Ο ήλιος βυθίζεται στον Ειρηνικό Ωκεανό, όμως κάνει ακόμα ζέστη κι αυτή η αφόρητη υγρασία, που αγγίζει το 85%, εξακολουθεί να κολλάει πάνω σου. Το ανοιχτό αυτοκίνητο γλιστράει αργά στη Sunset Boulevard για να φθάσει στο Μαλιμπού και η μουσική που ακούγεται αντανακλά το καλιφορνέζικο τοπίο. Κι όμως, οι Psychic Ills βρίσκονται στην άλλη πλευρά, στη Νέα Υόρκη. Δέκα χρόνια έχουν περάσει από τη δημιουργία της μπάντας, βινύλια και EPs, άλμπουμ και 7ιντσα, πολλές συναυλίες και μια σταδιακή εξέλιξη από τους πρώτους (πιο πειραματικούς) ήχους, σε ηχητικά τοπία τα οποία φλερτάρουν με την πιο ποπ πλευρά –με την ευρεία έννοια– χωρίς ωστόσο να χάνουν την αιχμηρότητά τους.
Οι φετινοί Psychic Ills περπατούν πάνω στους πειραγμένους ψυχεδελικούς δρόμους όπου το ροκ εν ρολ συναντά τον Jimi Hendrix και τους Pink Floyd, μέσα από σκοτεινούς echo διαδρόμους και σόλο που φτιάχνουν μια αίσθηση jamming• η οποία άλλοτε παραπέμπει σε ζωντανή ηχογράφηση σε club κι άλλοτε γίνεται πιο μοναχική υπόθεση, στη γωνιά π.χ. κάποιου σπιτικού στούντιο. Η αγάπη δε της μπάντας για τα μπλουζ φαίνεται ξεκάθαρα καθώς ξεδιπλώνεται ο δίσκος: εκφράζεται με τον τρόπο των Black Keys, χωρίς ωστόσο τα εκκωφαντικά ξεσπάσματα που προτιμά ο Dan Auerbach και με έναν πιο funky απόηχο –όπως στο “FBI”.
Η συνάντηση των αργόσυρτων ηλεκτρικών μπλουζ της ερήμου και της ντυλανικής folk με τα επαναλαμβανόμενα μοτίβα της psych rock έκφρασης φαίνεται να επιτυγχάνεται εύκολα στο One Track Mind των Psychic Ills –αν και η χρυσή τομή απέχει παρασάγγες. Ισορροπημένη παραγωγή, μονότονα, νωχελικά φωνητικά, λίγα και διακριτικά σύνθια, μπόλικη παραμόρφωση και reverb, ρυθμικά τύμπανα να μετρούν τον χρόνο με ακρίβεια ελβετικού ρολογιού και ανάγλυφες μπασογραμμές. Κι από κοντά, τα ζαλιστικά, σχεδόν σπειροειδή, riffs να κυκλώνουν αργά (ενίοτε και πιο γρήγορα) τον ακροατή σε μια θολή ομίχλη που φέρνει κατά νου τον Hendrix.
Ιδιαίτεροι πειραματισμοί και περίεργα μουσικά περάσματα δεν έχουν θέση στο άλμπουμ, που αναπτύσσεται μάλλον στατικά και προβλέψιμα ακόμα και όταν η μελωδία πάλλεται στον αέρα. Παρά όμως την έλλειψη πρωτοτυπίας οι Psychic Ills καταφέρνουν να δώσουν την αίσθηση ότι η μουσική κυλάει χωρίς να κομπιάζει (εμφανώς) και ότι μπορούν ακόμα να φτιάχνουν εικόνες με όμορφες μελωδίες, που είναι και τελικό ζητούμενο για έναν δίσκο τον οποίον θα αγκαλιάσουν εύκολα τόσο οι παραδοσιακοί ακροατές της νέο-ψυχεδέλειας, όσο και οι φανατικοί της indie σκηνής.
{youtube}8RRm1yZfjFM{/youtube}
