Η κόρη της κυρίας Μούσχουρη, είναι μία συμπαθέστατη νεαρή Γαλλίδα, που φιλοδοξεί να ακολουθήσει τα βήματα της μαμάς της ή –γιατί όχι;- να τα ξεπεράσει κιόλας. Και εκ πρώτης όψεως διαθέτει όλα τα απαραίτητα εφόδια. Καλή φωνή έχει, τραγούδια εναρμονισμένα με τις up-to-date απαιτήσεις του mainstream κοινού –όπως δείχνουν τα πράγματα δηλαδή- έχει, μία εξασφαλισμένη αρχική ενισχυτική προώθηση λόγω οικογενείας έχει, ε τι άλλο θέλει κανείς για να πειστεί πως η Γαλλία, τουλάχιστον, έχει βρει την δική της (folk-edition) Dido;
Με 4 συνθέσεις στα γαλλικά, που δίνουν ένα σίγουρο πάτημα στη Γαλλική αγορά και άλλες 11 συνθέσεις στην αγγλικήν, που κυμαίνονται -κατά ένα συντριπτικό ποσοστό- σε χαμηλότονα μοτίβα, η Lenou παίζει κυρίως σε nu-folk μονοπάτια, με πλούσιες σε έγχορδα ενορχηστρώσεις ως επί το πλείστον, φτιάχνοντας το ιδανικό συνοδευτικό soundtrack απογευματινών σιεστών, με το καλοκαιρινό αεράκι στο πρόσωπο και το μπλε χρώμα της απέναντι θάλασσας σε πρώτο πλάνο.
Αν κάτι εκπλήσσει είναι το ότι το πρώτο της αυτό άλμπουμ δείχνει να προσεγγίζει υφολογικά περισσότερο δουλειές από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού και ερμηνεύτριες, όπως η Mary Chapin Carpenter και η Natalie Imbruglia (μην απορείτε, κι η Αυστραλία από την άλλη... πλευρά του Ατλαντικού είναι!), ενώ μόνο οι γαλλόφωνες συμμετοχές –ίσως και συνειρμικά περισσότερο- διαθέτουν τον ευρωπαϊκό αέρα, που λογικά περιμέναμε να διαθέτει μία ελληνοελβετογαλλίδα (ουφ!) ερμηνεύτρια.
Οι εις την γαλλικήν ερμηνευμένες συνθέσεις που βρίσκουμε εδώ είναι μάλιστα και οι πιο ενδιαφέρουσες, μαζί με τα 2 πρώτα tracks (το ομώνυμο, αλλά και το Just Love Me) του άλμπουμ. Το υπόλοιπο μέρος του, χωρίς να απογοητεύει, σίγουρα δεν καταφέρνει να πείσει για το βάθος και τον πλούτο των μουσικών ιδεών και προτάσεών του. Οι συνεργάτες της κόρης Μούσχουρη περιορίστηκαν στο να πλασιώσουν ηχητικά με μάλλον διεκπεραιωτικό τρόπο (επιτρέψτε μου να γίνω λίγο απόλυτος εδώ, ίσως και υπερβολικά αυστηρός) την συμπαθητική φωνή της, με συνέπεια το τελικό αποτέλεσμα να μην αποφεύγει το χαρακτηρισμό «επίπεδο» και –στο όρια του βαρετού- «προβλέψιμο».
Η ελαφριά μελαγχολία, οι -διανθισμένοι με ολίγην πικρία- ερωτικοί στίχοι (γραμμένοι με όσο πιο απλά λόγια γίνεται, βεβαίως) και οι standard δομές των τραγουδιών της έχουν προσεχθεί από τους παραπάνω και φροντίζουν όλοι για ένα εύπεπτο τελικό αποτέλεσμα που δεν θα ενοχλήσει κανέναν, αλλά αντίθετα θα μπορέσει να προσεγγίσει ένα ακροατήριο που «κυνηγάει» το μελό τραγούδι εν είδη ασπιρίνης για να διασκεδάσει ή να θεραπεύσει τις διάφορες ερωτικές/συναισθηματικές του ανησυχίες. Απλά εμείς περιμένουμε περισσότερα... Που θα πάει, η μαμά της θα φροντίσει –λογικά- για την μουσική εκπαίδευση της κόρης...
