Ένας στιβαρός δίσκος με σκοτεινή ηλεκτρονική χροιά είναι το φετινό πόνημα των εκ της Πόλης των Αγγέλων ορμώμενων Liars. Με επίκεντρο, όπως πάντα, τον ρυθμό και με μια πρώιμη πανκ αναρχική διάθεση ως οδηγό, η φετινή τους παλινδρόμηση (προφέρεται «Wish You») τους φέρνει στο ψηλότερο σκαλί της μέχρι τώρα δημιουργικής τους πορείας.
Αποκομμένο και απομακρυσμένο από τον περίγυρό του, το WIXIW αποτελεί, ως κόνσεπτ, την επιτομή μιας δυαδικής αντιμετώπισης της επαφής του ατόμου με τρίτους –από ευλογημένη ως και αναθεματισμένη. Σε μέσες άκρες αποτελεί ηχογράφημα παρανοϊκό σαν το τοποθετήσει κανείς σε άμεση συνάρτηση με το μήνυμα και τη διάθεση που θέλει να περάσει στον ακροατή. Φοβισμένο και αγοραφοβικό τη μία στιγμή, ζεστό και φιλικό την άλλη.
Φταίνε μάλλον τα υπόγεια ηλεκτρονικά beats και τα παγωμένα σίνθια γι' αυτό. Σε συνδυασμό με τα φθαρμένης χροιάς και οικείας διάθεσης φωνητικά του Angus Andrew, δημιουργούν μια ηχητική φλέβα χρυσού της οποίας η άμεση αναφορά στους Ραδιοκέφαλους του σήμερα αποτελεί απλά και μόνο την αφετηρία των 40+ λεπτών του δίσκου. Η εισαγωγή με το “The Exact Colour Of Doubt” ιντριγκάρει, ενώ το “Octagon” που ακολουθεί «ρουφάει» τον ακροατή σε ένα deep house σύμπαν βουτηγμένο στα βάλιουμ. Με την έλευση του “No.1 Against The Rush” το στοίχημα έχει ήδη κερδηθεί: το WIXIW των Liars αιχμαλωτίζει τις αισθήσεις.
Με κοινή αφετηρία και προορισμό, η σκοτεινή alternative ταυτότητα της παρούσας κυκλοφορίας μπορεί να ακούγεται αυτο-επιεικής ή και χωρίς σκοπό, αλλά δεν βρίσκεται εκεί η ουσία. Αυτή επικεντρώνεται στους ήχους και στη διάθεση των Αμερικανών. Όπως και στην ατμόσφαιρα και στην εκάστοτε δεδομένη στιγμή, σε μια εσώτερη και υπόγεια ηχητική σύγκρουση με κοινή συνισταμένη την αποξένωση του σύγχρονου Δυτικού ανθρώπου από τον ίδιο του τον εαυτό και απ’ όσα/όσους τον περιβάλλουν και τον περιτριγυρίζουν.
Σαφές credit πρέπει βέβαια να δοθεί και στον παραγωγό (και ιδιοκτήτη της Mute) Daniel Miller για τον καθοριστικό του ρόλο στη νέα αυτή ηλεκτρονική κατεύθυνση της μπάντας. Ακολουθώντας τις αισθητικές παραμέτρους των Andrews, Hemphill & Gross, προσθέτει αυτήν ακριβώς τη φρικαρισμένη μελαγχολία που κάνει τη διαφορά. Προς τιμήν δική του και της εταιρίας του, που στεγάζει τούτο εδώ το πόνημα.
Με το κολασμένο “Brats” να αποτελεί –εκτός από προσωπικό κόλλημα– και τον απαραίτητο δυναμίτη που (σχεδόν) κλείνει το άλμπουμ, η φετινή πρόταση των Liars φαίνεται να είναι και η πιο καλοδουλεμένη indie στιγμή του 2012. Δεν θα απολαύσει όμως το οχταράκι της βαθμολογικής κλίμακας εξ αιτίας μερικών ολίγον τι ξεψυχισμένων στιγμών εδώ κι εκεί, χωρίς πάντως κάτι τέτοιο να το σταματά από το να προταθεί ως παράδειγμα προς μίμηση για πολλούς συνοδοιπόρους των Liars που το έχασαν στη πορεία. Λίγοι σύγχρονοι καλλιτέχνες ακούγονται πλέον τόσο απρόβλεπτα καλοί στο έκτο άλμπουμ της καριέρας τους.
{youtube}ggR6RuBh8I0{/youtube}
