18:05. Οι Fighting Flies στη σκηνή με έναν δυνατό σχεδόν hard rock, ή καλύτερα μήπως, nu metal ήχο με διάσπαρτες punk πινελιές κι ένα fan club συγκινητικό με φίλους και συγγενείς συγκεντρωμένους μπροστά στη σκηνή με την οικογένεια του ντράμερ να κλέβει την παράσταση με τα διαφορετικά τυπωμένα ανά μέλος t-shirt που ενώνονταν σε μια οικογενειακή αγκαλιά-στήριξη. Δεν δίστασαν ανάμεσα σε άλλα να παίξουν το ολόφρεσκο “Playing Dead” που μόλις είχαν γράψει (τη Δευτέρα-Τρίτη) και να τραβήξουν την προσοχή όσων είχαν φτάσει νωρίς με τα εντυπωσιακά riffs και τις δυνατές κραυγές από κομμάτια παλαιότερα και νέα από το ντεμπούτο τους “Chaos and Disarray”.
Σκυτάλη στον Lobo, το αγόρι από τη Ρόδο που ξέρει να φτιάχνει ιστορίες κι όλο κάτι μετακινεί μέσα μας με τον έντονα ποιητικό λόγο, τον συναισθηματικό, που πιάνει όλα τα κοινωνικά πράγματα και τα μικρά θαύματα της ζωής και τους κολλάει ρυθμούς μελωδικούς με τόνο εξομολογητικό κι ένα λυρισμό που θες δεν θες σε βρίσκει.
Underground Jaul & Stolen Mic, DJ Unwound στα decks κι αφήνουμε πετσέτες, σεζλόνγκ και ψάθες σιγά σιγά, τα πρώτα καπνογόνα κι οι παλαιστινιακές σημαίες σε κοινό και σκηνή είναι γεγονός και δύο αγόρια με τσαμπουκά πηγαινοέρχονται στο εντυπωσιακό Terra Stage με σιγουριά και φέρνουν λέξεις από την γειτονιά, την Αθήνα και την αλήθεια στην πόλη. Ευχάριστη έκπληξη τα δύο αγγλικά κομμάτια που για λίγο μπερδεύουν το κοινό που τσεκάρει αν παραμένουν οι ίδιοι στη σκηνή.
Συνάντηση γενεών με θέμα το hip hop και τον πολιτικό λόγο που κάπου μετατράπηκε σε ένα μικρό rave πάρτι κι αλλού σε πανκ διαμαρτυρία που θύμισε τους ροκ στίχους αλλοτινών εποχών εναντίον της Θάτσερ.
Αν θες να θυμηθείς τι σημαίνει punk, αρκεί να βρεθείς σε ένα live των Kneecap. Είχαμε φανταστεί τι μας περιμένει μετά την ομώνυμη, σχεδόν αυτοβιογραφική ταινία και τα βιντεάκια στα social media, αλλά η ζωντανή αίσθηση ξεπέρασε κάθε προσδοκία. Προσωπικά μου θύμισε εκείνο το μισοτελειωμένο live των Prodigy του Keith Flint το 1995 στο θέατρο Βράχων με την ωμή αλήθεια, την άγρια, την πρωτοποριακή, με το “ξύλο” το ηχητικό, την ένταση και το παραλήρημα. Πολιτικοί σε κάθε λέξη, κάθε ρίμα και κάθε στιγμή έδωσαν χώρο και χρόνο στο “March To Gaza” για το κάλεσμα και τη φωνή διαμαρτυρίας τη Δευτέρα στο Πέραμα, διέκοψαν πολλές στιγμές το τραγούδι για να εκφράσουν τη δυσαρέσκεια, την αγανάχτηση, να καλέσουν σε αλληλεγγύη, να γίνουν οι ίδιοι αλληλέγγυοι.
Με τον ίδιο τον Liam Óg Ó hAnnaidh να διώκεται από τη βρετανική κυβέρνηση, ένα έντονο “Foock Keir Starmer” κατά του Βρετανού πρωθυπουργού, τη στήριξη του κοινού με το δυνατό σύνθημα “Free Mo Chara” και την υπογράμμιση από τον Moglai Bap της κοινή μοίρας Ιρλανδίας και Παλαιστίνης λόγω της αποικιοκρατίας δεν έμεινε τίποτα που να μην αναφερθεί επισημαίνοντας ότι λίγο τον νoιάζει αν κουράζει κι αν κάποιοι τον κατηγορούν για αυτό. “Μέχρι ο κόσμος να γίνει ιδανικός θα φωνάζω από κάθε ήπειρο και κάθε σκηνή” είπε χαρακτηριστικά.
