Γνωστό δεν τον λες τον Tim Hecker. Και παρότι γενικώς τον κατατάσσουν στην electronica, έχω την αίσθηση πως δεν έχει και τόσους φίλους εκεί –ενδιαφέρει μάλλον περισσότερο όσους ψάχνονται για τη μουσική που διαμορφώνεται στα «σύνορα» κατεστημένων ετικετών. Ναι, πείτε την και πειραματική αν θέλετε. Όχι ότι στερείται ηλεκτρονικών κατευθύνσεων, δεν λέω ότι η κατάταξη είναι αυθαίρετη. Σταθερά, ωστόσο, βρίσκω ότι ο Hecker «τεντώνει» τον ηλεκτρονικό του καμβά και τις ambient αναζητήσεις του ξεκινήματός του προς το πιθανό, παρά υπακούει στα πλαίσια που λίγο-πολύ έχουμε μάθει να συσχετίζουμε με αυτές τις ετικέτες.
Να, ας πούμε, φέτος τον βρίσκουμε να συνεργάζεται με τον Oneohtrix Point Never (κατά κόσμον Daniel Lopatin), έναν μουσικό αρκετά συγγενή, υπό την έννοια ότι και στο δικό του έργο το ηλεκτρονικό με το πειραματικό μπλέκονται κατά τρόπο συχνά αξεδιάλυτο –απλά στην περίπτωσή του, λόγω ίσως ευρύτερης αποδοχής;– η ετικέτα έχει περισσότερο καλυμμένα τα νώτα της: «experimental ambient». Ωστόσο Lopatin και Hecker υπερβαίνουν στο Instrumental Tourist ακόμα κι αυτήν, καταθέτοντας μια δουλειά στην οποία το όποιο πειραματικό και ambient έχει ίση παρουσία με τον τζαζ καταβολών αυτοσχεδιασμό και με τη μουσική εκείνη που οι Δυτικοί λαλούν «world», όπως την εκπροσωπεί π.χ. η χρήση σιτάρ ή κότο.
Ο δίσκος περιφέρεται, αλλά όχι άσκοπα. Παραμόρφωση, δρόνοι και μελωδίες κινούνται με διάθεση εντροπίας, φτάνουν όμως σε ένα τελικό ηχητικό απόσταγμα το οποίο μπορεί να μην κρίνεται συναρπαστικό καθ’ όλη τη διάρκεια της ακρόασης, πείθει όμως και για την καλαισθησία του και για την υπόστασή του. Αναντίρρητα, πρόκειται για μια υπόσταση εγκεφαλική. Τύπου κάθεσαι μόνος σου στο σαλόνι σου, ακούς, επικοινωνείς με το Instrumental Tourist κατά έναν τρόπο λόγιο: απολαμβάνεις, δίχως να κουνηθεί πόδι, μέση, πισινός. Αν και υπάρχει μια συζήτηση εδώ, κρατήστε το «απολαμβάνεις» και τσεκάρετε, δειγματοληπτικά, τα “Ritual For Consumption”, “Uptown Psychedelia” ή το αφιερωμένο στον Thomas Mann “Vaccination”. Αποτελεί πάντως μεγάλη νίκη των Lopatin & Hecker η ικανότητά τους να φτιάξουν έναν κοινό τόπο: είναι πολύ δύσκολο να πεις πού ακούς περισσότερο τον έναν και πού τον άλλον.
Δεν θα βρείτε λοιπόν εδώ τη δισκάρα των 4 αστέρων την οποία ονειρεύονται διάφοροι Αγγλοσάξονες κριτικοί, στο γνώριμο (στις μέρες μας) πνεύμα υπερ-πριμοδότησης όποιου δίσκου ψάχνει πράγματα στα όρια. Καλό είναι να ψάχνεις, ακόμα καλύτερο όμως να βρίσκεις. Στο Instrumental Tourist ξεκινά ένας ενδιαφέρων διάλογος, οργάνων, μυαλών, διαθέσεων, προσεγγίσεων, κατευθύνσεων. Δεν καταλήγει κάπου –και δεν θέλει να καταλήξει κάπου. Γι’ αυτό κι εμείς οι (από)τιμητές ας χαλαρώσουμε λιγάκι. Και το 7 καλός βαθμός είναι, μην το ξεχνάς…
{youtube}kn6zlGKI4SU{/youtube}
