Στιλιστικών επιλογών και μεταποκαλυπτικών προφάσεων εξαιρουμένων, το Ice On The Dune των Empire Of The Sun δεν αποτελεί τίποτα παραπάνω από ένα χορευτικών διαθέσεων electro-pop άλμπουμ, το οποίο θυσιάζει τις indie καταβολές των δημιουργών του προς όφελος εκκωφαντικών beats και δυνατών ρεφρέν. Τα οποία, παρότι εντυπωσιακά χάρη στη στουντιακή λεπτοδουλειά που έχουν απολαύσει, ηχούν κενά λόγω εμφανούς έλλειψης πρωτοτυπίας και περαιτέρω νοήματος.
Πέντε χρόνια πίσω, το ντεμπούτο των Luke Steele & Nick Littlemore Walking On A Dream ξένισε πολλούς, καθώς θύμιζε αρκετά έναν δίσκο που είχε κυκλοφορήσει λίγους μήνες νωρίτερα, από Νέα Υόρκη μεριά: το Oracular Spectacular των MGMT είχε ήδη δημιουργήσει μεγάλο ντόρο, μην αφήνοντας πολλές ελπίδες στους Αυστραλούς για την επανεφεύρεση του τροχού της χορευτικής indie pop. Σήμερα, ωστόσο, δεν συντρέχει λόγος αντίστοιχης ανησυχίας, αφού πλέον κανένα από τα δύο σχήματα δεν ηχεί το ίδιο. Αν όμως οι MGMT πήραν τον δύσκολο δρόμο της αυτο-υποβάθμισης ως σωσίβιας λέμβου από το stardom που ήδη είχε αρχίσει να τους καταπίνει, οι Empire Of The Sun έκαναν άλματα προς την αντίθετη πλευρά.
Έχουμε λοιπόν στα χέρια μας ένα καθυστερημένο δεύτερο άλμπουμ, το οποίο ακούγεται φτιαγμένο για να σαρώσει τις καλοκαιρινές πίστες, στηριζόμενο σε έναν ομογενοποιημένο ήχο με house προέλευση, που στο πέρασμά του διεμβόλησε τα διακριτά χαρακτηριστικά των Empire Of The Sun. Δεν αρκεί η φωνή των τέως Sleepy Jackson με τα εξαιρετικά της αφαιρετικά φαλτσέτο για να σώσει τούτο το δισκογράφημα από το γενικοφανές στιλιστικό του ατόπημα. Όσο κι αν ο Steele πείθει ως σημαδούρα στον ωκεανό της electro-pop δισκογραφίας, αναδεικνύοντας το σχήμα από την αφάνεια, τόσο λείπει από τα 12 περιεχόμενα κομμάτια το στίγμα της ενδιαφέρουσας τραγουδοποιίας, εκείνης που θα έκανε τη διαφορά.
Όπως έχουν λοιπόν τα πράγματα, το Ice On The Dune στέκεται ως ένα αξιοπρεπές χορευτικό δισκάκι με υψηλών προδιαγραφών παραγωγή και ιδιαιτέρως ενδιαφέροντα φωνητικά, το οποίο ποτέ όμως δεν απογειώνεται –λόγω της έντονης αυτοαναφορικότητας, της έλλειψης βάθους και πρωτοτυπίας, καθώς και της τραγικά κιτς παρουσίασης που το συνοδεύει. "DNA", "Alive", "I'll Be Around" και το 1980s "Keep A Watch" μπορεί να ξεχωρίζουν ως highlights που αξίζει να ακουστούν αλλά, σαν σύνολο, ο Παγωμένος Λόφος αποτελεί ένα random αποτέλεσμα, κατάλληλο μόνο για random ακροάσεις.
{youtube}IPKAwJKGSDc{/youtube}
