To Aromanticism του 2017 είχε αναδείξει μια νέα φωνή με προοπτικές στον χώρο της avant soul, που πατούσε στις αισθητικές κατευθύνσεις του Frank Ocean στο Blonde, χρωματίζοντάς τις με falsetto ερμηνείες της σχολής του Prince και του D’Angelo. Η απόσταση εκείνου του ντεμπούτου από τη σπουδαιότητα ήταν μερικές συνθέσεις δρόμος, τον οποίο αυτή τη φορά ο Moses Sumney καλύπτει με τον εξαιρετικό δεύτερο δίσκο του. Πρόκειται για ένα περίπλοκο και πολυπρισματικό διπλό άλμπουμ, που μεταχειρίζεται την ηχητική λιτότητα και οργανικότητα του προηγούμενου ως αφετηρία (και όχι ως ταβάνι) και απλώνει τα πλοκάμια του προς την soul, την jazz, το folk και την art pop, διατηρώντας ένα μόνιμο indie ηχόχρωμα και μια παλινδρομούσα experimental διάθεση, πετυχαίνοντας παράλληλα να ακούγεται απόλυτα συνεκτικό και ενοποιημένο. Η μετατόπιση του κέντρου βάρος προς τις συνθέσεις διαπιστώνεται στη folk-ish μελωδικότητα του υπέροχου “Polly”, στη συναρπαστική δημιουργικότητα του “Virile” ή του “Conveyor”, στην pop ευαισθησία του “Me in 20 Years” και σε μια πληθώρα ακόμη κομματιών της μακράς tracklist του δίσκου. Ενός δίσκου που βρίσκεται από την αρχή μέχρι το τέλος του σε απόλυτο εναρμονισμό με τις συχνότητες της εναλλακτικής σκηνής της νέας δεκαετίας και έχει όλα τα φόντα να αποτελέσει έναν από τους θεμέλιους λίθους της ηχητικής της διαμόρφωσης.
Άκου κι αυτό: Frank Ocean – Blonde (2016), serpentwithfeet – soil (2018), Thundercat – Drunk (2017)
.jpg)
