Eξι χρόνια μετά το πολυπλατινένιο Dookie, και μετά από πέντε συνολικά album οι Green Day, ή για να ακριβολογούμε ο Billie Joe Armstrong, μοιάζει να διακατέχεται από τις ίδιες ανησυχίες και να τις εξωτερικεύει με ελαφρώς διαφορετικό τρόπο.
Παρά τις "εξαγγελίες" για μεγάλες αλλαγές στον ήχο, o κιθαρίστας, συνθέτης και τραγουδιστής του group δημιουργεί και πάλι τις γνωστές σπινταριστές και γλυκιές μελωδίες του pop-punk χώρου στον οποίο κινείται μαζί με κάποια πιο έντονα περάσματα ακουστικής κιθάρας. Αυτή τη φορά οι Green Day βρίσκονται κάπου ανάμεσα στους δύο αντίθετους (σκληρό και μαλακό) πόλους των δύο προηγούμενων albums - οι επιρροές από Dylan που μας υποσχέθηκαν δεν είναι ευδιάκριτες.
Υπάρχουν, βέβαια, κάποια νέα στοιχεία και μάλιστα στα κομμάτια που ξεχωρίζουν: Ο σχεδόν waltz ρυθμός του Misery είναι ταιριαστός, και μάλιστα διαρκεί 5 και κάτι λεπτά, ένα έπος χρονικά για τα standards των ίδιων και του είδους που υπηρετούν. Πολύ καλό και το Macy's Day Parade με την ακουστική του κιθάρα, και όχι αδιάφορα τα Castaway (με κάποιες κλασικές rock αναφορές), Deadbeat Holiday, Waiting και Minority, με μια αξιοπρόσεκτη ενέργεια και ευδιάκριτες μελωδίες στις οποίες έχουν το δίπλωμα οι Green Day.
Ένα ακόμα party album με μερικές αξιόλογες στιγμές και αρκετές αδιάφορες.
Δε συμφωνείς; Γράψε το δικό σου review!
Copyright (C) 1996-2000 - Avopolis. All Rights
