The Beatles - 1

Πιθανόν να τα γνωρίζετε αυτά τα παλικάρια. Τέσσερα ήταν, και στην περίοδο 1962-1970 κυκλοφόρησαν 13 δίσκους με αποτέλεσμα να γνωρίσουν μία μικρή, σχετικά με το μέγεθος του γαλαξία μας, επιτυχία. Προσέξτε τώρα να δείτε τι γίνεται. Έχουν περάσει 30 χρόνια ακριβώς από την διάλυση του group και η εταιρία τους, κυκλοφορεί ένα κάτι σαν best. Να τονίσω εδώ ότι ένας από αυτούς δεν βρίσκεται στη ζωή πλέον. Οι υπόλοιποι τρεις και η γυναίκα του αποθανόντος θα εισπράξουν τα δικαιώματα. Και συνεχίζω. 

Οι παραγωγοί που δουλεύουν λοιπόν στην Parlophone Records, αποφάσισαν να κυκλοφορήσουν ένα cd το οποίο θα περιέχει - λένε - τα νούμερο ένα τραγούδια του συγκροτήματος όπως αυτά διατυπώθηκαν στο αμερικάνικο Billboard και στο βρεττανικό Record Retailer. Kατάφεραν τελικά μετά βίας να μαζέψουν μόνο 27 κομμάτια και τα φούσκωσαν σε ένα cd-άκι. Τα έβαλαν μάλιστα και σε χρονολογική σειρά, για να ξεχωρίζουμε τον ήχο και να αντιλαμβανόμαστε την εξέλιξη του ήχου του group μέσα από το πέρασμα των δεκαετιών, ω με συγχωρείτε, των χρόνων. 

Τα σχέδια της παραγωγής του συγκεκριμένου δίσκου είχαν ανακοινωθεί μήνες πριν. Θα θυμάστε φυσικά, τα αναμαλλιάσματα, τις υστερίες και όλα τα επεισόδια που έλαβαν χώρα με το άκουσμα και μόνο μίας τόσο σημαντικής κυκλοφορίας. Κάποιος υπεύθυνος της δισκογραφικής (μου διαφεύγει το όνομα του), συγχρόνως με την κυκλοφορία του cd, δήλωσε ότι το σύνολο της μουσικής αξίας τούτου του δίσκου, δεν μπορεί να συγκριθεί με κανένα άλλο cd που κυκλοφορεί αυτή τη στιγμή στο εμπόριο. Ω! Το άκουσες αυτό κύριε αρχισυντάκτα? Αν περισσεύουν κάποια χρήματα από το ταμείο του Avopolis, δωστα μου σε παρακαλώ για να κάνω μία κρούση στην Decca για μερικά δικαιώματα του Beethoven. Θέλω να βγάλω ένα best και να αντιπαραθέσω ένα καλύτερο δισκάκι στον θρασύτατο αυτό κύριο. Εσείς κύριοι καταστηματάρχες το ακούσατε? Βγάλτε σας παρακαλώ όλους τους δίσκους από τα ράφια και πετάχτε τους. Τι νόημα έχει άλλωστε να υπάρχουν, εφόσον μπορούμε να αγοράσουμε την κορυφή σε ένα μόνο δίσκο. Χρειαζόμαστε τίποτις άλλο? Τόσα χρόνια ακούω μουσική με κάποια αυστηρή κριτική ματιά, τέτοιες αναρχικές δηλώσεις πρώτη φορά ακούω.

Στο κάτω κάτω όμως, ο άνθρωπος τη δουλειά του κάνει. Είδατε μέχρι που μπορεί να φτάσει κάποιος για να πουλήσει ένα δίσκο. Αμ, οι άλλοι. Αυτοί οι δούλοι του χρήματος στα HMV στην Αγγλία? Αυτοί, λένε, άνοιξαν το κατάστημα τους στις 12 τα μεσάνυχτα της επίσημης μέρας κυκλοφορίας του δίσκου, για να μην αυτοκτονήσουν οι τρελλαμένοι φανς από την αναμονή. Τελικά κάποιοι Γιαπωνέζοι τουρίστες, τους λυπήθηκαν και το αγόρασαν. Κατόπιν τούτου, γύρισαν πανευτυχείς στην Άπω Ανατολή και προσέθεσαν το 1, στα ράφια του σπιτιού τους, εκεί που έχουν και τους υπόλοιπους 13 δίσκους, αλλά και τα υπόλοιπα 134 bootlegs της μπάντας. Α, ναι, αυτό δεν το ξέχασα. Μερικές φορές, όταν κάποιος από το group έτρωγε κάτι και τον πείραζε και αναγκαζόταν να μπει στην τουαλέτα, ό,τι ήχο έβγαζε εκεί τον ηχογραφούσε. Ε, αυτά μετά ονομάστηκαν bootlegs. Βρε ουστ.

Θέλετε να σας πω ένα μυστικό? Πλησιάστε στην οθόνη και μην το πείτε πουθενά. Εγώ, τα τραγούδια που έχει το 1, τα είχα. Σουτ. Είπαμε, πουθενά. Είχα μπει στο Napster, όταν ακόμα η Parlophone δεν είχε ανακοινώσει την δημιουργία ενός τέτοιου δίσκου και τα είχα κατεβάσει. Τα είχα γράψει, που λέτε, σε ένα cd και το είχα ονομάσει 1. Σας φαίνεται στημένο? Σας εκλιπαρώ να με πιστέψετε. Το cd αυτό το άκουσα 1 φορά. Και μετά το έδωσα σε 1 φίλο. Αυτουνού γέννησε η γυναίκα και έκανε 1 παιδί. Το παιδί του το άκουσε το cd, 1 φορά (φυσικά) και το έσπασε. Ήθελε το καινούργιο των Girls Against Boys. Του το αγόρασα και μετά διαπίστωσα ότι η έμπνευση μου ήταν προφητική, μιας και το εν λόγω cd τελικά κυκλοφόρησε στο εμπόριο με όλες τις συνέπειες που μπορεί να έχει αυτό στην ψυχή ενός άβγαλτου νεαρού/νεαρής ακρατή/ακροάτριας.

Να δείτε που σε μερικούς μήνες θα δούμε στα ράφια των δισκοπωλείων το 2.