Για καλλιτέχνες του μεγέθους και της ιστορίας του Carlos Santana συνηθίζεται να λέμε ή να γράφουμε (καλή ώρα) ότι, λόγω των όσων σπουδαίων και μεγάλων πέτυχαν στο παρελθόν, δικαιούνται πλέον να κάνουν «ό,τι τους καπνίσει». Μια στο τόσο όμως έρχεσαι αντιμέτωπος με έναν δίσκο τόσο κακό, που σε κάνει να ξεχάσεις την ιστορία του δημιουργού του και να αρχίσεις να αμφιβάλεις για τα πάντα.
Σύμφωνα με το αυτοκόλλητο στην πρόσοψή του, το Shape Shifter των Santana χρειάστηκε δύο δεκαετίες για να ολοκληρωθεί. Κάτι τέτοιο ακούγεται τουλάχιστον απίστευτο, αφού τα 13 κομμάτια του θα μπορούσαν άνετα να έχουν ηχογραφηθεί μέσα σε μία μέρα, μιας και (στην πλειονότητά τους) αποτελούν τζαμαρίσματα που ακολουθούν πάνω-κάτω την ίδια λογική: η μπάντα (κιθάρα, μπάσο, ντραμς, πλήκτρα) παραμένει «κλειδωμένη» σε ένα γκρουβ (μπαλάντα, ελαφρά τζαζ, λάτιν, ανάλογα την περίπτωση) και ο Santana σολάρει από πάνω.
Η σχεδόν παντελής απουσία συνθέσεων και θεμάτων κάνει το Shape Shifter να ακούγεται σαν βοηθητικό CD για μαθητευόμενους κιθαρίστες, οι οποίοι θέλουν να εξασκηθούν παίζοντας πάνω στον ρυθμό. Πέραν αυτών, το παίξιμο του Santana είναι ως επί το πλείστον ανέμπνευστο και νωθρό, αν και είναι σαφές ότι η τεχνική του παραμένει σε υψηλό επίπεδο. Αλλά και η παραγωγή –υπογεγραμμένη κυρίως από τον ίδιο– έχει αρκετά προβλήματα: και ως προς τις ισορροπίες μεταξύ των οργάνων, αλλά και ως προς την παρωχημένη αισθητική της. Διασώζεται το μοναδικό τραγούδι του άλμπουμ “Eres La Luz”, το μόνο που καταφέρνει να δώσει λίγη «ψυχή» σε ένα άλμπουμ που, εκτός των άλλων, προδίδεται και από τη μεγάλη χρονική διάρκειά του.
Για να είμαι δίκαιος, το Shape Shifter φαίνεται να φτιάχτηκε με καλές προθέσεις. Ανάμεσα σε διάφορα χίπικα μηνύματα στο ένθετο, ο Carlos Santana αναφέρει τους ιθαγενείς της Αμερικής και το δικό του ίδρυμα Milagro, το οποίο έχει σκοπό να βοηθά στην υγεία και στην εκπαίδευση παραμελημένων παιδιών ανά τον κόσμο. Η επιλογή του επίσης να κάνει έναν ορχηστρικό δίσκο δείχνει ότι μάλλον συνειδητοποίησε τη ζημιά που προκάλεσαν στην εικόνα του οι δισκογραφικές επιλογές του τα τελευταία δέκα και κάτι χρόνια, οι οποίες στόχευαν περισσότερο στις λίστες επιτυχιών παρά στις καρδιές των ακροατών του.
Δυστυχώς όμως οι καλές προθέσεις δεν φαντάζουν αρκετές για να διασώσουν το Shape Shifter. Παρά την πολυετή κυοφορία του, ακούγεται βιαστικά και πρόχειρα φτιαγμένο, ανέμπνευστο και τελικά απογοητευτικό. Πολύ φοβάμαι μάλιστα ότι θέτει σοβαρή υποψηφιότητα για τη θέση του χειρότερου άλμπουμ στην καριέρα του διάσημου κιθαρίστα και κάνει άλλες εργασίες του που δέχτηκαν έντονη κριτική (π.χ. τα All That I Am και Guitar Heaven) να ακούγονται συμπαθητικές. Φαίνεται πως ο δρόμος για την ανάκτηση της χαμένης καλλιτεχνικής υπόληψής του δεν θα είναι στρωμένος με ροδοπέταλα...
{youtube}EXGbfuW-3uc{/youtube}
