O δεύτερος κανονικός studio δίσκος των Βeta Band, τρία χρόνια μετά το σούπερ The 3 EP’s, ήρθε και έχει μία βασική αποστολή. Να αποδείξει ότι η μπάντα δεν είναι τυχαία και ότι πέρα της πρώτης συλλογής έχει να δώσει και άλλα στη σύγχρονη δισκογραφία. Αυτό δεν θα συνέβαινε αν ο προηγούμενος και ομώνυμος δίσκος δεν ήταν τόσο κακός. Οι ίδιοι τον χαρακτηρίζουν απλώς “Shit” και εκτός δύο τραγουδιών, κάπως έτσι είναι. Η δημοσιότητα δε που αποκόμμισαν από την ταινία High Fidelity, τους άνοιξε καινούργιους ορίζοντες και η πρόταση των Radiohead για support στην Αμερικάνικη τουρνέ τους, ήρθε σαν θείο δώρο. Με το Hot Shots II, πρέπει να βάλουν τα πράγματα στη θέση τους και να επιβεβαιώσουν την αξία τους.
Mε λίγα λόγια, τα καταφέρνουν. Αυτό δε σημαίνει όμως ότι θα μπορέσουν να επαναλάβουν ένα θρίαμβο σαν αυτό του Dry The Rain. Δεν είναι και εύκολο. Παρόλ’αυτά και εν μέσω διαφόρων ατυχιών (όπως αυτή με το πρώτο single) κατορθώνουν να κυκλοφορήσουν έναν αξιοπρεπές δίσκο που θα αποζημιώσει τους fans και θα προσκαλέσει και καινούργιους.
Η ιστορία με το Squares είναι λίγο πολύ γνωστή. Η μπάντα χρησιμοποίησε ένα sample από το κομμάτι Daydream των Gunther Hullman Choir, το οποίο είχαν ενσωματώσει και οι Portishead στο Sour Times, εφτά χρόνια πριν. Φαίνεται όμως πως και άλλοι είχαν αυτή την ιδέα και έτσι οι I Monster έπραξαν αναλόγως αλλά κατόρθωσαν να κυκλοφορήσουν πρώτοι το δικό τους κομμάτι στερώντας έτσι από τους Beta Band μία σχεδόν σίγουρη επιτυχία. Ωστώσο η ουσία παραμένει. Το Squares είναι καταπληκτικό κομμάτι και αποτελεί μία πανάξια εισαγωγή στο Hot Shots II, το οποίο στη συνέχεια ξεδιπλώνεται και κάνει διάφορες βουτιές σε διάφορα είδη μουσικής.
Οι Beta Band πειραματίζονται με την electronica αλλά δεν ξεχνούν να ροκάρουν. Το Human Being είναι από την ίδια κοψιά με το Dry The Rain, και μάλιστα έχει ένα απίθανο τελείωμα με ένα ανελέητο χτύπημα της κιθάρας, φέρνοντας έτσι punk καταστάσεις στο μυαλό μας. Οι ρυθμοί βρίσκονται σε μία συνεχής αυξομείωση της έντασης, πότε χαλαρωτικοί και πότε αγχωτικοί. Το πιο χαρακτηριστικό στοιχείο της μουσικής των Betas, η φωνή του Steve Mason, χαρίζει στο δίσκο (όπως και σε όλες τις ηχογραφήσεις τους άλλωστε) την μυστηριώδη και διφορούμενη άποψη της μπάντας. Γι’αυτό άλλωστε χρειάζονται πάνω από 10 ακροάσεις για να μπορέσει κάποιος να εκτιμήσει την αξία του Hot Shots II.
Πάντως και μετά από αυτές τις δέκα ακροάσεις, ο καινούργιος δίσκος δεν ξεπερνά σε αξία το The 3 EP’s. Και αυτό διότι είναι ελαφρώς άνισος. Μετά το Human Being, έρχεται το αδιάφορο Gone, ενώ ακολουθούν τα διαμαντάκια Dragon και Broke. Στη συνέχεια έχουμε το εξαιρετικό Quiet που μόνο ήσυχο δεν θα μπορούσε να χαρακτήριστεί. Στο συγκεκριμένο κομμάτι, οι Beta Band γίνονται μελωδικοί (!) και μας αποδεικνύουν ότι δεν είναι πάντοτε σκοτεινοί και μυστήριοι. Το uptempo “Alleged” είναι μία ευχάριστη νότα, αλλά όχι κάτι ιδιαίτερο, ενώ το “Life” εμπλουτισμένο με διαφόρου είδους μπλιμπλίκια, δεν αποτελεί highlight. Το τελείωμα με το Eclipse είναι καταπληκτικό με παιχνιδιάρικους στίχους και χαρούμενη διάθεση.
Τελικά έχουμε έναν δίσκο σίγουρα πάνω του μετρίου αλλά όχι κάτι φοβερό. Το The 3 EP’s φαίνεται ότι θα παραμείνει η κορυφή των Beta Band, και η φιλότιμη προσπάθεια του Hot Shots II θα έρχεται δεύτερη. Το album δεν απογοητεύει, αλλά σίγουρα δεν συγκινεί. Δυστυχως δεν δύναμαι να προβλέψω το μέλλον της Σκωτσέζικης μπάντας αλλά σίγουρα δεν είμαι πλέον αισιόδοξος.
