Smog - Dongs of Sevotion

Γνωστός από τα πανέμορφα home recordings του στα 90s στα "τιμημένα" τετρακάναλα, ο Bill Calahan, κλίνει όλο και λιγότερο προς την πλευρά του lo-fi στις τελευταίες κυκλοφορίες.

Το Dongs of Sevotion (!) αποτελεί το δέκατο Lp αυτού και της παρέας των εναλλακτικών μουσικών που συνοδεύει.

Μιας παρέας που περιλαμβάνει καθόλα σεβαστά πρόσωπα, όπως ο John McEntire (Tortoise, The Sea And Cake) στα drums, ο Jeff Parker (Tortoise, Isotope 217) στην κιθάρα και ο Matt Lux (Isotope 217) στο μπάσο, αλλά μάλλον απλά συγκατοικεί με τις αισθητικές βουλές του Calahan, ο οποίος μοιάζει να δανείζεται στοιχεία από τον Leonard Cohen, τον Lou Reed, να συμπορεύεται ώρες ώρες με το λυρισμό των Tindersticks αλλά να μην καταλήγει πουθενά. Να τον ακούς και να λες ότι πρόκειται για ένα γόνιμο αλλά διάφανο φλερτ.

Ο λυρισμός και η εξαίσια pop μουσικότητα είναι συστατικό στοιχείο του. H folk με τα jazz και blues ρινίσματα, η αποσπασματική αγάπη για την κλασική soul, η μινιμαλιστική προσέγγιση και το πείραμα, αποτελούν λίγα ακόμα κομμάτια του παζλ.

Ο άξονας του υβριδίου κοινός, αν και τα στοιχεία που χωνεύει (και δεν δανείζεται) στο μη συμβατικό συνθετικό του στομάχι, πολλά. Το afrobeat της οικογένειας Kuti στο "Bloodflow", η synth-pop γεύση του "Justice Aversion" μπλέκονται όλα στο συνεκτικό σύνολο - το οποίο φαντάζει λιγότερο εσωστρεφές πλέον, περισσότερο accessible, αλλά και περισσότερο ανοιχτό σε ιδέες.

Οσο για τον στίχο... απλά κολλήστε: "dress sexy at my funeral my good wife, for the first time in your life, wink at the minister, blow kisses to my brothers... tell them about the time we did it on the beach with the fireworks above us".

Το Dongs of Sevotion έρχεται να κλείσει με τον καλύτερο τρόπο μια τριάδα πανέμορφων albums (στα οποία περιλαμβάνονται τα Red Apple Falls του 1997 και Knock Knock, του 1999) με άψογες συνθέσεις και το δικό του, ιδιότυπο, σοφιστικέ υβρίδιο.

Υ.Γ. Πρόσφατα είχα διαβάσει μια ενδιαφέρουσα σύγκριση Calahan και Lou Barlow, η οποία ούτε λίγο ούτε πολύ έλεγε ότι η διαφορά των δυο είναι ότι ο δεύτερος είναι ένας ελκυστικός ποιητής που παίζει σε ένα κοινό με λιποθυμούσες teenagers, ενώ ο Bill είναι το παλικάρι με το χάλια μαλλί που τη βρίσκει να κάθεται στο δωμάτιό του διαβάζοντας Phillip K. Dick και παίζοντας ξέρετε τι...

n8.gif (598 bytes)