Βλέποντας την αντιεμπορική εξελικτική πορεία του Tricky από δίσκο σε δίσκο η αλήθεια είναι ότι η προσδοκίες μου ήταν διαφορετικές.
Ειδικά στο "Angels With Dirty Faces", όπως είχα γράψει στη κριτική μου τότε, από το εχθρικό staccato funk του "Mellow" καταλάβαινες ότι ο Tricky αρχίζει να κινείται σε ακόμα πιο ακραία, non-friendly αλλά άψυχα όμως μονοπάτια.
Με το Juxtapose όμως επανέρχεται σε πιο προσιτά μουσικά χωράφια. Ο ήχος είναι σαφώς πιο καθαρός και δεν αποπνέει τόσες πολλές "μυρωδιές", τα beats γίνονται πιο απαλά και οι ευγενικές ακουστικές κιθάρες παίρνουν ξεχωριστή θέση στο project.
Και επιπλέον, ο Tricky ξαναθυμάται και τις old-school επιρροές του με μερικά αυθεντικά hip hop tracks. Οπωσδήποτε και οι DJ Muggs (Cypress Hill) και Grease (DMX) έβαλαν το χεράκι τους όσον αφορά στην τελευταία σημείωση, αλλά τα υπόλοιπα έχουν να κάνουν με την αλλαγή στον ίδιο τον Tricky. Ο οποίος δεν φοβάται να ακουστεί σαν PM Dawn στις αρχές τους (στο μελωδικό "For Real") ή να χρησιμοποιήσει μια κλασική κιθαριστική μελωδία, να ακουστεί σαν τον Everlast ("Contradictive") ή να παίξει και με τους νόμους του dancefloor ("I Like The Girls")
Bέβαια μην περιμένετε τρελές στροφές. Ο Tricky είναι Tricky. Αυθεντικός, σκοτεινός, περίεργος, κλειστοφοβικός, και κυρίως αντιεμπορικός. Μάλλον το τελευταίο προκύπτει από όλα τα υπόλοιπα. Είναι γνωστό ότι ο Tricky δημιουργεί για την πάρτη του, αγνοώντας τις πιθανές αντιδράσεις. Αυτή τη φορά, απλά συμβαίνει να αρέσει και στους υπόλοιπους. Ο,τι καλύτερο δηλαδή...
