Εννιά χρόνια και τρεις δίσκοι – τούτος εδώ είναι ο τέταρτος – κύλησαν από τότε που οι Torsten και Niels Kinsella κίνησαν μαζί με τον Lloyd Hanney προς τους γαλαξίες της οργανικής, post-rock αισθητικής. Χρόνια στα οποία δεν γνωρίζω να σας πω αν έπεισαν όσους τους ακολούθησαν για το ότι ο Θεός είναι αστροναύτης (κι αυτοί από το Nightbreed του Clive Barker έχουν πάρει το concept), πάντως διακρίθηκαν για μεστά, εμπνευσμένα σύνολα ήχων, με ιδιαιτέρως λυρικές αποχρώσεις.
Αυτό είναι και το τοπίο του παρόντος δίσκου, που φέρει απλά το όνομά τους: God Is An Astronaut. Τοπίο γνώριμο, θεωρώ όμως περισσότερο ενεργητικό, περισσότερο κατεργασμένο και με περισσότερη λεπτοδουλειά δοσμένο, συγκρινόμενο με εκείνα των άμεσων ηχητικών του «προγόνων», A Moment Of Stilness EP (2006) και Far From Refuge (2007). Από την αρχή της καριέρας τους είχε βέβαια διαφανεί η συνθετική σκέψη των Ιρλανδών, εδώ όμως αφενός βρίσκουν τον τρόπο ώστε να καταδυθούν σε μεγαλύτερα βάθη έμπνευσης και αφετέρου η αποτύπωση των συναισθηματικών εντάσεων των δημιουργιών τους γίνεται με τρόπο απαιτητικότερο: τα κολλάζ ήχων δεν είναι μόνο εγκεφαλικά όμορφα και τεχνικώς καλοδομημένα, μα διαθέτουν συναισθηματικό σφρίγος από το ξεκίνημα του άλμπουμ ως το φινάλε του. Τη δύναμη δηλαδή να σε παρασύρουν σε ένα ταξίδι με κλειστά μάτια, βαμμένο με τα μουντά γκρι-μπλε χρώματα της Ιρλανδικής Θάλασσας και με τις πράσινες αποχρώσεις των πλαγιών της Κοιλάδας των Δύο Φρυδιών, όπως είναι η σωστή απόδοση στα Ελληνικά του ιδιαίτερου τόπου καταγωγής της μπάντας.
Οι God Is An Astronaut καταφέρνουν να αποδώσουν στην εντέλεια το «χρώμα» και την «αίσθηση» τίτλων όπως “First Day Of Sun” και “Snowfall”, ενώ παράλληλα φτάνουν σε highlight καριέρας με συνθέσεις όπως το “Shadows”, το “Zodiac” και το “Echoes”. Ακούγοντας το νέο άλμπουμ των Ιρλανδών δεν μπόρεσα να μην αναλογιστώ ότι συχνά έφτασαν σε αποτελέσματα το ίδιο δυνατά αισθητικά με εκείνα των Mono στο πρόσφατο Hymn To The Immortal Wind, δίχως όμως να έχουν την «πολυτέλεια» μιας ολόκληρης ορχήστρας πίσω τους, μα με μόνο τους «οπλισμό» κιθάρα, μπάσο, τύμπανα και πλήκτρα – το εκπληκτικό τους visual show είναι μόνο για όσους τυχερούς τους βλέπουν ζωντανά. Άλλη βέβαια λογική θα μου πείτε και άλλες οι απαιτήσεις της ενορχήστρωσης, πέραν του καλαίσθητου των πρωταρχικών μελωδικών συλλήψεων. Αρκετά όμως με τα όσα απασχολούν το δικό μου κεφάλι: αν σας αρέσουν οι God Is An Astronaut, σπεύστε να αναζητήσετε ένα από τα καλύτερα μέχρι σήμερα άλμπουμ τους (το οποίο σημειωτέον δεν έχει ελληνική διανομή). Αν δεν τους γνωρίζετε ή δεν τους συμπαθείτε, να, ίσως, η ευκαιρία για να το ξαναδείτε λίγο το ζήτημα, ενόψει και του νέου τους ερχομού κατά τα μέρη μας...
