Πάει καιρός πια που γελάμε με μουσικοδημοσιογραφικά τσιτάτα τύπου «δύσκολο 2ο άλμπουμ» και «κρίσιμο 3ο βήμα» –τα οποία ίσως περιέγραφαν κάτι από το αμείλικτο της βιομηχανίας στους παλιούς δισκογραφικούς καιρούς, κατέληξαν όμως χαζά κλισέ. Ωστόσο το U.F.O.F. έχει πράγματι έναν κάποιον κρίσιμο χαρακτήρα για τους Big Thief: μετά από ένα κύμα καλών κριτικών σε αμερικάνικα (κυρίως) μέσα, η τετράδα κάνει εδώ τη μετάβαση από την περιφερειακή Saddle Creek Records στα σαλόνια της 4AD.
Η 4ΑD έχει βέβαια χάσει το στίγμα εκείνο που την έκανε κάποτε label αναφοράς. Ωστόσο, διασωληνωμένη σε δίκτυα διεθνών διανομέων και γερά διακλαδωμένη με τον αγγλοσαξονικό Τύπο, εξακολουθεί να κουβαλάει έναν εναλλακτικό «μύθο», τον οποίον έχει διατηρήσει μια χαρά και στα δικά μας χρόνια εδώ που τα λέμε, καμαρώνοντας για δίσκους σαν το For Emma, Forever Ago του Bon Iver (2008), το Fading Frontier των Deerhunter (2015) ή το Sleep Well Beast των National (2017). Τέτοιες δουλειές ορίζουν νομίζω και τον πήχη στον οποίον επιθυμούν να φτάσουν οι Big Thief.
Οι οποίοι δεν δείχνουν πάντως και το σοβαρότερο πρόσωπό τους, απέναντι στη βαρύτητα της μεταγραφής: η επεξήγηση του F. δίπλα στο U.F.O. ως «Friend» καθιστά το ακρωνύμιο του τίτλου απογοητευτικά άστοχο, ενώ 2 από τα 12 τραγούδια του άλμπουμ (το "From" και το "Terminal Paradise") ξεσηκώθηκαν από το περσινό σόλο άλμπουμ της Adrianne Lenker Abysskiss, λαμβάνοντας νέα, περιττή, ενορχήστρωση. Δεδομένου ότι οι Big Thief είναι βασικά η Adrianne Lenker, η κίνηση αφήνει την υποψία ότι το γκρουπ ίσως να μην ήταν έτοιμο να τρέξει στις εξοχές της δυτικής Ουάσινγκτον (της Πολιτείας), αφήνοντας την αστική του κοιτίδα σε μια προσπάθεια αμεσότερης επαφής με τους ρυθμούς ζωής της folk δημιουργίας. Τελικά, όμως, η φουλ εμπειρία της ακρόασης διασκεδάζει εντυπώσεις σαν και τις παραπάνω.
Με τον Andrew Sarlo να καθοδηγεί από την κονσόλα, η Lenker και η παρέα της δείχνουν στο U.F.O.F. ότι διαθέτουν μια ευχέρεια διάθλασης της made-in-USA folk rock κληρονομιάς σε ένα περιβάλλον όπου κυριαρχούν οι εύθραυστες indie ευαισθησίες των τελευταίων 20 (βάλε-βγάλε) χρόνων. Κάτι τέτοιο, βέβαια, είχε ήδη διαφανεί από το ντεμπούτο του 2016 Masterpiece. Η ουσιώδης διαφορά είναι ότι εδώ οι Big Thief δίνουν μια πιο αιθέρια διάσταση στο γνώριμο μείγμα. Στιγμιότυπα έτσι σαν το "Cattails", το "Jenni", το "U.F.O.F.", το "Contact" ή το "Orange" μοιάζουν σαν να αναδύονται από έναν ονειρικό καμβά, με σπαρτιατικά τοποθετημένες κιθάρες να συνοδεύουν τις διηγήσεις της Lenker από τόπους Προσωπικών Τραυματισμών ή/και Αναρωτήσεων. Κι αυτή η ημι-μυστηριακή αύρα πετυχαίνει να σε κάνει να στήσεις αυτί στα τραγούδια, κουμπώνοντας έτσι με το «μυστικό» που από καταβολής δισκογραφίας κάνει ενδιαφέροντες όσους δημιουργούς βασίζονται σε μια μικρή σε δυνατότητες φωνή και μια λιτή, οργανική συνοδεία.
Υπάρχει αναντίρρητη ομορφιά στο 3ο άλμπουμ των Big Thief. Και είναι ομορφιά πρώτου επιπέδου –απτή, προφανής, που δεν χρειάζεται πολλαπλές ακροάσεις ή κάποια συγκεκριμένη διάθεση για να σου αποκαλυφθεί. Υπάρχει όμως θεωρώ και ένα εξίσου αναντίρρητο ταβάνι, παρά τους διθυράμβους και τη σωρεία επιθέτων που και πάλι εξαπολύει ο Τύπος, στη γνωστή προσπάθειά του να δημιουργήσει ντόρο: οι Big Thief πάνε πράγματι κάπου με αυτές τις απλές ενορχηστρώσεις και τα γλυκά τιτιβίσματα της Lenker, αλλά, με δεδομένα τα τόσα χρόνια παρεμφερούς δισκογραφίας, δεν πάνε και μακριά. Είναι μια ενδιαφέρουσα νέα μπάντα, ναι. Δεν είναι όμως και οι Big Country των καιρών μας. Ούτε είναι καμιά σύγχρονη Joni Mitchell η κατά τα λοιπά εκφραστική Lenker, με τις ιντριγκαδόρικες ιστορίες της.
Δυστυχώς, δηλαδή, η δουλειά τους έχει τη χάρη του αληθώς συμπαθητικού σε μια εποχή που ψάχνει να σταθεί σε διαρκή «ουάου!». Και είναι πολλοί οι πρόθυμοι να διαλύσουν όποια σημασία έμεινε στην κριτική αξιολόγηση στρογγυλοποιώντας το 6,5 σε 8 ή το 7 σε 8,5-9, είτε γιατί θέλουν να χτίσουν όνομα ποντάροντας στο πόσο «το νιώθουν» (ενώ ζητούμενο είναι το αν μπορούν να το αποτιμήσουν), είτε γιατί οι υψηλές ψηφιακές ταχύτητες έχουν πείσει αρκετούς εκεί έξω ότι «χάνουν τον καιρό τους» αν αφιερώσουν ακροάσεις σε έναν δίσκο καλούλη μα όχι σπουδαίο. Λες και άμα τρέχεις, τρέχεις στο ίντερνετ, θα προλάβεις να τα δεις/ακούσεις/μάθεις όλα.
{youtube}AjPa7M5n2CU{/youtube}