Με χιούμορ και ατάκες του στυλ “μην νομίζετε ότι δεν μας καταλαβαίνετε, επειδή έχετε καπνίσει πολύ χόρτο. Τραγουδάμε στα Ιρλανδικά”, γερές δόσεις ναρκωτικών στους στίχους, ανάμεσα στα μαξ τρίλεπτα (χρυσός κανόνας στην πανκ στιχουργική) τραγούδια και λίγο στην ατμόσφαιρα, τα λόγια του δρόμου, ιρλανδική προφορά που γοητεύει (“Foockin’ Bastards”), οι τύποι που θα συναντούσες σε μια παμπ έφτασαν από το Μπέλφαστ στην Μαλακάσα, κατέλαβαν μεμιάς την μεγαλύτερη φεστιβαλική σκηνή της χώρας μας και μας χόρεψαν για τα καλά.
Visuals και video με πρωταγωνίστρια την Αμερική, την Αγγλία και κανένα υπονοούμενο, όλη η αλήθεια μπροστά, την αμερικανική σημαία σε γυναικεία εσώρουχα και οπίσθια και τη σημαία της Παλαιστίνης να ανεμίζει, αναζήτησαν Ιρλανδούς ανάμεσα μας, με χιούμορ αντιμετώπισαν κάθε εκτός ελέγχου στιγμή (“αν πέσει κάποιος σηκώστε τον δεν θέλουμε τραυματισμούς”), θέλησαν να μάθουν αν επιτρέπεται η κάνναβη στην Ελλάδα, προκάλεσαν ξανά και ξανά το κοινό να ανοίξει το pit, ζήτησαν όλα τα ναρκωτικά στη σκηνή, τους σεκιουριτάδες πιο χαλαρούς, αναφώνησαν “We are loocky”, απάντησαν σε όσους γκρινιάζουν για τα συνεχή πολιτικά τους σχόλια πάνω στην επικαιρότητα.
Setlist που ξεκίνησε με τα λεγόμενα 4-5 “slow” τους για ζέσταμα (“3CAG”, “It’s Been Ages”, “Amach Anocht”, “Fenian Cunts”, “Thart agus Thart”) για να περάσουν στο απόλυτο ξέσπασμα με τον Moglai Bap και τον Mo Chara να φτύνουν ιρλανδικές λέξεις με πάθος. “Better Way To Live” και Grian Chatten των Fontaines D.C στην οθόνη, “Sick in the Head”, “Your Sniffer Dogs Are Shite”, “Sayonara”, “I’m Flush”, “Jylo I’m Flush”, “I bhFiacha Linne”, rave party στο “Rhino Ket”, ρυθμικό “Guilty Conscience” για να πέσουν για λίγο οι ρυθμοί, sing along εντυπωσιακό στο “Get Your Brits Out”, δυνατό κλείσιμο με “H.O.O.D.” και “THE RECAP”. DJ Provai να χαμηλώνει προς το κοινό, για να δανειστεί και να ανεμίσει μια σημαία της Παλαιστίνης, “Free Palestine” στα Ιρλανδικά από τον Moglai Bap, Mo Chara στις ευχαριστήριες λέξεις προς το Rockwave Festival και τη διοργάνωση που δεν “μάσησε” παρόλες τις απανταχού πιέσεις των κυβερνήσεων.
Σε κάθε περίπτωση είμαι σίγουρη ότι στις 6 το πρωί της Δευτέρας θα βρίσκονταν στο Πέραμα να στηρίξουν την πρωτοβουλία των λιμενεργατών που για ακόμη μια φορά προσπάθησαν να εμποδίσουν την μεταφορά στρατιωτικού φορτίου προς το Ισραήλ.
Γιατί οι Kneecap αποδεικνύουν με κάθε ευκαιρία ότι δεν είναι μόνο ένα μουσικό ιρλανδικό τρίο με συνείδηση. Είναι ένα κίνημα σε εξέλιξη, ζωντανό, ατρόμητο κι αληθινό.
