Κατά πρώτον, υπάρχει αυτή η μεταπήδηση του Ólafur Arnalds από τη μικρή, ανεξάρτητη και εκλεκτική ετικέτα της Erased Tapes στη Mercury Classics –θυγατρική της θρυλικής Decca, η οποία με τη σειρά της ανήκει πλέον στο δυναμικό της Universal. Δεν πάω το θέμα στη διαμάχη μεταξύ mainstream και εναλλακτικού (ή στην όποια μορφή μπορεί να πάρει ένα τέτοιο δίπολο), σημειώνω απλώς το γεγονός ως σημαντικό στην πορεία του Ισλανδού συνθέτη. Διότι ακόμα και σήμερα –που τέλος πάντων η δισκογραφία δεν βρίσκεται στα πιο ανθηρά της– μια τέτοια κίνηση μπορεί να φέρει τον μουσικό ενώπιον ενός ευρύτερου ακροατηρίου, να του δώσει την ευκαιρία να δοκιμάσει τις δυνάμεις του πέρα από τα στενά όρια ενός μικρού, αφοσιωμένου ακροατηρίου.
Αν και νομίζω πως, παρ’ όλες τις αλλαγές που υπάρχουν στη μουσική του Arnalds, δεν είναι τόσο ότι εκείνος πήγε στην πολυεθνική, όσο ότι η τελευταία ήρθε σε αυτόν. Γιατί η προσέγγιση του Ισλανδού δεν διαφοροποιείται στην ουσία της: το For Now I Am Winter αποτελεί συνέχεια των προηγουμένων έργων του, αν και στο αρκετά πιο διευρυμένο. Ιδίως αν δεχθούμε πως ό,τι προσπαθούσε τόσο ο ίδιος, όσο και η όλη παρέα της Erased Tapes (Nils Frahm, Peter Broderick και λοιποί) ήταν να διαμορφώσουν και να εντρυφήσουν σε μια αισθητική η οποία αφενός διατηρεί τις ευαισθησίες της κλασικής μουσικής, στοχεύοντας –δια των διαφόρων αφαιρέσεων– σε έναν παρεμφερή λυρισμό και αφετέρου μένει απολύτως προσηλωμένη στο σήμερα και στα δικά του εκφραστικά προτάγματα. Με άλλα λόγια, επεδίωκαν μια κλασική μουσική η οποία θα οφείλει πολλά περισσότερα σε συνθέτες όπως ο Max Richter και σε ιδιώματα όπως το post-rock, η ambient ή οι σύγχρονες ηλεκτρονικές φόρμες, παρά σε έναν Μπαχ ή έναν Μπετόβεν. Να και ο αγγλοσαξονικός όρος modern classical που αναδύεται στην επιφάνεια, με όλες τις εγγενείς αντιφάσεις του: πόσο κλασικός μπορεί να είναι κανείς όταν είναι μοντέρνος;
Τέλος πάντων, το For Now I Am Winter βρίσκει τον Ólafur Arnalds στην ίδια όχθη του ποταμού. Ανοίγει όμως το βλέμμα του προς ένα σωρό διαφορετικά ερεθίσματα, με τα οποία φτιάχνει έναν αρκετά πολυσυλλεκτικό δίσκο. Κάπου βρίσκουμε ενισχυμένη τη θέση των ηλεκτρονικών μέσα στη σύνθεση, κάπου ένα κουαρτέτο εγχόρδων ή η Συμφωνική Ορχήστρα της Ισλανδίας έχουν τον πρώτο λόγο· αλλού ακούμε την όλη λογική του Arnalds να δένεται με την ποπ –θυμίζοντας την αντίστοιχη απόπειρα του Owen Pallett στο Heartland του 2010– ενώ δεν λείπουν και οι αναφορές στους συμπατριώτες του Sigur Rós, ακόμα κι αν εμφανίζονται σαφέστατα πιο συγκαλυμμένες σε σχέση με το παρελθόν.
Βασική επίσης διαφοροποίηση η (για πρώτη φορά) χρησιμοποίηση φωνητικών σε τέσσερις από τις συνολικά δώδεκα συνθέσεις του δίσκου. Επιλογή η οποία ίσως ξενίζει στην αρχή, όσο όμως αφήνεις το άλμπουμ να ρέει, τα φωνητικά του Arnor Dan κουμπώνουν με αυτή την παγωμένη μελαγχολία της μουσικής του Arnalds, δίνοντας δύο από καλύτερες στιγμές του συνόλου, τα “For Now I Am Winter” και “A Stutter”. Ιδιαίτερης μνείας χρίζει και η εξαιρετική δουλειά του Nico Muhly στην ενορχήστρωση, διότι πραγματώνει και αναδεικνύει τις μπόλικες αναφορές που φέρνει στο τραπέζι η γραφή του Arnalds.
Ο ίδιος ο συνθέτης κάθεται βεβαίως στο πιάνο, οι λιτές γραμμές του οποίου αποτελούν τον κύριο ανάπτυξης των συνθέσεων –στην πλειονότητά τους αργόσυρτες, συναισθηματικές και εμποτισμένες με μια εύθραυστη μελωδικότητα. Η γραφή του Ισλανδού προσπαθεί να συμπεριλάβει σε ένα σώμα πολλές εκφραστικές δυνατότητες, ενώ την ίδια στιγμή παλεύει να μείνει όσο απλούστερη γίνεται. Ίσως εδώ να εμφανίζονται κάποιες μικρές αδυναμίες, με μερικές συνδέσεις να μοιάζουν κάπως βεβιασμένες ή τέλος πάντων όχι πλήρως αφομοιωμένες. Πάντως με το For Now I Am Winter, ο Ólafur Arnalds κάνει πολλά επιτυχή ανοίγματα και θέτει ίσως και ορισμένες ουσιώδεις βάσεις, πάνω στις οποίες μπορεί να εξελιχθεί περαιτέρω η λογική και η φύση της μουσικής του ταυτότητας.
{youtube}_O-WHevzCR8{/youtube}
