Silverchair - Neon Ballroom

Το "Neon Ballroom" έρχεται κατευθείαν από το παρηκμασμένο εως ανύπαρκτο πλέον βασίλειο του grunge, όπως άλλωστε και τα δύο προηγούμενα πονήματα των Αυστραλών έφηβων rockers, οι οποίοι μόλις ενηλικιώθηκαν. Hits ήδη ετεροχρονισμένα, όπως τα "Tomorrow" και "Abuse Me", βοήθησαν στη δημιουργία best-sellers (τουλάχιστον στην Αυστραλία) όπως τα "Frogstomp" (1995) και "Freak Show" (1997), τα οποία πέρα από κάποια καθαρκτικά rock νούμερα δεν τολμούν καυχιούνται ότι απέφεραν και πολλά, μουσικά και στιχουργικά.

Αυτό βέβαια για το οποίο κανείς μπορεί αβίαστα να συγχαρεί τους Silverchair, είναι το ότι ποτέ δεν προσπάθησαν να γκλαμουροποιήσουν πάθη και καταθλιπτικές καταστάσεις, όπως άλλοι ανειλικρινείς συνάδελφοί τους της ίδιας ηλικίας. Δεν τις έζησαν και επομένως δίκαια δεν τις περιέγραψαν. Οι Silverchair ποτέ δεν είπαν πράγματα που δεν πίστευαν, απλά ανέπτυσσαν συνθηματικές ιδέες κατευθείαν από την καρδιά και τις εμπειρίες ενός μέσου έφηβου που το αίμα του βράζει.

Ακόμα και στα 19 τους χρόνια βέβαια δεν διεκδικούν όσκαρ (ούτε καν την πρόθεση έχω την εντύπωση ότι δεν έχουν) πρότασης εναλλακτικών λύσεων, πέρα από τις προθέσεις καταγγελίας που έντονα επιδεικνύουν. Η διαφορετικότητα της παρούσας ηλικιακής τους φάσης έγκειται μόνο στην εγκράτεια, τη δεύτερη σκέψη, την ενσωμάτωση τεχνικών και ήχων που μέχρι τότε επιδεικτικά αγνοούσαν. Είτε μουσικά, είτε στιχουργικά αναπτύσσουν περισσότερο σχηματοποιημένες και λιγότερο τραχείς ιδέες.

To εξάλεπτο "Emotion Sickness" που ανοίγει το album περιλαμβάνει τον κλασικό πιανίστα David Helfgott σε μανιακές αλλά μετρονομικές επεμβάσεις, ενώ εξίσου καλό είναι και το πρώτο single "Anthem For The Year 2000" με επαναστατικούς, αλλά ουσιαστικά κενούς εναλλακτικών λύσεων στίχους όπως: "We are the youth, We'll take your fascism away, We are the youth, Apologise for another day, We are the youth, And politicians are so sure, We are the youth, And we are knocking on death's door". Η βοήθεια του Jim Moginie των Midnight Oil κυρίως σ'αυτό το κομμάτι, αλλά και σε άλλα 5 είναι κάτι παραπάνω από πολύτιμη ηχητικά.

Το "Ana's Song" ξεκινά με ήρεμα φωνητικά που ισορροπούν άνετα πάνω από το μινιμαλιστικό ήχο της ακουστικής κιθάρας, αλλά γρήγορα επιδιώκει να διαψεύσει άπαντες, εξελισσόμενο σε ένα δυνατό rocker με όλη τη μπάντα στην τσίτα. Το υπνωτικό keyboard στο δεύτερο γύρο του τραγουδιού είναι από τις κορυφαίες στιγμές του album, όπως και οι στίχοι που ανοίγουν και κλείνουν το κομμάτι: "Please die Ana, For as long as you're here we're not, You make the sound of laughter, and sharpened nails seem softer" στην αρχη και "Open fire on the needs designed, Open fire on my knees desires, On my knees for you" στο τέλος, αφήνοντας μια περίεργη, γλυκόπικρη γεύση.

Στο "Spawn Again", ένα κομμάτι που ηχογραφήθηκε για το film "Spawn" και ξαναηχογραφήθηκε για το νέο τους album, ο Daniel Johns εκδηλώνει την απέχθειά του για την χρησιμοποίηση ζώων σε πειράματα, εν μέσω σκληρών κιθαρισμών που θα μπορούσαν άνετα να θέσουν σε λειτουργία ατροφικά εγκεφαλικά κύτταρα. "Sex drugs and image is just enough to get you by in the real world" τραγουδούν στο σκληρό και γεμάτο έγχορδα και sampling "Dearest Helpless". Πριν το αιθέριο closing track "Steam Will Rise" με την υπνωτισμένη μελωδία, τα υπερήφανα, μαζικής κατανάλωσης drums και το 80s attitude, ξεχωρίζει το σπάνιο γι'αυτούς κιθαριστικό solo του "Do You Feel The Same", το κλασικό και ευθύ rocking "Point Of View" και η live punk δύμαμη του "Satin Sheets".

Βαριά και αγενή riffs, ορχηστρικοί rock ήχοι, ακόμα και progressive rock, πάντα υπό την ομπρέλα της grunge αναπόλησης πλέον, της οποίας τον χαρακτηρισμό δεν μπορούν και δεν θέλουν να αποτινάξουν. Αυτή είναι -εν συντομία- η μουσική των φερέλπιδων εν έτει 1999 (!) grunge rockers, Silverchair, οι οποίοι μπορούν ανενόχλητοι πλέον από σχολικές υποχρεώσεις να αλωνίζουν άνετα τη σκηνή πολλών πόλεων του κόσμου, να νιώσουν το overdose glamour κατάθλιψης που ανέφερα στην εισαγωγή και να περιγράψουν τη "ζωή μιας μπάντας" όπως τόσοι άλλοι. Ισως λοιπόν αυτή να είναι και η τελευταία άξια αναφοράς κατάθεση τους, αλλά αυτό είναι κάτι που έτσι κι αλλιώς θα απασχολεί μόνο τους στατιστικο-freaks σε 2-3 χρόνια, καθώς ελάχιστοι θα τους θυμούνται.