Ο πολιτισμός μιας χώρας, μιας γλώσσας, ο πολιτισμός ελεύθερων, ζωντανών ανθρώπων σε ταχύρρυθμο μουσικό σεμινάριο μιάμιση ώρας -συνέβαινε και παλιά με την πανκ, σήμερα με χιπ χοπ ρίμες- διαπερνά με τους Kneecap ηπείρους και συνειδήσεις. Η καταπίεση φωνάζει, γράφεται σε λέξεις και ρυθμούς στέκεται πάντα αλληλέγγυα στην καταπίεση του άλλου και θυμίζει ότι θα φωνάζει μέχρι ο κόσμος να γίνει ιδανικός.
22:30. Οι Cypress Hill που είχες δει 6 χρόνια πριν στην Πλατεία Νερού και επέστρεψαν με φρέσκο αέρα να σου αποδείξουν ότι το καλό κρασί νοστιμίζει γερνώντας, αυτοί που ξέρουν πολύ καλά να ραπάρουν, με κρουστά και ντραμς και τα scratch του DJ Lord σε σόλο να σου παίρνουν το μυαλό.
Ξεκίνημα με Dj set από τον τον DJ Lord στο οποίο ένα ολόκληρο κατάμεστο και γεμάτο ενέργεια Terra Vibe τραγούδησε το “Enter Sandman” των Metallica για να υποδεχτεί τους B-Real, Sen Dog και Eric Bobo και να μπουν κατευθείαν στο ψητό τραγουδώντας “When The Shit Goes Down” και “Insane in the Brain” στο ξεκίνημα, τα αγαπημένα κλασικά πλέον “How I Could Just Kill a Man” και “I Ain’t Goin’ Out Like That”, το πολυαναμενόμενο “Tequila Sunrise” και το αγαπημένο του κοινού “(Rock) Superstar”. Ένα μεγάλο F$#** σε πολιτικούς ("All shit politicians in the world can fuck off"), ροκ ραπ crossover με το “Bombtrack” των Rage Against the Machine και κλείσιμο με διασκευή “Jump Around” (House of Pain cover) που πάντα ακούγεται σαν να είναι δικό τους.
B-Real & Sen Dog αστείρευτη σκηνική χημεία σε ένα ξεσηκωτικό παιχνίδι με το κοινό για το ποια πλευρά -η αριστερή ή η δεξιά της σκηνής- υπερτερεί σε πάθος και φωνή, "Welcome to the party mother fuckers" για τους νέους, "Welcome back to the party mother fuckers" για τους παλιούς, DJ Muggs στα ανυπέρβλητα scratch, Eric Bobo περκασσιονίστας που δεν χορταίνεις να βλέπεις και να ακούς, ήχος στιβαρός, μεστός, στίχοι καθαροί, λάθη πουθενά. Συγκινητικό κλείσιμο υπό τους ήχους του "Nobody Does It Better" της Carly Simon από το μακρινό 1977 με τα μέλη των Cypress Hill να πλησιάζουν στην άκρη της σκηνής για ευχαριστίες, υποκλίσεις, ένα αυτόγραφο και πολλά πολλά χαμόγελα μέσα στο παρατεταμένο χειροκρότημα του κοινού.
Το old-school για εμάς τα παιδιά των 90s πάντα θα νικά σκεφτόμουν ερχόμενη στην Μαλακάσα, αλλά τελικά δεν ήταν αυτή η ρετρό αίσθηση που νίκησε σε αυτό το live, αλλά οι λέξεις του δρόμου και ο ρυθμός.
Ό,τι πιο κοντινό ενδεχομένως στα ευρωπαϊκά φεστιβάλ των εξοχών, μακριά από τσιμέντο και πόλεις, ανάμεσα σε δέντρα, ξύλινα σπιτάκια και ελληνικές υπαίθρους, σε έναν χώρο που κάπως έμοιαζε αφημένος μύριζε όμως δάσος και σου άφηνε ένα τεράστιο ουράνιο θόλο να χαζεύεις από παντού το φεγγάρι, μέσα σε ένα σύννεφο χώματος και καπνού από παντός είδους καπνιστού υπάρχει περίπτωση να γίναμε μάρτυρες της μεγαλύτερης καλοκαιρινής φεστιβαλικής στιγμής του 2025 και ευχαριστούμε πολύ το 30 ετών πλέον Rockwave Festival για αυτό.
“WE ARE SO LOΟCKY” (lucky).
