Κοιτώντας το εξώφυλλο, φαντάζεσαι την τετράδα των Big Blue να προέρχεται από αμερικάνικη κωμόπολη στους πρόποδες οροσειράς και να παίζει κάτι μεταξύ folk και alt-rock. Την εντύπωση μάλλον επιβεβαιώνουν τα πρόβατα στο εσώφυλλο, το οπισθόφυλλο όμως γκρεμίζει κάθε τέτοια νοητική κατασκευή: τα ονόματα των Kalevi Louhivuori, Antti Kujanpää, Jori Huhtala & Joonas Leppänen σε στέλνουν άμεσα προς Φινλανδία πλευρά, τα δε όργανά τους (αντίστοιχα τρομπέτα, πιάνο, μπάσο, ντραμς) προβάλλουν τον τζαζ ορίζοντα του Shooting Star.
Το (όντως) φινλανδικό κουαρτέτο δεν μετράει πολλά χρόνια στο κουρμπέτι, αλλά δείχνει να έχει πάρει το σωστό μονοπάτι. Δεν αρκείται δηλαδή να είναι μια λαμπρή απομίμηση των ειδώλων του, δεν εγκλωβίζεται στην αρτιπαιξία, αλλά πασχίζει για τη δική του «φωνή» μέσα στους πολλούς. Είναι βέβαια μια διαδρομή η οποία ακόμα διανύεται για τους Big Blue κι έτσι όσοι τους έχουν παρακολουθήσει στις μέχρι τώρα προσπάθειές τους δεν πρόκειται να ακούσουν κάτι διαφορετικό στα 9 κομμάτια του Shooting Star. Αυτό πάντως δεν σημαίνει ανυπαρξία εξέλιξης: διακρίνονται λεπτές μελωδικές διαφοροποιήσεις, μια απαλλαγή από τη «λατρεία» του γκραν φινάλε, μα κι ένα (επιδερμικό) φλερτ με ήχους πέραν της αυστηρής τζαζ ορθογραφίας, όταν ο Kujanpää διαλέγει να κάτσει στο Fender Rhodes.
Αδιαφιλονίκητος πρωταγωνιστής, όμως, είναι η τρομπέτα του Kalevi Louhivuori, με τα υπόλοιπα όργανα να κινούνται συχνά σε μια λογική πλαισίωσής της. Πρόκειται για μια τρομπέτα που επιβάλλει την παρουσία της από τις εναρκτήριες κιόλας νότες του "Mountain Man" και συχνά αιχμαλωτίζει την προσοχή στα 45 λεπτά διάρκειας του Shooting Star, έστω κι αν πρέπει να παρατηρηθεί ότι κινείται σε ένα πλαίσιο ήδη καλά αρθρωμένο στο έργο του Dave Douglas, δίχως δραματικές αποκλίσεις. Γι' αυτό και ο γενικότερος ήχος των Big Blue είναι αμερικάνικος και όχι ευρωπαϊκός, αν και η ευεργετική επίδραση των 1990s έργων του Douglas τους οδηγεί σε μια προσπάθεια να ενσταλάξουν κάτι από τον σκανδιναβικό τζαζ ορίζοντα στο μίγμα τους, όπως φαίνεται λ.χ. σε σημεία των τυμπάνων του Leppänen (π.χ. στο "Corales"). Χρειάζεται ωστόσο περισσότερη τόλμη.
Το αποτέλεσμα απέχει από το σπουδαίο και μια αυστηρή κριτική δεν θα έχει άδικο αν θεωρήσει το φινλανδικό σχήμα ως υποσημείωση στον Douglas, η οποία πιο συχνά από όσο δικαιολογείται εγκλωβίζεται σε συμβατικές διαδρομές. Θα έχανε ωστόσο το πόσο ευχάριστα μπορεί εν τέλει να ηχήσει στο αυτί (ακόμα και στο απαίδευτο στην τζαζ αυτί) αυτή η άσκηση πάνω στα χαλαρά τέμπο τα οποία δίδαξε η cool παράδοση ή το πόσο αβίαστα μπορούν να περάσουν στο νυχτερινό ραδιόφωνο των καιρών μας (ακόμα και στο μεσολιθικό ελληνικό ραδιόφωνο) στιγμές σαν το "Athena" ή το "The Golden Fang". Ομολογουμένως όλα τούτα δεν είναι πολλά, εφόσον μιλάμε για μια μουσική που παραμένει πραγματικός ωκεανός. Δεν είναι πάντως και αμελητέα.
{youtube}GT2tbuInh_M{/youtube}
