελαγχολική και ταυτόχρονα όμορφη ατμόσφαιρα, η Aurora υποδέχθηκε τους θεατές και τους ταξίδεψε σε κόσμους που μόνο η μουσική της μπορεί να δημιουργήσει.
Μέσα από την ερμηνεία της, μεταβίβαζε έντονα συναισθήματα και μέσω της μουσικής αλλά και την εκφραστικότητα του σώματός της. Κάθε της κίνηση ήταν προσεγμένη, και ο αυθορμητισμός που την χαρακτήριζε έκανε ακόμη πιο ζωντανή την επικοινωνία με το κοινό. Η ατμόσφαιρα στην αρένα γέμισε από μια ιδιαίτερη ενέργεια, καθώς η Aurora “όργωσε” τη σκηνή: ένα αισθαντικό ξωτικό που ήρθε για να μας μαγέψει.
Καθ’ όλη τη διάρκεια της εμφάνισής της, η Aurora κατάφερε να μεταδώσει στο κοινό τη μαγεία της. Με κομμάτια που αγγίζουν βαθύτερα θέματα, όπως το “Through The Eyes Of A Child”, ένα τραγούδι που αφιέρωσε στα παιδιά που βιώνουν τον διωγμό, τον πόλεμο και τη δυστυχία, μιλώντας για την Παλαιστίνη, την Υεμένη, το Σουδάν, και το κοινό να φωνάζει “Free Palestine” και να χειροκροτεί δυνατά, καθώς και το “Runaway”, που μιλάει για την απώλεια η Aurora ξεδίπλωσε την ευαισθησία και αυθεντικότητά της. Η έκφραση της στα τραγούδια ήταν τόσο έντονη, που η φωνή της φαινόταν να προέρχεται από έναν άλλον πλανήτη, όπως και οι εικόνες που προβάλλονταν στο video wall γύρω της. Για το τέλος μας αποχαιρέτησε με το “Giving In To The Love” κυματίζοντας μια σημαία με συμβολισμούς για τα δικαιώματα των ΛΟΑΤΚΙ+. Η πρώτη της live εμφάνιση στη χώρα μας άφησε ισχυρό αποτύπωμα. (Αν θες να ξαναζήσεις κάτι από τη μαγεία της συναυλίας, βάλε να ακούσεις το set list: Churchyard - All Is Soft Inside - Through The Eyes Of A Child - A Soul With No King – Heathens - When The Dark Dresses Lightly
Queendom - Exist For Love – Runaway - The Seed – Starvation - Giving In To The Love).
Κι επιτέλους στην κατάμεστη πλέον Πλατεία Νερού ήρθε η στιγμή της κορύφωσης και οι London Grammar ανέβηκαν στη σκηνή, φέρνοντας μαζί τους την εκπληκτική ατμόσφαιρα της ονειρικής μουσικής τους, που κράτησε το κοινό υπό την επήρειά της μέχρι το τέλος. Η Hannah Reid και η μπάντα της, γνωστοί για το ιδιαίτερο μαγικό τους στυλ και την ικανότητά τους να δημιουργούν μαζί με το κοινό μια ενιαία, αψεγάδιαστη εμπειρία, άρχισαν με το “Hey Now”. Από τις πρώτες νότες, ήταν εμφανές πως η φωνή της Reid ήταν ακόμα πιο συγκλονιστική ζωντανά, και η ενέργεια τους και η χημεία τους στην σκηνή όξυναν την αίσθηση ότι βρισκόμασταν μπροστά σε κάτι πραγματικά ξεχωριστό.
Το set τους ήταν μια διαδρομή ανάμεσα σε γνώριμους ήχους και δυνατά συναισθήματα, με κομμάτια όπως το “Californian Soil”, το “Kind Of Man”, το “How Does It Feel” και φυσικά το απόλυτο hit “Nightcall” και στη συνέχεια το εξίσου αγαπημένο “Waisting my young years”. Η φωνή της Reid, τόσο σπαραχτικά όμορφη, άλλοτε φυσική, άλλοτε βαθιά ευαίσθητη, άλλοτε δυναμική, κατάφερε να κρατήσει το κοινό υπνωτισμένο. Τα bouncing visuals και τα δυναμικά γραφικά που προβάλλονταν στις οθόνες πίσω και γύρω από τη σκηνή, ενίσχυαν το οπτικό και το ακουστικό ταξίδι, δημιουργώντας μια μαγευτική ατμόσφαιρα που θα θυμόμαστε για καιρό.
Η συναυλία, όμως, δεν ήταν μόνο μια απλή παρουσίαση ήχων. Ήταν μια επικοινωνία. Σε μια από τις πιο συγκινητικές στιγμές, η Hannah Reid ανέφερε ότι κάποιος θεατής στο κοινό φαίνεται να χρειάζεται βοήθεια και, δυστυχώς, ο ρυθμός της παράστασης διακόπηκε για λίγο. Η ίδια, με σεβασμό και ευαισθησία, ανέφερε πως δεν θα μπορούσε να συνεχίσει αν κάποιος δεν αισθανόταν καλά και ζήτησε από το κοινό να παραμείνει ήρεμο και να βοηθηθεί όποιος χρειάζεται. Πριν από τη διακοπή αυτή είχε την ευκαιρία να μοιραστεί μαζί μας μια προσωπική ιστορία από τα πρώτα χρόνια της μπάντας, παρουσιάζοντας σε ακουστική εκδοχή 2 κομμάτια από την αρχική τους περίοδο, όταν ακόμη ήταν σε πειραματικό στάδιο, το "Fakest Bitch" και το "Darling Are You Gonna Leave Me", που έδειξαν πως η απλότητα και η ειλικρίνεια είναι συστατικά που παραμένουν αναλλοίωτα στη διαδικασία της δημιουργίας. Στη συνέχεια μας ξεσήκωσε με τα “Baby It's You” και “Metal & Dust” και μας αποχαιρέτησε με ένα πολύ δυνατό κλείσιμο με τα “Strong” και “Lose Your Head”. Και πράγματι οι fun των London Grammar για δεύτερη φορά είχαμε τη χαρά αν όχι να χάσουμε το κεφάλι μας αλλά να γεμίσουμε το μυαλό και την καρδιά μας με δυνατές ερμηνείες των αγαπημένων μας κομματιών και να φύγουμε με ένα αίσθημα πληρότητας και ευγνωμοσύνης για τη συναυλία που απολαύσαμε.
