Trio Tekke - Strovilos

Μετά από έναν σπουδαίο δίσκο, ένα μετέωρο βήμα για τους Trio Tekke. Η αγγλοκυπριακή παρέα (Λευτέρης Μουμτζής, Αντώνης Αντωνίου και Colin Somervell) που αναμοχλεύει το ρεμπέτικο -με μία δόση χιούμορ, φυσικά, γιατί αλλιώς, πώς να το πλησιάσεις αυτό το «τέρας» χωρίς να σε καταπιεί αμάσητο;- πριν από τρία χρόνια έφτασε αυτή την προσέγγιση σε ένα θαυμαστό επίπεδο με τον δίσκο Zivo, στον οποίο συμμετείχε και ο ντράμερ Dave De Rose (Moloko, Mulatu Astatke, Rokia Traore).

Στο νέο τους άλμπουμ, το τέταρτο αυτής της «νεορεμπέτικης» περιπέτειας, συνεργάζονται με τον εξαιρετικό Φώτη Σιώτα (βιολί, βιόλα), με τον ήδη πολυδιακριθέντα στην εξερεύνηση του ρεμπέτικου Δημήτρη Μυστακίδη και με με τον ερμηνευτή Γιάννη Διονυσίου και επιχειρούν μία «αισθητική διαφοροποίηση» της βασικής τους φόρμας.

Χωρίς να εγκαταλείψουν το φλερτ με την ρεμπέτικη φόρμα, προσπαθούν -ίσως και γιατί ο δίσκος τους κυκλοφορεί από την αγγλική Riverboat Records και στοχεύουν σε ένα πιο απαίδευτο ακροατήριο στα του ρεμπέτικου-  να διευρύνουν το μουσικό πεδίο με ολίγη ποπ, ολίγη ψυχεδέλεια και ολίγη «αισθητική Ομόνοιας», παραμελώντας ταυτόχρονα αυτό το (αυτοσαρκαστικό στην ουσία) χιούμορ που έδινε το δικαίωμα σε εμάς τους ακροατές να αντιλαμβανόμαστε την παιγνιώδη διάθεση σε αυτή την, σοβαρή και υπεύθυνη κατά τα άλλα, προσέγγιση.  

Η πρώτη αυτή απόπειρα να δημιουργήσουν έναν δίσκο που να περιλαμβάνει την δική τους μουσική φωνή μέσα σε ένα «νέο-ρεμπέτικο» πλαίσιο έχει αρκετές αδυναμίες και ως φόρμα αλλά και οι συνθέσεις και η στιχουργία δεν βρίσκουν τρόπο να λειτουργήσουν πραγματικά.

Γι' αυτό έχουμε εδώ ένα μετέωρο βήμα. Οι Trio Tekke χρειάζονται περισσότερη δουλειά, ιδέες και έμπνευση για να ξαναβρούν τον βηματισμό τους. Με τα δεδομένα από τους τρεις προηγούμενους δίσκους είναι σαφές πως έχουν τις δυνατότητες, άρα δεν έχουμε παρά να περιμένουμε το επόμενο βήμα.


Άκου κι αυτό: Jan Van de Angel / Ευθύμης Φιλίππου - Γιαν Βαν (2015), Μπάμπης Παπαδόπουλος - Απ' τη σπηλιά του δράκου (2010), Δημήτρης Μυστακίδης - Amerika (2017)