Δεύτερη κυκλοφορία του Neil Young για το 2000, κι αυτή τη φορά -ω, τι έκπληξη- είναι live. Συγχωρέστε μου την ειρωνία, αλλά ειλικρινά ακούγοντας το Road Rock Vol. 1 δεν βρήκα ούτε ένα λόγο αγοράς του, ακόμα και από τους ίδιους τους fans του Neil.
Tρία επίσημα live albums μέσα στην τελευταία δεκαετία είναι πολλά, κι αν αυτή τη φορά η διαφορά εντοπίζεται στο ότι βρίσκεται χωρίς τους μακροχρόνιους συνεργάτες του, Crazy Horse, αλλά από φίλους και την οικογένειά του, το γεγονός καθαυτό δεν είναι και θετικό ούτε εκ των προτέρων, ούτε μετά την ακρόαση του δίσκου.
Μαζί με τους φίλους Donald "Duck" Dunn, Spooner Oldham, Jim Keltner και Ben Keith, αλλά και μαζί με την αδερφή Astrid και τη γυναίκα του Pegi σε δεύτερα φωνητικά, ο Neil Young αποφεύγει το υλικό από το solo album του, Silver & Gold, που κυκλοφόρησε φέτος και ερμηνεύει μερικά από τα αγαπημένα του, χωρίς εκπλήξεις.
Οι ενορχηστρώσεις δεν ανακαλύπτουν νέες πτυχές των συνθέσεων, η νέα μπάντα δε δείχνει να έχει την εφευρετικότητα και το μουσικό βάρος των Crazy Horse και οι δεύτερες φωνές είναι επίσης άτεχνες.
Κάτι το ακουστικό κιθαριστικό "Peace of Mind" από το Comes a Time του 1978, κάτι μια ακυκλοφόρητη swing μπαλλάντα ("Fool for Your Love"), κάτι το classic "Words", προσπαθούν κάπως να δώσουν ένα λόγο άξιο αναφοράς, αλλά το αποτέλεσμα είναι το ίδιο: Απογοήτευση, έλλειψη ζωντάνιας και του νέου στοιχείου που θα δικαιολογούσε μια νέα live κυκλοφορία.
Ακόμα και η ποιότητα της ηχογράφησης είναι κακή -και για τις απαιτήσεις του ήχου του.
Δε συμφωνείς; Γράψε το δικό σου review!
Copyright (C) 1996-2000 - Avopolis. All Rights
