Απογοητευτικό το ντεμπούτο του dj superstar πλέον -κάποτε πιο εκλεκτικού παραγωγού, dj και remixer- Paul Oakenfold. Δύσκολα μπορεί κανείς να φανταστεί πως, μετά από τόσα χρόνια στα οποία δεν είχε εμπλακεί -περιέργως-, στη δημιουργία ενός ολοκληρωμένου dance έργου, μας ξανασυστήνεται ως δημιουργός με ένα τόσο αφόρητα βαρετό mainstream dance album, με όλες μάλιστα τις αδυναμίες των τελευταίων και χωρίς τα θετικά. Το 'Bunkka' (ο τίτλος έρχεται από το όνομα του studio που χρησιμοποίησε), δηλαδή, έχει όλα εκείνα τα γεμίσματα που συμπληρώνουν στα γρήγορα, όπως είθισται, μια ολοκληρωμένη κυκλοφορία κάποιου που ξαφνικά απέκτησε ένα hit και σπεύδει να το εξαργυρώσει, δίχως όμως το hit!
Το ντεμπούτο single του, 'Ready Steady Go' με τη συμμετοχή του Asher D των So Solid Crew, δεν είναι παρά μια μέτρια mid-90s breakbeat άσκηση του Norman Cook ή των Prodigy. Θυμόμαστε την παραγωγή του στο κλασικό 'Pills Thrills And Bellyaches' των Happy Mondays, αλλά το 'Time Of Your Life', με τα φωνητικά του Perry Farell, εκτός του ότι μοιάζει παρωχημένο πλέον ηχητικά και χωρίς κανένα φανερό δεσμό με τα υπόλοιπα, θα παίρναγε από πολλή σκέψη προκειμένου να κυκλοφορήσει ως b-side, είτε αυτών, είτε των Stone Roses.
O Ice Cube μοιάζει χαμένος στο διάστημα και το μόνο που έχει να κάνει είναι φλυαρεί, οι Nelly Furtado και Tricky είναι μαζί ασύνδετοι, αλλά εδώ η συμμετοχή τους ξεχωρίζει σαν τη μύγα μεσ' το γάλα. Και υπάρχουν τόσα άλλα κομμάτια, όπως αυτά των συμμετοχών των Grant Lee Philips (από την μπάντα των Grant Lee Buffalo) και Shifty Shellshock (των Crazy Town) που είναι πραγματικά άσχημα. Η συμμετοχή της Carla Werner στο "Southern Sun", κάπως σώζει τα πράγματα, αλλά περνά πολύς καιρός ώσπου να τελειώσει το album.
Ρυθμικά, ο Oakenfold προσανατολίζεται στα breakbeats, στην πιο αργή τους έκδοση, στο hip hop, αλλά και σε πιο big beat και trancey εκδοχές τους, κρατώντας όμως ίσες αποστάσεις από τις ιδιαιτερότητες τους. Φλερτ με τη φαντασία δεν υπάρχουν ούτε αποσπασματικά.
Η παραγωγή είναι πάντως προσεγμένη, το στυλ κυριαρχεί (έστω και αν μας παραπέμπει σε μπαγιάτικα ακούσματα), αυτό όμως που δεν υπάρχει είναι η ουσία. Είτε αυτή που θα σε κάνει να ακούσεις κάποιο από τα tracks ξανά (γιατί ολόκληρο το album είναι ασύνδετο, οπότε αυτό το αποκλείουμε) με θαυμασμό για κάποια από τις ιδέες του, είτε αυτή που θα σε κάνει απλώς να ...χορέψεις. Η ερώτηση, λοιπόν, που πρέπει να θέσουμε στον Paul, είναι: Με το χέρι στην καρδιά, θα έπαιζε κάποιο από τα κομμάτια του σε κάποιο set του, αν δεν ήταν από τα χεράκια του;
